Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 85

Μάξιμος

Από μακριά διακρίνω την Αρετή να πλησιάζει πλάι στον Νικόλα και την Ισμήνη. Χαμογελάει, το πρόσωπο της από μακριά λάμπει και δεν την αδικώ βρίσκεται δίπλα στον πατέρα της και σιγά, σιγά το κενό που τόσα χρόνια είχε δημιουργηθεί έχει αρχίσει να επουλώνεται. Με λατρεία τον κοιτάζει στα μάτια, έχουν αρχίσει ήδη να χτίζουν γερές βάσεις στη σχέση τους αν και είναι σχετικά νωρίς ο ένας χρόνος και κάτι όσον αφορά την απουσία έξι ολόκληρων χρόνων... χαίρομαι όμως και ελπίζω να μπορέσω και εγώ να καταφέρω κάτι ανάλογο με τον γιο μου, να με κοιτάζει στα μάτια και να χαίρεται, να υπερηφανεύεται που είμαι μπαμπάς του! Μακάρι...

«Μάξιμε!» μόλις με αντιληφθεί φωνάζει. Αφήνει το χέρι του πατέρα της και τρέχει με φόρα κατά πάνω μου... ανοίγω τα χέρια μου και την υποδέχομαι στην αγκαλιά μου.

«Αρετή! Πως πέρασες;» την ρωτάω αφού με ''πνίξει'' μέσα στη σφιχτεί αγκαλιά της.

«Μια χαρά Μάξιμε! Δεν ξέρεις πόσο όμορφα ήταν στο Παρίσι... Είχε τοοοοοοοοσο κόσμο, αλλά και τοοοοοοοοσο κρύο τις δύο τελευταίες μέρες. Όμως πέρασα πάρα πολύ καλά, ο μπαμπάς και η Ισμήνη και που δε με πήγαν... έφαγα και αφράτα ζεστά κρουασάν με γέμιση πραλίνα και τώρα που τα σκέφτομαι πεινάω πολύ!!!» ανάσα δεν πήρε, τα είπε όλα μαζί αν και νομίζω πως έχει και άλλα πολλά να πει και να διηγηθεί από το ταξίδι της.

«Γεια σου Μάξιμε. Καλή χρονιά και να σου ζήσει...» ο Νικόλας μόλις πλησιάσει με την Ισμήνη μου εύχεται.

«Καλή Χρονιά και σε εσάς... και σε ευχαριστώ πολύ!» τους ευχαριστώ και δέχομαι ευχές και από την Ισμήνη «Αρετή, πάμε να σε δει και η μαμά που της έχεις λείψει, αλλά να γνωρίσεις και τον αδερφό σου;» την ρωτάω και πετάει από την χαρά της.

***

«Μάξιμε, ο μικρός σε ποιον μοιάζει;» με ρωτάει η Αρετή ενώ βρισκόμαστε στο αυτοκίνητο με προορισμό το σπίτι.

«Χμ, η μαμά σου λέει πως είναι νωρίς να κρίνουμε σε ποιον μοιάζει... κάθε μέρα ο μικρός αλλάζει οπότε...» προσηλωμένος στην οδήγηση της απαντάω.

«Εγώ θέλω να έχει να τα μάτια σου...» παραδέχεται και από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου την κοιτάω με σμιγμένα φρύδια «...έχεις όμορφα μάτια Μάξιμε, γεμάτα αγάπη.» γελάει σχολιάζοντας.

«Τι;» χαμογελάω αμήχανα.

«Έχω ακούσει τη γιαγιά να λέει πολλές φορές στη μαμά... πως όταν κάποιος σε κοιτάει στα μάτια δίχως φόβο και σου μιλάει μέσα από την καρδιά του τότε πρέπει και εσύ να κοιτάζεις μέσα στα μάτια του, για να καταλάβεις τι κρύβουν αυτά... ή κάτι τέτοιο δε θυμάμαι. Αλλά εσένα τα μάτια σου έχουν τόσο ωραίο χρώμα και όταν κοιτούν τη μαμά γίνονται ακόμη πιο όμορφα...» σχολιάζει καθισμένη στη μεσαία θέση του τζιπ «...τώρα την αγαπάς τη μαμά Μάξιμε, έτσι δεν είναι;» σαν να το έχω ξανά ακούσει αυτό... μα τώρα έχω απάντηση.