UMUT KIRINTISI

UMUT KIRINTISI ÖZEL BÖLÜM 2

Merhaba okur canlar! Nasılsınız bakalım? Size yine özel bölüm getirdim. Umarım keyif alarak okursunuz. Yorumlarınızı bekliyorum :)

Bölüm ithafımız '' edibeti'' ye gelsin. Diğer bölüm azıcık kızdılar bana ama bu bölümü seveceklerine eminim :)

Sanırım bu son özel bölümümüz oldu. Belki bir daha gelir ama söz vermeyim onun için.

Kendinize iyi bakın!!

                                                               Mrymmz

Bahar yeni yüzünü göstermiş, ağaçlar beyaz yapraklı kozalarını gün yüzüne çıkarmıştı. Çiçeklerin kokusu doğaya hâkim olmaya başlamış, kuşlar cıvıltılarını bir bir insanlara sunmuştu. Her yer göz alabildiğine yeşil, renklerin hâkimiyeti bir arada izlenecek bir tablo oluşturmuştu. Pencereden her baktığında farklı bir gün, farklı bir renk, farklı bir cümbüş karşılıyordu. Kolları göğsünde bağlanmış, uzaklara dalıp gitmişti. Bir kuş havalandığında, bir yaprak yeni açtığında onunda içinde bir şeyler açıyordu sanki. Ruhunda ayrı bir bahar havası esiyor, vücudunda camdan giren rüzgârın serin esintisi dolaşıyordu.

Sabah erkenden kalkmış, kahvaltıyı hazırlamış, sonra da Koray'ı uyandırmak için çıktığı odada camdan dışarıyı seyre dalıp gitmişti. Kapıyı açtığında mışıl mışıl uyuyan kocasını uyandırmaya kıyamamış, bakışlarını cama kaydırdığında içini bir huzur kaplamıştı. Dün aldığı haberi nasıl paylaşacağını bilememişti. Nasıl söyleseydi ki Koray'a? Acaba sevinir miydi bu habere? Üşüyen kollarına parmak uçlarıyla sıvazlarken arkadan kocasının yaklaştığından bile bir haberdi.

Oysaki Koray onun geldiğinde uyanmış, karısına azıcıkta olsa naz etmek istemişti. Onun kokusu burnuna yaklaştığında hiçbir hareketini bozmamış, uzanıp yanaklarından öpmemek için kendisini zor tutmuştu. Sonra Masal'ın yüzünde dolaşan ellerini hissedince numarasına devam etmiş, bir güzel çiçeksi kokusunu içine çekmişti. 3 yıldır evliydiler ama Koray için her şey dün gibiydi. Karşısında bembeyaz gelinlikle salınışı, her anında yanında oluşu, ufacık sorunları büyütmeyip elini sımsıkı tutuşu, ne olursa olsun ben yanındayım deyişi... Ah! Nasıl anlatılırdı ki Masal? Zaten her gün karşısında görmese onun özlemine nasıl dayanırdı, bilmiyordu genç adam. Masal onun için aşkın, umudun tek anlamıydı.

Yataktan doğrulduğunda Masal'ı üzerinde beyaz bir tişört ve açık renkli bir eşofman altıyla bulmuştu. Saçlarını başında toplamış, uzaklara dalıp gitmişti. Sessizce kalkıp başını kaşıdı elleriyle adam. Usulca karısının yanına yaklaşıp ne yapacağını düşündü. Aslında korkutsa ne güzel olurdu. Neyse, deyip vazgeçti bu kararından. Üzerindeki ince tişörtün şeklini düzeltip Masal'ın bir adım arkasında kaldı. Başını hafifçe eğip karısının yanağından gözleri kapalı bir öpücük çaldı.

Masal bu hareketiyle irkilip yerinde sıçradı. Alışamamıştı işte böyle habersiz şeylere! Niye bu kadar sessiz geliyordu ki bu adam? Yok, illa korkutup sonra da gönlünü geri alacaktı. Hafif çatılmış kaşlarıyla bedenini kocasına çevirdi. Sanırım Koray bu azarı hak etmişti. Gerçi her sabah aynı azarı yiyordu ama gel gör ki Koray vazgeçmek bir yere dursun, zaman mekân fark etmeksizin yapıyordu. '' Ne zamandın uyandın sen? Ne olur azıcık, sesli gelsen! Hani biz seninle konuşmuştuk, yapmayacaktın bir daha! Yok, laftan anlamıyorsun ki sen! ''

Koray gözlerinde azıcık suçluluk duygusuna yer vermiş, kendisine kızan karısını dinliyordu. Haklıydı Masal! Ama ne yapsın huylu huyundan vazgeçmiyordu işte. Ne yapayım, bende böyleyim dercesine başını salladı genç adam. Karısının açıkta kalan kollarını elleriyle yavaşça sarıp bir adımda kendisine çekti. Yine söz verecek, tamam diyecekti ama bu şimdilik için geçerliydi. O yüzden onun gözlerine bakmaya cesareti yoktu. '' Tamam, bir tanem. Yapmayacağım bir daha. Seni öyle güzel görünce dayanmadı yüreğim. Eğer istemezsen ben yapmam ki hiç. ''