Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 70

Ελεωνόρα

Οι επόμενες μέρες στο νησί ήταν υπέροχες και γεμάτες όμορφες στιγμές οι οποίες στην συνέχεια έγιναν αναμνήσεις οι οποίες θα με συντροφεύουν... την πρώτη Σεπτέμβρη γυρίσαμε πίσω και όλα άρχισαν σιγά, σιγά να μπαίνουν στους παλιούς ρυθμούς με την μόνη διαφορά πως μέρος της ζωής της δικής μου, αλλά και της Αρετής είχε γίνει ο Μάξιμος ο οποίος με όσα έδειχνε χαιρόταν που βρισκόταν μαζί μας! Στις δώδεκα Σεπτέμβρη ήταν η πρώτη μέρα της Αρετής στο σχολείο, αχ πόσο άγχος είχα από βραδύς δεν περιγράφεται... το μωρό μου θα πήγαινε πρώτη δημοτικού, μεγάλωνε και μεγαλώνει με εμένα να γίνομαι κάθε μέρα και περισσότερο υπερήφανη για εκείνη. Το πρωί που την ξύπνησα σηκώθηκε ευδιάθετη, ετοιμάστηκε και έφαγε το πρωινό της ενώ εγώ ήμουν ακόμη σε αναμμένα κάρβουνα, μπορεί να ήταν ευδιάθετη μα είχα τις επιφυλάξεις μου... αν δεν έπαιρνε με καλό μάτι το σχολείο, αν κάτι την έκανε να το φοβηθεί; Πήρε την σχολική της τσάντα στους ώμους, ''την οποία σημειωτέων μέχρι να την αγοράσουμε που έκανε τη ζωή ποδήλατο γιατί είχε μια συγκεκριμένη στο νου της'' και κατεβήκαμε κάτω στην είσοδο της πολυκατοικίας για να πάρω το αμάξι μου και να πάμε... όμως εκεί μας περίμενε μια ευχάριστη, πολύ ευχάριστη έκπληξη! Ο Μάξιμος φυσικά. Καθόταν στο καπό του αυτοκινήτου με σταυρωτά χέρια και χαμογελαστός περιμένοντας, εμάς. Μόλις μας είδε, μας πλησίασε και μου χάρισε ένα συγκρατημένο φιλί στα χείλη και ύστερα, αγκάλιασε την Αρετή η οποία άρχισε τα γλυκόλογα και άλλα πολλά. Μας είπε πως ήθελε να μας συνοδεύσει, άλλο που δεν χάρηκε η Αρετή... καλά, μαζί της χάρηκα και εγώ τι να κάνουμε, αυτός ο άντρας μου είχε γίνει αναγκαίος και με όσα είχα καταλάβει και εγώ για εκείνον αναγκαία θα έπρεπε να ήμουν.

Εδώ θα έπρεπε να ομολογήσω πως από τις μέρες που βρισκόμασταν στο νησί είχαν διαρρεύσει αρκετές φωτογραφίας μας, η Αρετή ήταν μέσα μα ευτυχώς το πρόσωπο της δεν φαινόταν πράγμα το οποίο όμως δεν θα με άφηνε άπραγη καθώς έχω απαγορεύσει κάθε αναφορά και δημοσιεύσει της κόρης μου στα περιοδικά ή κάθε εκπομπή. Ύστερα όσον αφορά τις φωτογραφίες τις δικές μου και του Μάξιμου, ενώ περίμενα να θυμώσει και να αρχίσει να ιδρώνει για το ότι ευθέως μας αποκαλούσαν ζευγάρι και άλλα πολλά... μόνο τα στέφανα δεν μας είχαν αλλάξει, εκείνος ατάραχος είχε αφήσει το περιοδικό πάνω στον πάγκο τραβώντας με στην αγκαλιά του λέγοντας μου συγκεκριμένα «Ας τους το επιβεβαιώσουμε λοιπόν!» με εμένα να απορώ για το τι εννοούσε «Τι;» τον είχα ρωτήσει «Πως είμαστε ζευγάρι...» μου είχε απαντήσει προτού τα χείλη του καλύψουν τα δικά μου. Τα γόνατα μου είχαν λυγίσει, αν ο Μάξιμος δεν με κρατούσε με τα γερά του χέρια σίγουρα θα είχα πέσει κάτω από τα ξαφνικά του λόγια...