UMUT KIRINTISI

UMUT KIRINTISI 35. BÖLÜM

Biliyorum bölüm geç geldi ama upuzun geldi. Umarım keyif alır ve beğenirsiniz. Yorumlarınızı da bekliyorum :)

Şu anda aklımdaki kurguya göre finale çok az kaldı. Dediğim gibi tam bir bölüm veremiyorum :(

İthafımız tüm okuyuculara gelsin! İyi ki varsınız!

Bir sonraki bölüme kadar kendinize iyi bakın...

                                                                                                                                                                     Mrymmz 

 '' Şey... Anne biraz konuşabilir miyiz? '' Diliyle dişinin arasında ki söylediği kelimeleri Emel Hanım pek anlamadı. Zaten kızında geldiğinden beri bir tuhaflık, bir kendi kendine gülme hali vardı. Bir şeyler saklıyor ya da kendisinden bir yardım isteyecekti. Yoksa geldiğinden beri peşinde kıvrım kıvrım gezmez, iki kelimeyi getirmek bu kadar zor olmazdı. Ama bugün daha bir neşeli daha bir mutluydu. Hissediyordu kızının yüzündeki heyecanı. Koray ile aralarını düzelttiğini bildiğinden şimdilik ona yordu Emel Hanım. Daha ne isterdi ki kızının mutluluğundan başka.

Stajdan gelince hep birlikte yemek yemişler, oğlu Bülent bahçeye çıkmış Emel Hanım da Masal ile birlikte mutfakta kalmışlardı. Fırındaki kekin pişmesini bekliyorlar, bir yandan da Masal'ın şen kahkahalarıyla neşeye doyuyorlardı. Gözlerini kızına her çevirdiğinde yüzü istemsizce gülüyor, ne olduğunu merak ettiğinden içi içini yiyordu.

Kızının sorusuyla kendine geldi Emel Hanım! Demek konuşmanın zamanı gelmişti. Başını olumlu anlamda sallayıp Masal'ın geldiğinden beri sakladığı elini tuttu. Parmağındaki yüzüğün elbette ki ne anlama geldiğini biliyordu yalnız bunu birde Masal'dan duymak istiyordu. Biliyordu ki kızı kendisinden bir şey saklamaz, ne olursa olsun anlatırdı. Sıcacık parmakları Masal'ın buz olmuş ellerini tutunca gözünde sana güveniyorum dolu bakışlarını kızına yolladı. '' Dinliyorum kızım! Söyle bakalım bu halinin sebebini? ''

Masal içten bir gülümse gönderip annesinin gözlerinin en derinine baktı. Sabır, anlayış, güven veriyordu o gözler. Birkaç kere yutkunup kendine gelmeye çalıştı Masal! Annesi parmağındaki yüzüğü görse de sesini çıkarmamış, kendisinin anlatmasını beklemişti. Zaten her zaman böyle yapmaz mıydı? Hep kızının konuşacağı anı sabırla bekler, sonunda da genellikle memnun olurdu.

Abisi görmesin diye yemekte çıkarmış ama o dışarı çıkınca hemen yüzüğü takmıştı. Onu taktıkça Koray'ın bitmeyen aşkını görüyor, umutlarını kelebek misali onun içine sığdırıyordu. O parmağında olduğu müddet Koray'ın yanında hissediyor, hemen bilinmedik diyarlara yolcuğa çıkıyordu. Ne çabuk alışmıştı varlığına? Sanki parmağında yıllardır taşıyor gibiydi.

Bugün Koray ile ailelere tanışma fikrinden olumlu cevap alınca uzatmak istememiş, akşamına konuşmak istemişti. Saklamak istemiyordu artık. Herkesin bunu bilmesini, kabullenmesini istiyordu. Masal gözlerini kırpıştırıp kendisine geldi. Nasıl diyeceğini bilmiyordu ama bir yerden başlaması gerekiyordu. Oturduğu sandalye de annesine biraz daha eğilip ellerinin üzerine sevgi dolu bir öpücük kondurdu. '' Annecim! Şey... Biz konuştuk Koray ile... Bana... Bana evlenme teklifi etti. Ben de kabul ettim ama size sormadan edince azıcık şey gibi oldu... Böyle... Yani... ''

'' Bizden sakladığın için suçluluk duygusu hissettin değil mi? Bak kızım! Tamam, ilk başta bana söylemediğin için azıcık kızmış olabilirim. Ama eğer kendin mutluysan, kalbin heyecanla çarpıyorsa laf söylemek düşmez. Elbette bunun zamanı gelmişti artık. Eninde sonunda evleneceğini biliyordum ama hep kendime kabul ettirememiştim. Demek yuvadan uçuyorsun kızım! '' Emel Hanım Masal'ın ne diyeceğini bildiğinden hemen sözlerini kesmiş, aklındakileri ifade etmişti. Duygularını dile getirirken gözleri dolsa da bakışlarını kızından kaçırmış, gülmeye çalışmıştı. Bir tanesi, canı, yavrusu kuş olup uçuyor, bu hayatta oğluyla bir başına kalıyordu. Ama Koray'ı tanıdığı kadarıyla ona güveniyor, gözü arkada kalmayacağını düşünmüyordu. Çünkü ayrıldıklarında kapıya geldiğinde gözlerindeki acıyı görmüş, Koray'ı ikinci oğlu olarak görmüştü.