Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 74

Μάξιμος

Μόλις είπε πως δεν είναι έγκυος και μου εξήγησε ένα μεγάλο βάρος έφυγε από πάνω μου... μπορεί να μη την παρατούσα σε μια επικείμενη εγκυμοσύνη, σίγουρα όμως τα πράγματα θα άλλαζαν μεταξύ μας και οι καταστάσεις θα δυσκόλευαν. Ένα μωρό. Ξανά λέω πως μιλάμε για μια ψυχή η οποία χρειάζεται ένα υγιές πλαίσιο να μεγαλώσει, η Ελεωνόρα ίσως να μπορεί να του το προσφέρει όπως έκανε με την Αρετή, αλλά εγώ δεν είμαι αυτός ο άνθρωπος. Τι ξέρω εγώ από αγάπη; Τι ξέρω εγώ από ζεστασιά; Έχω μάθει εγώ τον όρο οικογένεια να τον σέβομαι και να τον τιμάω; Μπορεί να τα έζησα με τον Λεωνίδα και την Ουρανία μα ποτέ δεν ένιωσα μέρος όλων εκείνων των στιγμών... που εκείνοι θέλησαν να μου χαρίσουν. Μην κοροϊδευόμαστε, κάπου βαθιά μέσα μου ζει εκείνος ο μικρός αλήτης που η ''μάνα'' μου έπλασε.

Αυτό που με κρατάει δίπλα στην Ελεωνόρα δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω κάτι άλλο πέρα από ανάγκη... ναι, την έχω ανάγκη στη ζωή μου μα δεν ξέρω για πόσο θα κρατήσει. Άλλη μια φορά έχω ξανά βιώσει το ίδιο, τότε, όταν η ''μάνα'' μου με παράτησε και εγώ την είχα ανάγκη, την χρειαζόμουν δίπλα μου μα εκείνη ήταν άφαντη... είχε πάρει τα χρήματα και είχε χαθεί. Δεν θέλω να ξανά γίνω ευάλωτος όπως τότε, δεν θέλω να βασίζομαι σε εκείνη και στα όσα πιθανόν νιώθει για εμένα... δεν θέλω να ξανά απομείνω χωρίς τίποτα... Η ζωή όσο γενναιόδωρη και αν φάνηκε μαζί μου στα υλικά αγαθά, στα συναισθηματικά με τσάκισε. Πρώτα η ''μάνα'' μου, μετά ο αναπάντεχος χαμός της Ουρανίας, η αρρώστια του Λεωνίδα, τώρα η Ελεωνόρα με την οποία δεν ξέρω... κάτι με φοβίζει, όλα τριγύρω μοιάζουν με δύσκολα εμπόδια. Τελικά μόνο η Ελένη έχει μείνει βράχος στο πλευρό μου... μόνο η Ελένη.

Άλλο ένα βράδυ με βρίσκει στο διαμέρισμα της Ελεωνόρας, καθισμένο στον καναπέ του σαλονιού με την Αρετή δίπλα μου να βλέπουμε μια παιδική ταινία και να τρώμε ποπ κορν... πολλές φορές την παρατηρώ που με κοιτάζει παρατεταμένα και ύστερα η προσοχή της στρέφεται στην Ελεωνόρα. Δεν ξέρω τι σενάρια κάνει με το μυαλό της, μα μοιάζει ιδιαίτερα χαρούμενη καθώς το χαμόγελο δεν φεύγει λεπτό από τα χείλη της. Κάποια στιγμή το κεφάλι της γέρνει στο μπράτσο μου, ενώ η μικρή της παλάμη κλείνει μέσα στη δική μου... απορώ τι βλέπει στο πρόσωπο μου και τρέφει τόση συμπάθεια για εμένα. Συνήθως όσα παιδιά έχω γνωρίσει με απέφευγαν και να που τούτη εδώ δεν λέει να ξεκολλήσει από πάνω μου. Η Ελεωνόρα μας κοιτάζει στιγμιαία, πάει να πει κάτι μα την σταματάω κάνοντας της νόημα... άλλωστε δεν με ενοχλεί, αντίθετα, η τόσο θερμή αποδοχή της είναι κάτι που ένα μέρος του εαυτό μου το αποζητάει.