Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 21

Ελεωνόρα

Ο Λουκάς δεν μου αποκάλυψε τίποτα όσον αφορά τον καινούργιο παραγωγό, παρά μόνο το ότι θα δειπνήσουμε σε ένα αρκετά δημοφιλές εστιατόριο της Κηφισιάς. Φροντίζω λοιπόν η εμφάνιση μου να μην είναι πολύ πρόχειρη, αλλά ούτε και τίποτα το φαντασμαγορικό το οποίο θα προκαλέσει βλέμματα και σχόλια από τους γύρω. Το φόρεμα που διάλεξα είναι κολλητό από τη μέση και πάνω, ενώ από τη μέση και κάτω ανοίγει και τελειώνει πάνω ακριβώς από το γόνατο μου. Αμάνικο, με κάποια μαύρα μπερδεμένα σχέδια να το διακοσμούν... αποφεύγω να φορέσω κάποιο καλσόν, αφήνοντας τα πόδια μου εκτεθειμένα, μπορώ να πω πως είναι καλοδιατηρημένα, η γυμναστική που κάνω δεν πάει χαμένη, οι μαύρες γόβες μου με ανεβάζουν λίγους πόντους πιο ψηλά και προδίδουν μια άλλη γοητεία στο όλο ντύσιμο μου... Τα μαλλιά μου ίσια μέχρι τους ώμους ανέμελα και το μακιγιάζ μου σχεδόν αόρατο. Νομίζω πως είμαι έτοιμη, μόνο ο Λουκάς μένει να έρθει να με πάρει για να φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό.

Στο σαλόνι η Αρετή κάθεται στο δερμάτινο πουφ και ζωγραφίζει όπως πάντα... λατρεύει τη ζωγραφική η αλήθεια είναι και παρόλο που είναι μικρή έχω την αίσθηση πως έχει ταλέντο και μεγαλώνοντας θα το εξελίξει. Η μητέρα μου αντίθετα χαζεύει στην τηλεόραση μια από αυτές τις σειρές που εγώ χλευάζω, έρωτες, χωρισμοί, ίντριγκες, κόντρες και όλα αυτά τα κλασικά που τις περιβάλλουν τίποτα καινούργιο, τίποτα το ιδιαίτερο. Καμία από τις δύο δεν καταλαβαίνει την παρουσία μου, παρά μόνο όταν ξεροβήξω για να γυρίσουν ταυτόχρονα τα κεφάλια τους προς τα εμένα... λέγοντας με μια φωνή και οι δύο τους «Wow!»

«Μήπως είναι πολύ απλό ή πολύ υπερβολικό;» κάνω μια στροφή γύρω από τον εαυτό μου.

Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές παρόλο που νιώθω σίγουρη για κάτι που έχω φορέσει ή κάνει ή πάω να κάνω, πάντα στο τέλος καταλήγω να παίρνω την γνώμη της μητέρας μου η οποία όπως και να το κάνουμε είναι χρυσή... ακόμη και η Αρετή μου σε θέματα που μπορεί να ανταποκριθεί μου δίνει και την δική της γνώμη και εγώ μετά χαράς την εκλαμβάνω.

«Όχι μαμά μου, είσαι υπέροχη! Η πιο όμορφη μαμά του κόσμου...» σχολιάζει με ενθουσιασμό η Αρετή, αφήνοντας τη ζωγραφιά της για να έρθει και να με αγκαλιάσει.

«Σε ευχαριστώ πολύ μωρό μου!» της λέω πειράζοντας της τη μύτη.

«Πολύ όμορφο αυτό που φοράς Ελεωνόρα μου...» η μαμά μου λέει μετά από λίγο.