Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 73

Ελεωνόρα

Κάθε ώθηση του Μάξιμου μέσα μου σε συνδυασμό με το καυτό νερό της ντουζιέρας που αγκαλιάζει τις σάρκες μας στέλνουν εντονότερα κύματα ηδονής σε όλο μου το σώμα... οι παλάμες του σφιχτά με κρατούν επάνω του ενώ ο ίδιος με ορμή συνεχίζει να με κάνει δική του. Κάθε ένωση μας είναι μοναδική, κάθε φορά γίνεται και καλύτερη από την προηγούμενη! Μαζί του έχω κάνει τόσα πολλά πράγματα τα οποία στο παρελθόν ντρεπόμουν και να τα σκεφτώ... μα μαζί του, δεν ντρέπομαι, χάνω κάθε αίσθημα ντροπής, κάθε ανασφάλεια και παραδίνομαι στα έμπειρα του χέρια να με οδηγήσει ο ίδιος όπου θέλει.

Μόλις τα πόδια μου ακουμπήσουν την βρεγμένη επιφάνεια της ντουζιέρας τα αισθάνομαι σαν ζελέ, το στήθος μου ανεβοκατεβαίνει έντονα, τα ακροδάχτυλα μου επίσης τρέμουν... για άλλη μια φορά μου χάρισε έναν οργασμό ο οποίος με έκανε να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Μόλις κλείσει την βρύση, αρπάζει την πετσέτα που του έφερα προηγούμενος και με τυλίγει με προσοχή σκουπίζοντας με. Τα μάτια του, καρφωμένα μέσα στα δικά μου. Δύο όμορφα γαλάζια μάτια τα οποία αν κοιτάξεις με προσοχή, βαθιά μέσα τους κρύβουν την ζεστασιά και ανάγκη για αγάπη... που ο Μάξιμος συνέχεια απαρνείται. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να αγαπήσει και να αγαπηθεί, απλά πρέπει κάποιος να του διδάξει το πώς... εγώ είμαι διαθέσιμη να το κάνω, αρκεί να μου το επιτρέψει!

Τυλίγει πρόχειρα μια μικρή πετσέτα γύρω από τη μέση του, με αρπάζει στην αγκαλιά του οδηγώντας μας γρήγορα στο υπνοδωμάτιο μου... αν και σκοτάδι, καταφέρνει να με ακουμπήσει στο απαλό μου στρώμα, μέσα στο σκότος του δωματίου αγκαλιάζω με τις παλάμες μου το όμορφο του πρόσωπο. Αισθάνομαι το γένι του, επεξεργάζομαι κάθε χαρακτηριστικό του, τις γωνίες του προσώπου του, τα χείλη του τα οποία σε προκαλούν να τα φιλήσεις, τα μάτια του, ενώ η καυτή του ανάσα πέφτει πάνω μου κοφτή... σαν να παλεύει να αναπνεύσει. Τον τραβώ κοντά μου κλέβοντας άλλο ένα φιλί του, το ένα του χέρι παράλληλα ξεκινάει ένα ταξίδι από τον δεξιό μου αστράγαλο ανηφορίζοντας ώσπου φτάνει στον γλουτό μου, προσπερνώντας την πετσέτα... ξανά γίνομαι ευάλωτη στα χέρια του. Το σώμα του επισκιάζει το δικό μου, δεν αργεί η στιγμή που οι πετσέτες αποτελούν παρελθόν... με την ένωση μας να είναι για άλλη μια φορά μοναδική.

Το πρωί το ξυπνητήρι φαντάζει μαρτύριο στα αυτιά μου... Ανοίγω το ένα μου βλέφαρο, είμαι αποκοιμισμένη στο στέρνο του Μάξιμου και χαμογελάω. Τεντώνομαι ελάχιστα ώστε να φτάσω το κομοδίνο και να κλείσω το ξυπνητήρι, είναι έξι και μισή και πρέπει να σηκωθώ να ετοιμάσω το πρωινό της Αρετής. Περνάω πάνω από τον Μάξιμο ο οποίος κοιμάται ήρεμος, το στήθος του ανεβοκατεβαίνει ήρεμα ενώ τα χαρακτηριστικά του μοιάζουν γαλήνια... χαμογελάω, του χαρίζω ένα φιλί στην άκρη της μύτης του και ύστερα κλέβω ένα από τα ποθητά του χείλη. Φοράω γρήγορα τη νυχτικιά μου και από πάνω την ρόμπα μου, χτενίζομαι, πλένω τα δόντια μου και προχωράω στην κουζίνα όπου ζεσταίνω το γάλα της Αρετής, της στύβω φρέσκο χυμό πορτοκαλιού, ενώ το τοστ ψήνεται στην τοστιέρα. Με όλα αυτά που κάνω, η ώρα πάει εφτά και δέκα... ώρα να ξυπνήσω την ηλιαχτίδα μου καθώς το πάπλωμα θα της είναι βαρύ για σήμερα. Μόλις μπω μέσα στο υπνοδωμάτιο της, μόλις έχει ανασηκωθεί και τρίβει τα ματάκια της με τις μπουνιές της. Χαμογελάω και σπεύδω να ανοίξω το παράθυρο, να μπει το φως μέσα...