Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 54

Μάξιμος

Διακρίνω το ξάφνιασμα της μόλις με βλέπει, την ταραχή της που βρισκόμαστε μαζί σε έναν χώρο από τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει... χρειάζομαι όμως εξηγήσεις, μπορεί να ήταν ένα πήδημα, στην τελική δύο όμως με ενδιαφέρει να μάθω που ήμουν λάθος και σηκώθηκε να φύγει σαν τον κλέφτη, γενικά, γιατί με απωθεί τόσο έντονα από κοντά της. Νομίζω πως ήμουν ξεκάθαρος απέναντι της, δεν της έταξα τίποτα, δεν της είπα ψέματα για το τι θέλω από την ίδια... εκτός βέβαια αν εκείνη τα παρεξήγησε, τότε Μάξιμε, θα έχουμε ένα μικρό θεματάκι το οποίο ίσως θα πρέπει να λύσεις.

«Δεν νομίζω πως είναι η ώρα να μιλήσουμε για αυτό...» λέει κάπως σφιγμένα... είναι πάρα πολύ αγχωμένη.

«Εγώ πάλι νομίζω πως είναι. Χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα Ελεωνόρα...» επιμένω και προχωράει προς την πόρτα, περνάει ξυστά δίπλα μου και την προλαβαίνω κολλώντας την πλάτη της πάνω στην ξύλινη επιφάνεια... με τις παλάμες μου να ακουμπούν δεξιά και αριστερά από το πρόσωπο της «Είπα κάτι νομίζω...» κοιτάζω τα χείλη της και είμαι έτοιμος να χιμήξω... πρέπει να συγκρατηθώ όμως, πρέπει... Μάξιμε, ψυχραιμία.

«Και εγώ σου είπα πως δεν είναι η κατάλληλη ώρα...» ανυψώνει για λίγο το ανάστημα της εκπέμποντας μια σιγουριά και δύναμη από τα λόγια της... το πλούσιο μπούστο της σχεδόν αγγίζει το στέρνο μου με τις εικόνες από το χθεσινός μας βράδυ να ξεπροβάλουν μιας προς μια στο μυαλό μου... γαμώτο, έχω κόλλημα.

«Γιατί έφυγες;» ας μπω κατευθείαν στο θέμα. Δεν απαντάει, με κοιτάζει στα μάτια «Γιατί δεν έμεινες; Γιατί έφυγες σαν τον κλέφτη;»

«Έπρεπε να φύγω...» υποχωρεί... και απαντάει.

«Για τον Νικόλα;» δεν ξέρω γιατί το ρώτησα αυτό.

Το πρόσωπο της παίρνει μια έκφραση απορίας... ενώ εγώ περιμένω την απάντηση της!

«Τι λες; Ποιον Νικόλα;» αναρωτιέται και διαπιστώνω πως κάνω σαν ζηλιάρα γκόμενα.

«Τότε γιατί έφυγες; Γιατί δεν με ξύπνησες να πήγαινα εγώ όπου ήθελες...» λέω πολύ κοντά στα χείλη της.

«Γιατί... γιατί δεν είσαι αναγκασμένος να το κάνεις!»

«Και ποιος σου είπε πως αναγκάζομαι;» εκπλήσσεται για λίγο... μα ύστερα ξανά σοβαρεύει.

«Μάξιμε... είχες, δηλαδή είχαμε πει πως θα ήταν ένα βράδυ, ήδη καταπατήσαμε αυτό τον όρο και έγιναν δύο βράδια και δεν αισθάνομαι όμορφα. Δεν είμαι ο τύπος γυναίκας που ξέρεις, δεν μου αρέσει να κοιμάμαι με κάποιον και μετά να παριστάνω πως όλα είναι ωραία και καλά, θέλω όταν είμαι με έναν άνθρωπο να είναι ολοκληρωτικά δικός μου όπως και εγώ θα είμαι μόνο δική του. Δεν είσαι ο άνθρωπος που θα μου τα προσφέρει αυτά και το γνωρίζω καλά... όπως και εσύ ο ίδιος βέβαια ξέροντας καλύτερα τον εαυτό σου. Από την άλλη, θα ήθελα να σου ζητήσω και μια χάρη... να κρατήσουμε από εδώ και στο εξής καθαρά επαγγελματικές σχέσεις, όχι πολλά πάρε-δώσε γιατί μπερδεύεται και το παιδί μου, σε θεωρεί κομμάτι της ζωής της και δεν πρέπει. Δεν μας είσαι τίποτα και ούτε θα σε υποχρεώσει κανείς να γίνεις... είναι κρίμα να αναγκάζεσαι για την Αρετή να τρέχεις από πίσω της σε κάθε ξέσπασμα της όσον αφορά τον μπαμπά της...» τι ξαφνικό ξέσπασμα είναι αυτό;