Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 77

Ελεωνόρα

Όσο ο καιρός περνούσε ένιωθα όλο και χειρότερα. Στο σπίτι με είχαν βασίλισσα από τον τρόπο που όλοι με περιποιόντουσαν και με φρόντιζαν, η μαμά μου, τουλάχιστον τις πρώτες μέρες ξανά ανέβηκε στο διαμέρισμα για να είναι δίπλα μου αν για κάτι την χρειαζόμουν και ο Μάξιμος... είχε ήδη μεταφέρει κάποια πράγματα του ώστε να έμενε μαζί μου μερικά βράδια. Εντάξει, σχεδόν όλα τα βράδια μαζί τα περνούσαμε με εμένα να κουρνιάζω στην αγκαλιά του και να απολαμβάνω τη ζεστασιά που εκείνη μου προσέφερε. Αλλά μέχρι εκεί... τίποτα άλλο, κάθε φορά που έκανε κίνηση να με αγγίξει διαφορετικά τον σταματούσα, φοβόμουν, αισθανόμουν άσχημα και αυτό μας οδηγούσε στο εκείνος να ενοχλείται και εγώ να αισθάνομαι τύψεις. Δεν είχε άδικο, είχαν περάσει σχεδόν δύο μήνες από τη μέρα που με δηλητηρίασαν και απέβαλα... αλλά δεν ήμουν έτοιμη, δεν ήμουν όπως παλιά! Κάτι μέσα μου με είχε... βυθίσει στον εαυτό μου.

Η Αρετή μου κρατούσε παρέα τα απογεύματα μόλις τελείωνε τα μαθήματα της... μου έλεγε πως περνούσε η μέρα στο σχολείο, πόσους φίλους είχε, πολλές φορές μου αφηγήθηκε παραμύθια και άλλες μου ζωγράφιζε και εγώ χαιρόμουν για την ηλιαχτίδα μου. Ακόμη και αν είχα ένα παιδί, μέσα μου, κάτι έσπαγε στην ανάμνηση του ότι κάποιος που ήθελε το κακό μου στάθηκε η αιτία να χάσω... το μωρό που περίμενα, ακόμη και αν δεν το ήξερα. Με τον Μάξιμο, πέρα από τα λόγια παρηγοριάς που μου είπε στο νοσοκομείο δεν ξανά ειπώθηκε τίποτα άλλο μεταξύ μας για το θέμα αυτό. Ορισμένες φορές αναρωτιόμουν αν μήπως αυτό τον είχε βγάλει από την δύσκολη θέση... αλλά συνέχεια έδιωχνα την σκέψη αυτή, όσο σκληρός να ήταν, όσο και να μην ήθελε ένα παιδί στη ζωή του δεν ήταν ο άνθρωπος ο οποίος θα βολευόταν με ένα τέτοιο γεγονός.

Είχαμε φτάσει σε σημείο να απομακρυνθούμε... τα βράδια που περνούσε στο διαμέρισμα μου είχαν μειωθεί, συνήθως, απλά μου τηλεφωνούσε λίγο πριν τις δέκα το βράδυ για να ρωτήσει αν ήμουν καλά και να μου πει ένα καληνύχτα, αυτό ήταν όλο. Εκείνα τα βράδια, η απουσία του από δίπλα μου ήταν τόσο αισθητή, που προτιμούσα να κοιμάμαι στην πλευρά που εκείνος είχε αφήσει το στίγμα του, με το άρωμα του. Ξέρω πως δεν έφταιγε εκείνος για το σημείο που είχαμε φτάσει, οι περισσότερες ευθύνες πήγαιναν πάνω μου. Εγώ ήμουν εκείνη που μας είχα απομακρύνει, εγώ και η άρνηση μου στο να συνεχίσουμε... μετά από εκείνο το άσχημο γεγονός. Μα... δεν μπορούσα, κάτι με σταματούσε και με κρατούσε εγκλωβισμένη σε εμένα.