Τυχαία βρέθηκαν ναυαγοί...
Εκείνη κινδύνεψε να πνιγεί από τα θηριώδη κύματα και εκείνος έτρεξε να την βοηθήσει.
Οι σχέσεις τους από την αρχή τεταμένες. Οι ιδεολογίες και τα πιστεύω τους δεν συναντιούνται πουθενά, εκείνος είναι ένας άνθρωπος με εντελ...
Μόλις έφυγε η Ελεωνόρα ένιωσα την κάψα να μεγαλώνει μέσα μου για αυτή την γυναίκα, αν δεν καταφέρω έστω και ένα βράδυ μαζί της πραγματικά δεν πρόκειται να ηρεμήσω... είμαι σίγουρος όμως πως και εκείνη το θέλει, μα οι τρόποι με τις αρχές της ταυτόχρονα την σταματούν με την πρόφαση του ότι είναι ένα μεγάλο λάθος! Και γιατί να είναι λάθος; Επειδή δύο κορμιά έλκονται μεταξύ τους; Το εξόγκωμα στο παντελόνι μου είναι ορατό, που να πάρει! Βγαίνω από το γραφείο για να οδηγηθώ σφαίρα στο υπνοδωμάτιο όπου αφαιρώ γρήγορα τα ρούχα μου μπαίνοντας κάτω από το παγωμένο νερό για να ηρεμήσω... Το καλλίγραμμο κορμί της, τα όμορφα στητά στήθη της, ο τρόπος που οι γοφοί της λικνίζονται σε κάθε βήμα της, τα γεμάτα χείλη της τα οποία θα μπορούσαν να μου χαρίσουν περισσότερα από ένα φιλί στριφογυρίζουν στο νου μου και δεν λέω να ηρεμήσω με τίποτα. Θα με τρελάνει αυτή η γυναίκα αν δεν μου κάτσει!
Μετά από ώρα κάτω από το παγωμένο νερό αισθάνομαι κάπως καλύτερα... τυλίγω μια λευκή πετσέτα γύρω από τη μέση μου επιστρέφοντας ύστερα μέσα στο υπνοδωμάτιο. Οι γυμνές και βρεγμένες πατούσες μου αφήνουν πατημασιές στο παρκέ του δωματίου, όπως και το υγρό κορμί μου το οποίο στάζει. Βγάζω ένα μαύρο μποξεράκι από το συρτάρι του επίπλου δίπλα από το παράθυρο, με την άκρη του ματιού μου εντοπίζω την Ελεωνόρα να κάθεται στο γρασίδι έχοντας αγκαλιά της την Αρετή η οποία μοιάζει ενθουσιασμένη από αυτά που η μητέρα της, της λέει. Παραδόξως αυτό το κορίτσι, από το λίγο που την ξέρω είναι τόσο έξυπνη και γλυκιά... καμία σχέση με όσα έχω συναναστραφεί μέχρι πρότινος, όπως τα παιδιά της Ρεβέκκα ας πούμε. Υστερικά, κακομαθημένα και ανάγωγα, μέσα στα μούτρα όλη μέρα.
Η Ρεβέκκα...
اوووه! هذه الصورة لا تتبع إرشادات المحتوى الخاصة بنا. لمتابعة النشر، يرجى إزالتها أو تحميل صورة أخرى.
Αρχίζω να ντύνομαι γρήγορα, φορώ το μαύρο μποξεράκι, μια μαύρη φόρμα μια με μακρύ μανίκι μπλούζα. Με τα ακροδάχτυλα μου αφού σκουπίσω λίγο τα βρεγμένα μαλλιά μου τα χτενίζω, βγαίνοντας πάλι μετά στον διάδρομο του δευτέρου πατώματος του σπιτιού για να γυρίσω στο γραφείο μου. Στο τέλος της σκάλας η Ελεωνόρα με την Αρετή εμφανίζονται, η πρώτη αποφεύγει να με κοιτάξει, ενώ η δεύτερη ζωγραφίζει ένα εκτυφλωτικό χαμόγελο στα χείλη της μόλις με αντικρίσει. Τουλάχιστον η μικρή έχει γούστο και ξέρει ποιος αξίζει να τον συμπαθήσεις και ποιος όχι... όχι σαν τη μάνα της!
