Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 66

Μάξιμος

Να την αγαπάς τη μαμά μου Μάξιμε.

Να την αγαπάς τη μαμά μου Μάξιμε.

Να την αγαπάς τη μαμά μου Μάξιμε...

«Μάξιμε;» η φωνή της Ελεωνόρας «Μάξιμε με ακούς, είσαι καλά;» με ρωτάει ενώ είμαι χαμένος... στην τελευταία πρόταση της Αρετής.

Κοιτάζοντας την στα μάτια σκαλώνω. Είναι όμορφη, αγνή και διαφορετική από κάθε άλλη γυναίκα που μέχρι τώρα έχει περάσει από τη ζωή μου. Κάθε φορά που την βλέπω όλος μου ο κόσμος αναταράσσεται, τα μέσα μου κάνουν party στην κυριολεξία, είμαι έτοιμος να κάνω τα πάντα για την ίδια και ότι θελήσει και η καρδιά μου ανάθεμα κάθε φορά που λέει το όνομα μου χτυπάει ολοένα και πιο δυνατά. Είμαι χαμένος από χέρι, από την πρώτη στιγμή που ήρθε σε επαφή με την γυναίκα αυτή που να πάρει έχασα τα αυγά και τα πασχάλια!!!

Αγάπη...

Είναι μια μεγάλη λέξη και ένα μεγάλο συναίσθημα για να το ξεστομίσεις τόσο απλά. Σίγουρα για να το αισθανθείς θα πρέπει να τον έχεις ζήσει τον άλλο, θα πρέπει να έχετε περάσει χρόνο μαζί και πολλές στιγμές βέβαια, εγώ την Ελεωνόρα την ξέρω πόσο; Κάποιους μήνες... δεν γίνεται να την αγαπάω. Από την άλλη ένας συναισθηματικά κενός άνθρωπος δεν μπορεί να αγαπήσει, ποτέ δεν δέθηκα με καμία γυναίκα και δεν νομίζω ότι μπορώ να το κάνω και τώρα αυτό... αυτό που με δένει μαζί της είναι το ότι την νοιάζομαι! Ω, ναι την νοιάζομαι για την διαφορετικότητα της, για τον τρόπο ζωής που έχει διαλέξει να κρατήσει... για το γεγονός του ότι σε νεαρή ηλικία έγινε μητέρα και για το ότι τα πάντα πάνω της με ελκύουν, με τραβούν σαν μαγνήτης και δεν μπορώ να μην υποκύψω.

«Είσαι καλά;» φαίνεται ανήσυχη «Μη δίνεις σημασία σε ότι λέει η Αρετή, είναι παιδί και νομίζει πως η ζωή είναι σαν τις ταινίες... και τώρα που το σκέφτομαι θα πρέπει να απαγορεύσω στη μαμά μου να την αφήνει να τις βλέπει μαζί της. Έχει ψευδαισθήσεις για πολλά πράγματα ενώ εγώ θέλω να μάθει την πραγματική ζωή... όχι να ζει μέσα σε μια φούσκα η οποία στο τέλος θα σκάσει.» μου λέει και στο τέλος διαπιστώνει μόνη της.

«Είμαι καλά Ελεωνόρα... απλά μου ήρθαν ξαφνικά τα λόγια της. Ξέρεις...» της χαμογελάω καθησυχαστικά και σηκώνεται από το κρεβάτι.

«Ας το ξεχάσουμε! Δεν ειπώθηκε τίποτα από πλευράς της Αρετής! Ας ξαπλώσεις τώρα...» λέει και με βοηθάει να ξαπλώσω στο κρεβάτι.