Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 80

Μάξιμος

Σχεδόν ένας χρόνος από εκείνη τη μαύρη Πρωτοχρονιά. Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου, οι αναμνήσεις αναβιώνουν στο νου μου, το ίδιο συναίσθημα με κυριεύει... αυτός ο φόβος, αυτή η αγωνία του να μη πάθαινε κανένας κακό. Την στιγμή που Αρετή όρμησε μέσα στο δωμάτιο για να ανακοινώσει πως η αστυνομία είχε φτάσει, η Ρεβέκκα έστρεψε το περίστροφο πάνω της... η καρδιά μου σταμάτησε, το αίμα μου πάγωσε και στο λεπτό πήγα να την προστατεύσω. Μα δεν πρόλαβα, ο Λεωνίδας, είχε κάνει την ηρωική κίνηση να βρεθεί μπροστά της σαν ασπίδα σωτηρίας με την σφαίρα να τον διαπερνάει στην καρδιά. Όταν τον είδα ξαπλωμένο στο πάτωμα, γεμάτο αίματα γονάτισα μπροστά του και δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου... πρώτη φορά έκλαψα, μετά από πάρα πολλά χρόνια! Δεν κατάλαβα ούτε τους αστυνομικούς που είχαν μπει μέσα, ούτε με ένοιαζε αν είχαν συλλάβει τη Ρεβέκκα... προτεραιότητα είχε ο Λεωνίδας να γίνει καλά... ψεύτικες ελπίδες, ήξερα πως ο Λεωνίδας είχε ξεψυχήσει, από την σφαίρα μιας τρελής, μιας ψυχασθενούς η οποία οδηγήθηκε σε ψυχιατρική κλινική.

Μέσα στις επόμενες εκείνες μέρες αποκαλύφθηκαν πολλά. Η Ρεβέκκα βρισκόταν πίσω από την επίθεση που είχα δεχτεί, αλλά και στην απόπειρα δολοφονίας της Ελεωνόρας στο μαγαζί μου. Είχε πληρώσει αδρά μια νεαρή η οποία μοίραζε τα λουλούδια στους θαμώνες η οποία αποδείχτηκε σκάρτο χαρτί... στα άτομα εμπιστοσύνης μου. Στην ακρόαση της δίκης παραβρέθηκα με την επιθυμία να την δω να τιμωρείται, αν και ακόμη η ποινή ισόβιας φυλάκισης δεν ήταν αρκετή... η τιμωρία της, δεν με ικανοποίησε. Μου στέρησε ένα άτομο σημαντικό, μου πήρε τη ζωή του Λεωνίδα... του ανθρώπου ο οποίος έδωσε σε εμένα ζωή, με έκανε άνθρωπο από αλήτη... μου έδωσε τα πάντα.

Ο καιρός κυλούσε, όλοι προσπαθούσαμε να ξεπεράσουμε το σοκ... η Αρετή, έκανε κάποιες συνεδρίες με παιδοψυχολόγους, χρειαζόταν να τη δουν κάποιοι ειδική, λόγο του μικρού της ηλικίας της το αμόκ που υπέστη ήταν μεγάλο. Ένας άνθρωπος είχε πεθάνει μπροστά της... Η μικρή, αποδείχτηκε έξυπνη, όχι ότι δεν το είχε αποδείξει και πριν από εκείνο το άσχημο γεγονός... αλλά ο τρόπος που αντέδρασε, που κινητοποιήθηκε στο να καλέσει την αστυνομία ήταν κάτι που πολλά παιδιά στην ηλικία της δεν θα το επιχειρούσαν.

Η Ελεωνόρα κοιμάται στην αγκαλιά μου. Έξω, μόλις που έχει αρχίσει να χαράζει με τις πρώτες αχτίνες του ήλιου να παλεύουν να διαπεράσουν τις παχιές κουρτίνες. Το απαλό σύρσιμο των φύλλων, ηχεί γλυκά στα αυτιά μου... η προσοχή μου, όπως και κάθε πρωί τους τελευταίους εννιά μήνες εστιάζει στην Ελεωνόρα και την στρογγυλή κοιλιά της. Μέσα της, βρίσκεται ο γιος μου... το παιδί μου. Η εγκυμοσύνη, αυτή τη φορά ήρθε μετά από κοινή συναίνεση και κανείς δεν εξεπλάγη από αυτό το χαρμόσυνο νέο... ίσως μόνος ο τύπος που σε κάθε πρωτοσέλιδο φρόντιζε να σπιλώνει το όνομα μου με παλιές εξόδους μου, αλλά και συναναστροφές μου με άλλες γυναίκες.