Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 33

Ελεωνόρα

Πως γίνεται να αγνοώ τόσα πράγματα; Γιατί η Αρετή δεν μου έχει πει πως την κοροϊδεύουν και τα κρατάει όλα μέσα της; Που βρισκόμουν τόσο καιρό και δεν καταλάβαινα πως κάτι δεν πήγαινε καλά με το παιδί μου; Την ακούω και την βλέπω να τα λέει όλα αυτά στον Μάξιμο ενώ εκείνος την ακούει με τόση προσήλωση, μόλις της απαντήσει αρνητικά για το αν είναι ο πατέρας της κατσούφιασε ξανά... και μετά άρχισε να του ανοίγεται. Στο τέλος του ζήτησε να την συνοδεύσει μια μέρα στο σχολείο ώστε να τον δουν τα παιδιά και να τον θεωρήσουν μπαμπά της, αθώο μου παιδί, τι φταις και εσύ;

Δεν τον αφήνω όμως να της απαντήσει. Μπαίνω μέσα στο γραφείο κάνοντας και τους δύο να με κοιτάξουν με την Αρετή να φεύγει σφαίρα από το γραφείο... πιθανόν θα κατάλαβε πως τους άκουσα, ίσως να φοβάται μη την μαλώσω. Μα πώς να το κάνω αυτό, όταν ζητάει το αυτονόητο, να γνωρίσει τον πατέρα της! Έπρεπε να το περιμένω, μια μέρα θα γινόταν και αυτό. Είναι σε ηλικία που καταλαβαίνει, όλοι έχουν πατέρα ενώ η ίδια όχι λογικό να αναρωτιέται το γιατί... ίσως θα πρέπει να της μιλήσω, μπορεί έτσι να είναι καλύτερα και να αισθανθεί και η ίδια το ίδιο!

«Θέλω το τηλέφωνο της δημοσιογράφου!» ζητάω τελεσίδικα από τον Μάξιμο. Δεν την ξέχασα εκείνη, έχω να της πω δύο κουβεντούλες...

«Ελεωνόρα θα την αναλάβω εγώ.» σχολιάζει και με πλησιάζει.

«Δώσε μου τον αριθμό της Μάξιμε!» απαιτώ πιο έντονα. Θέλω να της ψάλω ένα χεράκι πριν πέσουν οι μηνύσεις... την ηλίθια.

«Αν την πάρεις τηλέφωνο και της απειλήσεις ή ξέρω εγώ τι θα της δώσεις τροφή για σχόλια...» προσπαθεί να με λογικεύσει.

«Άκουσες τι σου έλεγε το παιδί μου; Ξέρεις τι θα του λένε από εδώ και πέρα;» τον ρωτάω και έχω ήδη βουρκώσει στην σκέψη τι του έχει να ακούσει από εδώ και πέρα.

«Είναι έξυπνη και ξέρει πώς να τους βάλει στην θέση τους!» δεν αρκεί αυτό Μάξιμε... η ψυχή της πληγώνεται.

Του λέω πως μπορεί να την έχουν αποκαλέσει και μπάσταρδο... ενώ εμένα πόρνη, οι παλάμες του αγκαλιάζουν το πρόσωπο μου, τον ρωτάω αν καταλαβαίνει πόσο σκληρό είναι όλο αυτό για ένα παιδί και μου λέει πως υπάρχουν και χειρότερα. Δεν με νοιάζουν όμως τα χειρότερα, με νοιάζουν όσα περνάω εγώ και η οικογένεια μου. Γραπώνω τον γιακά του και τον κοιτάζω στα μάτια, λέει να ηρεμήσω... μα πως;