Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 39

Ελεωνόρα

Τρεις εβδομάδες περίπου μετά το πόδι μου είναι καλύτερα, το πατάω σιγά, σιγά κάτω και μάλιστα μετά τις οδηγίες του γιατρού ο οποίος τόνισε πως μπορεί να ήταν ένα κοινό στραμπούληγμα μα χρειαζόταν ιδιαίτερη προσοχή για να μη γινόταν κάτι σοβαρότερο. Δεν θα σχολιάσω το γεγονός της συμπεριφοράς των υπολοίπων, η μητέρα μου ξανά γύρισε στο να με μπεμπεδίζει, η κόρη μου στο να κάθεται όλη μέρα στο πλευρό μου να μου κάνει παρέα, λέγοντας μου παράλληλα και κανένα κουτσομπολιό από το τι γινόταν στο σπίτι ή ξέρω'γω από πού τα μάθαινε, η Ελένη μια από τα ίδια με την Αρετή μου... και τέλος ο Μάξιμος ο οποίος φρόντιζε να με ξεσηκώνει με τα λόγια του τα οποία ήταν όλο υποσχέσεις για τη μεγάλη μέρα όπως αποκαλούσε. Τι να πω; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...

Είχα τουλάχιστον την Αλίκη να μιλάω σοβαρά... η γλυκιά μου διανύει την ομορφότερη περίοδο στη ζωή της και είναι θλιμμένη, σε πολλά σημεία της ιστορίας της διακρίνω ομοιότητες με τη δική μου με τη μόνη διαφορά βέβαια πως ο Λουκάς δεν γνωρίζει τίποτα για το μωρό, ενώ ο Νικόλας γνώριζε και επέλεξε τι ήθελε! Ξεφυσάω, κάτι άλλο που πρέπει να βάλω στο πρόγραμμα είναι το να μιλήσω στον Νικόλα όσον αφορά τις αποφάσεις μου... βέβαια θα πρέπει να μου ξεκαθαρίσει και εκείνος τι θέλει, αν είναι αρκετά συνειδητοποιημένος στο αν θέλει να μπει στη ζωή της Αρετής και δεν του καπνίσει μια μέρα και ξανά γίνει καπνός!

Η πόρτα του δωματίου ανοίγει και ο Μάξιμος εμφανίζεται... είναι φρεσκολουσμένος, το άρωμα του αφρόλουτρου γεμίζει τον χώρο ενώ συμπεραίνω πως μόλις πριν λίγο θα γύρισε από την δισκογραφική. Ανασηκώνομαι ελαφρώς καθώς ήμουν ξαπλωμένη και τον παρατηρώ για άλλη μια φορά να με σκανάρει από πάνω μέχρι κάτω... αχ αυτό το βλέμμα στέλνει ρίγη σε όλο μου το κορμί και με αναστατώνει. Τρεις βδομάδες τώρα έχω μπει στην ακολασία μαζί του, τα βράδια μου δεν είναι ήρεμα, όπως και ο ύπνος μου... καλά όχι ότι κοιμάμαι και πολύ, αλλά όταν το κάνω τα όνειρα μου τον έχουν πρωταγωνιστή να μου κάνει όλα όσα μου λέει και βασανίζομαι. Βασανίζομαι πολύ...

«Πως είσαι σήμερα;» με ρωτάει καθώς κάθεται δίπλα μου. Είμαστε αρκετά κοντά... επικίνδυνα.

«Αρκετά καλά... εντάξει, προσέχω λίγο όσον αφορά μη πέσω και προκαλέσω κανέναν τραυματισμό, αλλά δεν κλαίγομαι!» του απαντάω και διακρίνω το γέλιο στα χείλη του.