Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 7

Ελεωνόρα

Τον βλάκα. Τον ανάγωγο που θα μου πει εμένα να ξεκαβαλήσω το καλάμι! Σε εμένα ξανά λέω, που το τόσα χρόνια δεν έχω δώσει ούτε ένα δικαίωμα, προσπαθώ να κρατήσω χαμηλό προφίλ και αποφεύγω να εκθέσω τον εαυτό μου σε προσωπικό επίπεδο αφήνοντας την δουλειά και τα τραγούδια μου να αποδείξουν ποια είμαι. Δεν άντεξα όμως, τον ξανά χαστούκισα για να μάθει να μιλάει και να μη συγκρίνει τους πάντες με τα άτομα που συναναστρέφεται. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, συγκεκριμένα δεν είναι όλες οι γυναίκες ελευθέρων ηθών ώστε μόλις τον δούμε να τον καλωσορίσουμε με ανοιχτά τα πόδια για να ευχαριστηθεί εκείνος! Πόσο χαζές και αυτές... τι έχει τέλος πάντων αυτός ο άνθρωπος πέρα από την εξωτερική εμφάνιση η οποία παραδέχομαι πως είναι αρκετά καλή και σε παραπλανεί, μα μόλις όμως επιχειρήσει να σου μιλήσει ψάχνεις διέξοδο για να απομακρυνθείς από κοντά του.

Μα τι κάνει; Πάει καλά; Θα πνιγεί... ας πνιγεί δεν με νοιάζει. Όχι, αν πνιγεί θα απομείνω ολομόναχη σε αυτό το ερημονήσι και φοβάμαι η αλήθεια είναι, από την άλλη ας κάνει ότι θέλει δεν με νοιάζει. Αυτό που έχει σημασία είναι να προσευχηθώ να με βρουν τον συντομότερο δυνατόν και να γυρίσω πίσω στο σπιτάκι μου, να κρατήσω στην αγκαλιά μου την κόρη μου, αυτό το πλάσμα που είναι ο λόγος ύπαρξης μου! Σηκώνομαι από εκεί όπου καθόμουν και πλησιάζω την φωτιά η οποία κοντεύει να σβήσει, τσάμπα κοκορευόταν ο άχρηστος ούτε μια σωστή δουλειά δεν έκανε! Κάθομαι από τη μια πλευρά και κουλουριάζομαι, όσο πιο γρήγορα με πιάσει ο ύπνος τόσο το καλύτερο... σφαλίζω τα βλέφαρα μου και τουρτουρίζω, έχει βγάλει αρκετό αεράκι. Τα βλέφαρα μου βαραίνουν, για ώρα είμαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και καταλαβαίνω πως αυτός ακόμη δεν έχει βγει από την θάλασσα, θα έλεγα πως ίσως να τον έφαγε κανένας καρχαρίας, αλλά στην Ελλάδα δεν έχουμε...

Το πρωί ο ήλιος πέφτει πάνω στο πρόσωπο μου κάνοντας με να ανοίξω τα βλέφαρα μου απότομα με αποτέλεσμα τα μάτια μου να πονέσουν, καλύπτω με τις παλάμες μου το πρόσωπο μου και ξεφυσάω. Κάνω μια προσπάθεια να ανασηκωθώ, όμως δεν τα καταφέρνω, ζαλίζομαι και πονάει φριχτά το στομάχι μου και το βρίσκω λογικό εδώ που τα λέμε έχω να φάω από προχθές... Αφήνοντας το βλέμμα μου μετά από λίγο να περιπλανηθεί στη μικρή παραλία παρατηρώ πως από την άλλη πλευρά που χθες η φωτιά έκαιγε κοιμάται εκείνος, τέλος πάντων ο Μάξιμος... ούτε που τον κατάλαβα να βγαίνει από την θάλασσα, μάλλον θα κοιμήθηκα πολύ βαθιά.