The Murderer (Alice)

Chapter 1

Chapter 1

[Alice] 

Ramdam ko ang isang bagay na nakatakip sa ilong ko. Rinig ko ang paghinga ko.

Inhale. 

Exhale. 

Ang ilang aparato na makikita mo lang ay sa hospitals. 

Where exactly am I? 

I can't remember anything and I could feel my head, it hurts. My eyes still close and I don't want to open it. I breath and breath. 

I can feel my eyeleads moving. I moan, and then I heard footsteps. I tried to open my eyes slowly. It was foggy pero habang tumatagal lumilinaw ang paningin. 

Nasa langit na yata ako at hallucination ko lang ang oxygen na nakalagay sa ilong ko. Isang lalaking nakaputi ang nasa harap ko. Isang lalaking mukhang anghel pero wala siyang pakpak. 

I blinked and tried to move and then the man said 

"Hello, I'm Doctor Simon? Can you see me?"

Hindi ako nagsalita. I close my eyes again I feel dizzy but he open my eyes again at tinutok niya sa mata ko ang isang ilaw. Nagsalita pa ulit siya. 

"Can you count one, two, three, four?" hindi pa din ako nagsalita. 

Bakit ba ako narito? Ano ba ang nangyari? 

I open my eyes again, nakatingin lang ako sa kisame ng kwarto na yon at narinig ko ang sinabi ng doctor. 

"She's still in state of shock. Give her something." 

Pumikit na ulit ako at narinig ko ang unti-unting pagkawala ng mga yabag. Ang tanging naririnig ko na lang ulit at ang mga kung ano anong aparato sa silid na yon. 

Ang paghinga ko, ang mga mahinang yabag ng mga paa sa labas ng silid na yon, ang malayong mga busina ng sasakyan sa labas ng silid na yon. Pinikit ko ang aking mga mata. Nakatulog ulit ako at ng sa muli kong pag gising inisip ko kung bakit ba ako narito? At sino ba ako? 

Sino nga ba ako? 

It was though my memory was on fast forward. The eyes-- the pain heat my head-- and my mum... 

***

Ako si Alice, eighteen-year-old at nakatira sa isang bahay kasama ang Mama ko. I stop thinking. 

I have my mum but where is she now? 

Ang huling natatandaan ko ay-- I gasp at biglang akong napa-upo mula sa pagkakahiga ko.

"Ma, hindi ko na maintindihan. Hindi simpleng rason na mahal mo lang ang lalaking yon kaya hindi tayo umaalis." malakas ang boses ko sa kusina. 

Kasalukuyang nagluluto si Mama ng meryenda non. Galing ako sa school at kakarating ko lang. 

Hindi ito ang unang pagkakataon na nagtalo kami ni Mama tungkol sa usaping iwan ang step father ko. Matagal ko ng gustong kumawala, maging malaya sa poder ng kinakasama ng Mama ko. 

"Ano pa bang ibang rason Alice? Labing pitong taon niya tayong binuhay--" 

"--na alam niyo Ma, na matagal ko ng sinabi sa inyo na hindi na mahalaga sa akin na mag-aral pa, na kaya ko ng buhayin tayong dalawa." 

May ilang luhang nangilid sa mata ko. Bakit nga ba namin ito pinagtatalunan ni Mama? Simple lang naman, dahil umalis ako kaninang umaga maayos pa ang Mama ko. 

Pagbalik ko, maayos pa din siya, yon ang ipinipilit niya pero may pasa siya sa kabilang mata niya. Hindi na bago sa akin ang bagay na yon. Hindi na yon bago kaya naman, ilang taon ko ng pinipilit si Mama na umalis na kami.