Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 69

Μάξιμος

Οι μέρες από την στιγμή που η Ελεωνόρα με τη μικρή έφυγαν περνούσαν μαρτυρικά αργά και ανούσια... μπορεί να μιλούσαμε σχεδόν όλη μέρα στο τηλέφωνο, μα η επιθυμία μου να την έχω απέναντι μου, να την κοιτάζω στα μάτια, να μπορώ να την αγγίζω ήταν μεγάλη και ακατανίκητη. Περνούσανε καλά και αυτό το καταλάβαινα από την χροιά της, ήταν ζεστή και ευδιάθετη κάθε φορά... λίγες μέρες ύστερα η Αλίκη θα τις επισκεπτόταν μου είχε πει και είχα ζηλέψει που ήμουν τόσο δειλός και δεν πήγαινα να την βρω και να περάσω το υπόλοιπο του Αυγούστου μαζί της. Οι φοβίες μου απλές, τουλάχιστον για εμένα. Πως γίνεται ολόκληρος Μάξιμος να εξαρτάτε από μια γυναίκα και την κόρη της; Αν κάποιος το μάθαινε σίγουρα θα με χλεύαζε για το υπόλοιπο της ζωής μου χωρίς αμφιβολία.

Όταν η μέρα για να κατέβουμε στα Χανιά έφτασε... το μυαλό μου για άλλη μια φορά τριγύριζε στην Ελεωνόρα. Είχαμε ήδη φτάσει στο αεροδρόμιο όταν ζήτησα στην Ελένη να πάμε για την επικύρωση των εισιτηρίων μα μου ζήτησε να περιμένουμε μόνο λίγα λεπτά γιατί κάποιος ακόμη θα ερχόταν, μάλλον κάποιοι και το τόνισε. Εκείνη την στιγμή είχα ευχηθεί να μην ήταν εκείνες οι ανυπόφορες φιλενάδες της οι οποίες κάθε φορά που με έβλεπαν με ρωτούσαν πότε θα παντρευόμουν για να ανοίξω σπιτικό... οι σύζυγοι τους στην ηλικία μου τόνιζαν είχαν πέντε παιδιά. Συνήθως για να με ''τρομάξουν''μου έλεγαν να μην παίρνω παράδειγμα την Ελένη γιατί εκείνη είχαμε δει πως είχε καταλήξει, γεροντοκόρη και μόνη της... αν και εγώ πιστεύω πως η Ελένη μπορεί να μην είχε κάποιο σύντροφο δίπλα της μα φαινόταν ευχαριστημένη με ότι είχε κάνει στη ζωή της. Δεν ξέρω... ο καθένας ζει τη ζωή του όπως θέλει και όχι όπωςοι τριγύρω του θέλουν!

Εν τέλει γιατί επεκτάθηκα πολύ, τα άλλα δύο άτομα ήταν η Αρετή, η μητέρα της Ελεωνόρας η οποία μου ζήτησε να μην την ξανά αποκαλέσω κυρία... λέγοντας μου με αστείο τρόπο πως θα μου απαγόρευε να ξανά δω την κόρη της. Δίπλα της, ήταν ο Γιάννης... ο γνωστός Γιάννης, το δεξί μου χέρι πιασμένοι χέρι-χέρι και χαμογελαστοί. Στήλη άλατος έμεινα για κάνα δίλεπτο ώσπου όταν συνήλθα, μηχανικά τους χαιρέτισα και κίνησα για την επικύρωση των εισιτηρίων. Σίγουρα η Ελεωνόρα θα έπλεε... και θα πλέει σε μαύρα σκοτάδια.

Οι πρώτες μέρες ας πούμε ήταν υποφερτές... με την Ελεωνόρα συνεχίζαμε να μιλάμε σε καθημερινή και πολύωρη βάση, ενώ δεν της αποκάλυψα τίποτα για τη μητέρα της ούτε και για το γεγονός πως ήταν εδώ στην Κρήτη, άλλωστε ποιος ο λόγος να επέμβω στα οικογενειακά τους. Παραλία, σπίτι, έξω... παραλία, σπίτι, έξω... ήταν το πρόγραμμα και ήδη ένιωθα πως τρελαίνομαι. Έπρεπε να πάω να την βρω, δεν γινόταν αλλιώς! Και πραγματικά η ευκαιρία μου ήρθε απλόχερα. Ένα πρωί άκουσα τη μητέρα της να λέει στην Ελένη πως σε λίγες μέρες η Ελεωνόρα είχε γενέθλια, κάθε χρονιά τα περνούσε μακριά της καθώς πάντα ο μήνας αυτός ήταν αφιερωμένος στη μικρή και την ίδια. Δεν ήθελε και πολύ σκέψη, μόνο μια καλή και σωστή οργάνωση.