Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 59

Μάξιμος

Μετά από κάθε φορά την θέλω περισσότερο και μόλις το παραδέχθηκα... δεν προλαβαίνω να δω την έκφραση του προσώπου της, ίσως και να μην θέλω βέβαια και για αυτό την τραβάω στην αγκαλιά μου βάζοντας το πρόσωπο της επάνω στο στέρνο μου. Βολεύεται καλύτερα στην αγκαλιά μου, ο τρόπος που τα ακροδάχτυλα της χαϊδεύουν την σάρκα μου γεννούν μια ρίγη σε ολόκληρο το κορμί μου... ο τρόπου που η καυτή της ανάσα πέφτει στη ζεστή μου σάρκα... έχω πάθει κόλλημα μαζί της και δεν ξέρω πώς να το σταματήσω.

Βρίσκομαι μέσα της και νομίζω πως είμαι εκεί που ανήκω, γεύομαι τα φιλιά της και χρειάζομαι και άλλο... με κοιτάζει στα μάτια και χάνομαι! Σαν χαζογκόμενα ακούγομαι και αυτό μου τη δίνει, πως γίνεται να έχω γίνει τόσο ''σαλιάρης''; Μια γυναίκα είναι, μια γυναίκα όπως όλες οι άλλες! Αλλά όχι, στο μυαλό μου έχει αποτυπωθεί διαφορετική από κάθε μια άλλη. Είναι μια καθώς πρέπει γυναίκα, δεν αφήνεται εύκολα... έχει χαρακτήρα, ξέρει να σέβεται τον εαυτό της και το παιδί της... πριν λίγο καιρό μου ξεκαθάρισε τι θέλει από έναν άνδρα και αυτό είναι σχέση και αντί να εξαφανιστώ από κοντά της συνεχίζω να την ποθώ, σαν τρελός.

«Μάξιμε με ακούς;» η φωνή της με ξυπνάει από τον λήθαργο των σκέψεων μου.

«Τι... τι ρώτησες;» την ρωτάω ενώ ανασηκώνομαι ελάχιστα, έχοντας την ακόμα στην αγκαλιά μου... όμως, δεν δυσανασχετώ, μου αρέσει... μου γεννάει μια οικειότητα.

«Πως ανακάλυψες αυτό το μέρος... σε ρώτησα.» με ρωτάει και την κοιτάζω, τα μάτια της θάβονται βαθιά μέσα στα δικά μου, χάνω χτύπους από την καρδιά μου κοιτάζοντας την... η ανάσα μου σκαλώνει «Ή μάλλον... δεν θέλω να ξέρω, δεν είναι ανάγκη να αναφερθείς στο πόσες άλλες έχεις φέρει εδώ.» σχολιάζει ύστερα και τρεμοπαίζω τα βλέφαρα μου... το γεγονός του ότι ζηλεύει το παρελθόν μου είναι... ωραίο, αλλά από την άλλη δεν έχουμε κάτι να ζηλεύει, έχουμε;

«Δεν έχω φέρει καμία άλλη εδώ Ελεωνόρα!» και το εννοώ... εκπλήσσεται.

«Τότε;» το πρόσωπο της ακουμπάει στον ώμο μου, τα μάτια της είναι καρφωμένα πάνω στο πρόσωπο μου.

«...εδώ μεγάλωσα.» παραδέχομαι και οι αναμνήσεις ξεπηδούν.

«Τι; Εδώ... τι εννοείς;» φαίνεται μπερδεμένη και χαμογελάω. Λογικό...

«Μέχρι την ηλικία των οχτώ με εννιά συγκεκριμένα...» εξηγώ και την μπερδεύω περισσότερο.