Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 4

Μάξιμος

Αρχίζει να απομακρύνεται αρκετά θυμωμένη χαρίζοντας μου την απόλυτη θέα του πίσω μέρους του κορμιού της. Τα οπίσθια της τόσο σφιχτά και σφριγηλά που στοιχηματίζω πως περνάει ώρες ολόκληρες στο γυμναστήριο για να τα διατηρήσει, τα πόδια αδύνατα και γυμνασμένα όσο πρέπει για να αναδεικνύουν την θηλυκότητα της. Όμως, αρκετά συνεσταλμένη, αυτό τα χαλάει όλα διότι σημαίνει πως είναι ο τύπος της γυναίκας που πρέπει να τον κατακτήσεις και συγκεκριμένα να τον κυνηγήσεις για να σου φορέσει μετά την θηλιά στο λαιμό και να σε καβαλήσει και όχι με την πρόστυχη έννοια, αλλά με αυτή την μαρτυρική που θα νομίζει πως της ανήκεις και είσαι μόνο δικός της. Αυτό και πάλι όμως δεν σημαίνει πως δεν φιλούσε ωραία, τα χείλη της ήταν απαλά και ζουμερά, η γεύση που είχαν δεν ήταν άλλη από την αλμύρα του νερού της θάλασσας την οποία γεύτηκα και εκείνη το ίδιο... η γλώσσα μου αποπλάνησε την δική της και είμαι σίγουρος πως της άρεσε, αν δεν το ήθελε δεν θα ανταποκρινόταν άλλο αν μετά με χαστούκισε! Θα μου το πληρώσει όμως αυτό το χαστούκι αυτή η μικρή αγριόγατα και μάλιστα πολύ σύντομα.

Αφού χαθεί από το οπτικό πεδίο γυρίζω να κοιτάξω τριγύρω μήπως και καταλάβω που ακριβώς βρισκόμαστε, αλλά μάταια είμαστε στη μέση του πουθενά και δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω. Δεν έχουμε καν κάποιο πιθανό μέσο για να δώσουμε σήμα SOS και να έρθουν να μας βρουν... αν και απορώ κατά πόσο το κινητό τηλέφωνο θα έπιανε σήμα εδώ πέρα! Κινώ τα πόδια μου προς την αντίθετη πλευρά που η Ελεωνόρα πήγε μήπως και βρω κάτι το οποίο θα μας βοηθούσε, όμως το μόνο που βλέπω από αυτή την πλευρά είναι για άλλη μια φορά βράχια και θάμνοι. Γυρίζω πίσω στην αμμουδένια παραλία και βρίσκω λίγο ίσκιο για να κάτσω, αν κάτσω άλλο λίγο στον ήλιο θα τσουρουφλιστώ και θα με πιάσει πονοκέφαλος.

Σίγουρα θα έχουν σημάνει σήμα SOS ο Λουκάς και οι άλλοι... πρέπει να βρισκόμαστε σε ετοιμότητα οπωσδήποτε για κάποιο τυχόν πλοίο του λιμενικού σώματος το οποίο θα πλησιάσει για να μας αναζητήσει είτε και κάποιο ελικόπτερο ακόμη το οποίο θα πετάει σε κάπως χαμηλό ύψος ''ξεψειρίζοντας'' την περιοχή για να μας βρουν. Σίγουρα αυτή την στιγμή τα ονόματα μας θα φιγουράρουν σε όλα τα δελτία ειδήσεων και ποιος ξέρει πάλι τι όργια θα ειπωθούν και θα γραφούν... έχω μάθει όμως πλέον και δεν δίνω καμία σημασία σε όσα λέγονται. Αρκεί να τα έχω εγώ καλά με τον εαυτό μου και ας λένε οι άλλοι ότι θέλουν, άλλωστε ότι και να κάνω αυτό που θέλουν να το γράψουν οι δημοσιογράφοι θα το γράψουν. Έχω πάρει αρκετά μαθήματα από την Ρεβέκκα όταν επιμένει να πάρει μια συνέντευξη από κάποιον ή παραποιεί τα γεγονότα και τα διαστρεβλώνει ανάλογα με το πόσο θα πουλήσουν περισσότερο. Για μια περίοδο θυμάμαι είχε πάθει εμμονή και με αυτή, την Ελεωνόρα όμως δεν είχε τίποτα να γράψει για την προσωπική της ζωή παρά μόνο για την επαγγελματική και αυτό δεν θα πουλούσε μιας και όλοι αυτό έγραφαν μέχρι που τα παράτησε.

Καλώς τα μάτια μας τα δυο... Χίλια χρόνια θα ζήσει! Εμφανέστατα θυμωμένη ξανά περνάει από μπροστά μου και πάει στην άλλη άκρη της παραλίας και κάθεται με φόρα. Πλησιάζει τα γόνατα της στο στήθος της και τα αγκαλιάζει ακουμπώντας παράλληλα το πηγούνι της επάνω τους, κολλώντας μετά το βλέμμα της στην θάλασσα... Παίρνω το ευγενικό μου βλέμμα και αποφασίζω να την πλησιάσω, εντάξει, κάναμε μια ''κακή αρχή'', αλλά ας δείξω και εγώ τους τρόπους ευγενείας μου και να ζητήσω συγνώμη. Άλλωστε, ναυαγοί στο ίδιο ερημονήσι και να μη μιλιόμαστε; Άλλο πράγμα μετά αν εγώ την φαντάζομαι να πηδι... Εντάξει Μάξιμε, σοβαρέψου.

Την πλησιάζω και κάθομαι δίπλα της. Μου ρίχνει μια λοξή ματιά και ξανά επικεντρώνεται στην θάλασσα κάνοντας πως δεν υπάρχω. Χαμογελάω, η πρώτη γυναίκα που με αγνοεί... ενδιαφέρον και πρωτόγνωρο για εμένα αυτό, μάλλον κάποια θα έπρεπε να το κάνει για να δω και αυτή την πλευρά! Πριν ανέφερα πως είναι ο τύπος γυναίκας που θέλει κυνήγι... και εγώ όμως είμαι ο τύπος του άνδρα που είναι κυνηγός, απλά, δεν μου αρέσει συνέχεια να ασχολούμαι με το ίδιο ''θήραμα'', βαριέμαι εύκολα, έτσι είμαι πλασμένος πώς να το κάνουμε;

«Συγνώμη για πριν.» λέω τάχα μετανιωμένος, ενώ άνετα θα την άρπαζα ξανά και θα την έβαζα κάτω για να δει τι πάει να πει Μάξιμος Αγγελόπουλος!

«Ορίστε;» ρωτάει έκπληκτη γυρίζοντας να με κοιτάξει μέσα στα μάτια...

Ένα σκούρο καστανό χρώμα, συνηθισμένο... όμως με κάτι τόσο διαφορετικό μέσα τους!

«Συγνώμη για πριν, παραφέρθηκα...» συνεχίζω.

Μένει για λίγο σκεπτική.

«...συγνώμη και για το χαστούκι.» λέει μετά από λίγο.

Ω, μωρό μου το χαστούκι... έννοια σου, θα το θυμάμαι και θα μου το πληρώσεις.

«Το άξιζα...» της λέω και με κοιτάζει χαμένη.

«Σοβαρολογείς ή με κοροϊδεύεις;» με ρωτάει.

«Σοβαρολογώ. Παραφέρθηκα... επίσης, πρέπει να συνεργαστούμε όσο μείνουμε σε αυτό το μέρος.» σχολιάζω δείχνοντας την ερημιά που μας περιτριγυρίζει.

«Έχεις δίκιο...» συμφωνεί.

«Τι υπήρχε από την άλλη μεριά;» την ρωτάω.

«Τίποτα... δεν υπάρχει ψυχή.» απαντάει.

«Μάλιστα...» ξεφυσάω και σηκώνομαι όρθιος... «...ας ελπίσουμε να μας βρουν το συντομότερο και να μη χρειαστεί να διανυκτερεύσουμε σε αυτό το μέρος.» της λέω, αλλά δεν παίρνω απάντηση.

Τι ήταν αυτό; Νιαούρισμα; Όλα τα είχαμε οι γάτες μας έλειπαν;

«Κλαις;» την ρωτάω όταν την κοιτάξω.

(Δεν ξέρω γιατί μου βγαίνει τόσο ανώμαλος πραγματικά... πάντως μέχρι στιγμής δεν έχει καμία σχέση με τους άλλους ήρωες μου :3.

Πολλά φιλιά, πολλή αγάπη.)