Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 60

Ελεωνόρα

Όσο ο Μάξιμος μου διηγούνταν την ιστορία του... φανταζόμουν τα γεγονότα στο μυαλό μου και ανατρίχιαζα! Ένα μικρό παιδί να περιφέρεται στους δρόμους νηστικό ίσως και υποσιτισμένο, φορώντας κουρελιασμένα ρούχα, άπλυτο, άυπνο, στο κρύο... υπό άσχημες συνθήκες εκτεθειμένο σε πόσους κινδύνους και μια μάνα η οποία δεν νοιαζόταν! Μα πως γίνεται αυτό; Μια μάνα πάντα νοιάζεται και αγαπάει το παιδί της, μια μάνα στέκεται βράχος δίπλα στο παιδί της... μια μάνα από την στιγμή που λαμβάνει αυτόν τον ρόλο προτεραιότητα έχουν τα παιδιά της και ο ίδιος της το εαυτός μπαίνει σε δεύτερη μοίρα! Εκείνη η γυναίκα απλά δεν υπήρξε μάνα, δεν της άξιζε και ούτε της αξίζει μετά από αυτό που έκανε... που τον πούλησε! Πραγματικά όσο τα σκεφτόμουν θύμωνα και εγώ μαζί της, όχι ο Μάξιμος ο οποίος έζησε την παραμέληση από τόσο μικρή ηλικία...

Τελικά όλα δικαιολογούνται στη ζωή! Μετά από όλα αυτά δεν τον αδίκησα για τον τρόπο ζωής που διάλεξε να έχει, πώς να σεβαστεί το γυναικείο φύλο από όταν η ίδια του η ''μάνα'' όπως την ανέφερε ορισμένες φορές με ειρωνεία δεν του ενέπνευσε αυτό το συναίσθημα, αφού στην πιο τρυφερή ηλικία εκείνη τον άφησε... πήρε κάποια χρήματα και δεν κοίταξε πίσω της. Δεν θα ήθελα να φανταστώ τα συναισθήματα του από εκεί και ύστερα, η απόρριψη, η μοναξιά... σίγουρα θα είχαν πρωταρχικό ρόλο μέσα του και ένας κόμπος δημιουργήθηκε στην κοιλιά μου. Σίγουρα δεν του άξιζε κάτι τέτοιο, σε κανέναν δεν θα άξιζε κάτι τέτοιο...

Παρόλο όμως τα όσα έζησε δεν ξέχασε! Παρόλο τον χαρακτήρα που θέλει να παρουσιάζει είναι υπέροχος και του το είπα, βοηθάει ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, τους προσφέρει ζεστά ρούχα, φαγητό... και ότι άλλο έχουν ανάγκη. Δεν βγαίνει να το διατυμπανίζει σε όλους ώστε να τραβήξει το βλέμματα, είναι μια πράξη καθαρά για προσωπικούς λόγους και μπράβο του. Τελικά, άλλο το φαίνεστε και άλλο το είναι... και ο Μάξιμος επιβεβαιώνει τον κανόνα δίχως καμία αμφιβολία!!!

«Φτάσαμε...» λέει και ''ξυπνάω'' από τις σκέψεις μου. Κοιτάζω τριγύρω και παρατηρώ πως βρισκόμαστε έξω από το σπίτι μου. Γυρίζω αμήχανα προς το μέρος του και ήδη με παρατηρεί με ένα αχνό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του... πεταλούδες πετούν στο στομάχι μου, θέλω τόσο πολύ να πέσω στην αγκαλιά του και να μην τον αποχωριστώ μα αυτό δεν γίνεται! Πως άλλωστε;

«Σε... σε ευχαριστώ που με... που με έφερες.» κομπλάροντας τον ευχαριστώ και γελάει... χαϊδεύοντας μου το μάγουλο, πράγμα το οποίο με πιάνει απροετοίμαστη... παίρνω μια κοφτή ανάσα σφαλίζοντας για λίγο τα βλέφαρα μου.