Μια Φωτογραφία μόνο...

κεφάλαιο 45

 ΕΛΕΝΑ

Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα η διάθεση του είχε αλλάξει εντελώς!! Από τα λόγια του νόμιζα πως θα περνούσαμε άλλη μια υπέροχη νύχτα αλλά εκείνος αφού πρώτα με είχε φιλήσει ανάβοντας με για τα καλά με είχε καληνυχτίσει και είχε φύγει.

Καθόμουν στο κρεβάτι και δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε πάει στραβά. Έπεσα πίσω και έκλεισα τα μάτια μου με τα χέρια μου, ήθελα να ουρλιάξω από τα νεύρα και την απογοήτευση, αλλά δεν θα το έκανα γιατί πιθανότατα θα με άκουγε. Δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου το βλέμμα του... ήμουν σίγουρη ότι όλη αυτή η ένταση και η προσμονή που υπήρχε πριν λίγο ανάμεσα μας δεν ήταν της φαντασίας μου! Εντάξει μπορούσα να το παραδεχτώ επιτέλους... κάπου στην πορεία ο Αντρέα είχε κερδίσει την καρδιά μου εκτός από το κορμί μου και αυτή τη στιγμή η έλλειψη του, με ενοχλούσε. Το στοίχημα έλεγε τέσσερις νύχτες και εμείς δεν τις είχαμε ζήσει ακόμα. Αν μπορούσα να τον έχω μόνο για τόσο, τότε θα έπρεπε να το εκμεταλλευτώ...

Πετάχτηκα όρθια και μπήκα στο μπάνιο. Περιποιήθηκα τον εαυτό μου με ιδιαίτερη προσοχή και μόλις επέστρεψα στο δωμάτιο άρχισα να ψάχνω στα εσώρουχα μου για το πιο προκλητικό σετ... δεν είχα ούτε ένα! Τελικά αποφάσισα να φορέσω ένα δαντελένιο μαύρο σουτιέν και ένα απλό βαμβακερό μαύρο εσώρουχο, λίγο πιο κοφτό. Σίγουρα θα είχε συνηθίσει σε δαντέλες, σατέν και μετάξι αλλά δυστυχώς δεν ήμουν προετοιμασμένη για αυτό που πήγαινα να κάνω. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και άφησα τα μαλλιά μου ελεύθερα. Σκέφτηκα πως κάτι θα έπρεπε να φορέσω από πάνω και άρχισα πάλι να ψάχνω. Ξαφνικά θυμήθηκα ότι είχα μαζί μου το πουκάμισο του, το είχα φέρει για να του το δώσω και τελικά είχε ξεμείνει στην βαλίτσα μου. Το φόρεσα και κούμπωσα όλα τα κουμπάκια εκτός από τα δύο πρώτα. Κοιτάχτηκα πάλι και ένιωσα να φουντώνουν μέσα μου αμφιβολίες... τι θα έκανα αν με έδιωχνε; Θα έφευγα! Θα του έλεγα ότι εκείνος θα χάσει και μετά θα γυρνούσα πίσω στο δωμάτιο και θα... όχι! Δεν έπρεπε να σκέφτομαι έτσι. Τον είδα πως με κοιτούσε...

Στάθηκα έξω από την πόρτα του και μέσα στο μυαλό μου πρόβαρα τα λόγια που θα του έλεγα, αν δεν έπιανε το νόημα τότε ήταν άξιος της μοίρας του! Χτύπησα δειλά την πόρτα μια φορά και δεν άκουσα τίποτα, περίμενα λίγο και χτύπησα ξανά δυνατότερα.

«Πέρασε!» άκουσα την φωνή του και υπάκουσα ανοίγοντας την πόρτα. Ήταν καθισμένος στο στενό κρεβάτι και κρατούσε ένα βιβλίο, πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι. Δεν φορούσε μπλούζα, μόνο ένα παντελόνι που υπέθεσα ότι ήταν πιτζάμα.