Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 81

Ελεωνόρα

Από εκείνη την Πρωτοχρονιά δεν θέλω να θυμάμαι τίποτα. Ήταν η χειρότερη της ζωής μου και στιγματίστηκε με αίμα, αφού ο Λεωνίδας σαν ήρωας έσωσε την Αρετή μου από την σφαίρα που προοριζόταν για εκείνη. Ξεψύχησε σχεδόν αμέσως με τον Μάξιμο, για πρώτη φορά να αφήνει τα δάκρυα να γεμίσουν τα μάτια του... η πράξη του, έσωσε την κόρη μου και θα τον ευγνωμονώ για μια ζωή. Αν η Αρετή μου είχε πάθει κάτι, ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω. Οι αστυνομικοί γέμισαν τον χώρο της τραπεζαρίας, φόρεσαν χειροπέδες στην βουβή Ρεβέκκα και την μετέφεραν έξω από την οικεία... λίγο μετά ήρθαν και οι άνδρες του ΕΚΑΒ για να παραλάβουν την σωρό του Λεωνίδα. Ο Μάξιμος, λεπτό δεν έφυγε από κοντά του και κανείς δεν τον παρότρυνε να το κάνει, όλοι, βρισκόμασταν σε κατάσταση αμόκ. Κρατούσα την ηλιαχτίδα μου αγκαλιά, ανακουφισμένη που ήταν σώα και αβλαβής, να κλαίει σπαρακτικά στην αγκαλιά μου από τα όσα είχαν προηγηθεί και αντικρίσει.

Συμβουλεύτηκα αρκετούς παιδοψυχολόγους και η Αρετή άρχισε συνεδρίες, με τον καιρό και εκείνη, αλλά και όλοι εμείς οι άλλοι σιγά, σιγά προσπαθούσαμε να αφήσουμε στο παρελθόν ότι είχε συμβεί κρατώντας όμως σαν μια γλυκιά ανάμνηση τον Λεωνίδα ο οποίος είχε γίνει ο ήρωας μου. Παρόλο την αρρώστια που τον βασάνιζε, είχε διαισθανθεί τον κίνδυνο... ρισκάροντας τη ζωή του, σώζοντας το παιδάκι μου. Ελπίζω να είναι καλά στην γειτονιά των αγγέλων, να βρίσκεται μαζί με την Ουρανία του και καμαρώνουν για τον Μάξιμο.

Ο Μάξιμος ήταν παρόν σε κάθε δίκη, εγώ όμως, παραβρέθηκα μόνο σε μια, σε εκείνη που θα έπρεπε να καταθέσω ως μάρτυρας για το τι συνέβη εκείνη την βραδιά. Εν τω μεταξύ ένα κουβάρι αποκαλύφθηκε το οποίο με έκανε να καταλάβω για το πόσο ψυχοπαθείς και άρρωστη ήταν εκείνη γυναίκα... εκείνη είχε πληρώσει τους μπράβους για να επιτεθούν στον Μάξιμο, όπως και την απόπειρα εναντίον μου πληρώνοντας μια κοπέλα από το νυχτερινό κέντρο. Η οποία πούλησε το ίδιο της το αφεντικό...

Με τον καιρό και ο Μάξιμος φαινόταν καλύτερα, πονούσε και φαινόταν για τον Λεωνίδα... αλλά όσο ο καιρός περνούσε ο πόνος απάλυνε, μα ποτέ δεν χανόταν ολοκληρωτικά. Όταν τα γενέθλια του πλησίαζαν, ήθελα να του κάνω μια έκπληξη, χρειαζόταν κάτι για να ξεχαστεί και να χαμογελάσει λίγο το χειλάκι του... με την βοήθεια λοιπόν της ετοιμόγεννης Αλίκης οργανώσαμε ένα πάρτι έκπληξη στο διαμέρισμα μου το οποίο είχε μεγάλη επιτυχία. Προσκεκλημένοι ήταν λίγοι και καλοί φίλοι... Το μόνο πρόβλημα μου ήταν το δώρο που θα του έπαιρνα, δεν ήξερα τι θα ήταν το καλύτερο. Ένα ρούχο μου φαινόταν πολύ απλό, ένα ρολόι κάτι πολύ συνηθισμένο... και άλλα πολλά τα οποία είχα απορρίψει. Η Αλίκη, μου είχα προτείνει να πάρω σέξι εσώρουχα, φορώντας μια κορδέλα εγώ... δεν χρειαζόταν άλλο δώρο είχε πει, εγώ ήμουν ότι πρέπει. Άφησα στην άκρη τις ανασφάλειες μου και το έκανα πράξη, αγόρασα σέξι εσώρουχα τα οποία θα φορούσα αφού ο κόσμος θα έφευγε... Έσβησα τα φώτα, τα κεριά μόνο μας χάριζαν το φως τους ενώ ο Μάξιμος με κοιτούσε παραξενεμένος. Η απαλή μουσική έπαιζε. Του ζήτησα μόνο λίγα λεπτά, μέχρι να ετοιμαστώ. Η απόχρωση τους μαύρη, το ύφασμα διάφανο με μικρά στρας να το περιβάλουν, ενώ είχε και μια ρόμπα από πάνω η οποία δεν έκρυβε τίποτα. Όταν εμφανίστηκα στον Μάξιμο, τον είδα να ξεσφίγγει την γραβάτα του όπως καθόταν στην πολυθρόνα του σαλονιού και τον πλησίασα. Κάθισα καβάλα πάνω του και άρχισα να τον φιλάω... ενώ ταυτόχρονα του ξεκούμπωνα και έβγαζα τα ρούχα, ο ίδιος ήταν γυμνός και εγώ ακόμη ντυμένη, καλά, όσο ντυμένη μπορούσα να θεωρηθώ με τα εσώρουχα που είχα φορέσει. Τριβόμουν πάνω του και τον ερέθιζα, έπαιρνε κοφτές ανάσες και φαινόταν, δεν θα άντεχε για πολύ. Με παρέα την απαλή μουσική άρχισα να του στριπτίζ. Τη ντροπή ήταν αυτή, δεν το είχα ξανά επιχειρήσει ποτέ μου... και αν τα φώτα ήταν ανοιχτά ο Μάξιμος θα είχε δει τα κατακόκκινα μάγουλα μου.