Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 23

Ελεωνόρα

Οι κινήσεις της δημοσιογράφου πάνω στον Μάξιμο είναι αρκετά διαχυτικές, ο τρόπος που τον κοιτάζει, του μιλάει, αλλά και του συμπεριφέρεται θα έλεγα πως προδίδουν μια κτητική εικόνα λες και θέλει να μου αποδείξει πως είναι δικός της και μόνο δικός της... Χάρισμα σου κουκλίτσα μου, τι να τον κάνουμε τέτοιον που τον έχεις. Για να δω καλύτερα! Χμ, τάρανδο την έχει κάνει την καψερή ή είναι πολύ αφελής και δεν το καταλαβαίνει ή βολεύεται με το να είναι μαζί του ακόμη και αν την απατάει...

Από την ώρα που κάθισε στο τραπέζι μαζί μας το μυαλό μου μυρμήγκιασε από αυτό που την άκουσα να λέει... Θα δειπνήσει με τον Νικόλα, ο Νικόλας σε λίγη ώρα θα είναι εδώ και εγώ θα πρέπει να βρεθώ αντιμέτωπη απέναντι του; Όχι, δεν το θέλω. Ο Λουκάς καταλαβαίνει αμέσως την ταραχή μου και τον αισθάνομαι πιάνει τον καρπό μου κάτω από το τραπέζι για να με ηρεμήσει, μα δεν γίνεται, δεν θέλω να βρεθώ πρόσωπο με πρόσωπο με αυτό τον άνδρα ποτέ ξανά! Η δημοσιογράφος με ρωτάει και μου λέει διάφορα, δεν δίνω βάση όμως, απαντάω δίχως να σκεφτώ... και ποιος ξέρει σε τι βλακείες θα έχω συμφωνήσει. Όταν λέει πως μόλις μπήκε στο μαγαζί μέσα σηκώνομαι απότομα και ζητώ συγνώμη για να οδηγηθώ γρήγορα στις γυναικείες τουαλέτες, κατά λάθος πέφτω σε μια γυναίκα η οποία την στιγμή που εγώ μπαίνω, εκείνη βγαίνει ζητώντας της συγνώμη... η ταραχή μου μεγάλη, με ρωτάει αν είμαι καλά... Πώς να είμαι; Της απαντάω θετικά όσο πειστικά γίνεται και φεύγει.

Στηρίζομαι στον νιπτήρα, με σκυφτό κεφάλι εισπνέω και εκπνέω βαθιά για να ηρεμήσω. Δεν ξέρω πόση ώρα το κάνω αυτό, όμως η ταραχή και το άγχος δεν αισθάνομαι να υποχωρούν αντίθετα συσσωρεύονται μέσα μου με την καρδιά μου να ρέει τόσο δυνατά που θα ορκιζόμουν πως θα βγει έξω από το στήθος μου... Γιατί με τρομάζει τόσο η προοπτική του να τον συναντήσω; Γιατί δεν έχω το θάρρος να σταθώ μπροστά του και να τον κοιτάξω στα μάτια; Εκείνος έσφαλε, όχι εγώ!

«Εισπνοή, εκπνοή, εισπνοή, εκπνοή...» διώξε κάθε αρνητική σκέψη Ελεωνόρα...

«Είσαι καλά;» πετάγομαι απότομα προς τα πίσω πιάνοντας την καρδιά μου από τον τρόμο που πήρα «Συγνώμη δεν ήθελα να σε τρομάξω!» ο Μάξιμος σχολιάζει. Τι κάνει αυτός εδώ;

«Τι κάνεις εδώ;» τον ρωτάω μπερδεμένη.

«Άργησες...» δεν τον αφήνω να ολοκληρώσει... απαντάω δίχως να σκεφτώ με την πρόταση μου να βασίζεται στην ειρωνεία.