Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 52

Μάξιμος

Άπλωσα το χέρι μου προς τη μεριά της για να νιώσω την απαλή υφή του δέρματος της, όμως δεν είναι εκεί και παραξενεύομαι. Ανοίγω τα βλέφαρα μου και διαπιστώνω πως όντως δεν κοιμάται δίπλα μου, κοιτάζω την ώρα και είναι λίγο πριν τις επτά το πρωί... ανασηκώνομαι από το κρεβάτι και αρχίζω να καλώ το όνομα της ανοίγοντας παράλληλα και τις πόρτες των υπόλοιπων δωματίων μήπως βρίσκεται σε ένα από αυτά. Μόλις φτάσω στο σαλόνι συνειδητοποιώ πως έχει φύγει, διασκορπισμένα στον χώρο βρίσκονται μόνο τα δικά μου ρούχα, τα δικά της λείπουν και αυτό μου δίνει μια απότομη γροθιά στο στομάχι... τι έπαθε, γιατί σηκώθηκε και έφυγε δίχως να μου πει τίποτα;

Αρχίζω να ντύνομαι στα γρήγορα ενώ παράλληλα οι σκέψεις κατακλύζουν το νου στο τι θα μπορούσα να είχα κάνει λάθος χθες το βράδυ... και να την πείραξε! Αν ήταν κάποια άλλη, δεν θα με ένοιαζε... αλλά είναι η Ελεωνόρα και γαμώτο, η Ελεωνόρα με νοιάζει και δεν μπορώ να το εξηγήσω γιατί, τι σκατά θέλω και μπλέκομαι πιο βαθιά στη ζωή της... Κατεβαίνω από το διαμέρισμα στην πιλοτή για να πάρω το αυτοκίνητο μου και να γυρίσω στο σπίτι, θα ρωτήσω την Ελένη αν έχει το τηλέφωνο του σπιτιού της για να επικοινωνήσω μαζί ή αλλιώς θα διατρέξω στην λύση Λουκάς... τώρα που το σκέφτομαι... καλύτερα να διατρέξω στην δεύτερη λύση, η Ελένη θα με τρελάνει στις ερωτήσεις με την περιέργεια της.

Πατάω το όνομα του Λουκά στην συσκευή και το βάζω στην ανοιχτή ακρόαση, ενώ παράλληλα προσέχω την οδήγηση μου. Είναι αρκετά νωρίς και ίσως να είναι ακατάλληλη η ώρα, αλλά δεν με πολυενδιαφέρει αυτό τη δεδομένη στιγμή, παρόλα αυτά μετά από τρία χτυπήματα η φωνή του Λουκά ηχεί από την άλλη γραμμή... μόνο που δεν είναι νυσταγμένη, αλλά ούτε κουρασμένη παρά μόνο ταλαιπωρημένη.

«Καλημέρα Λουκά ο Μάξιμος είμαι... ενοχλώ;» του λέω και τον ακούω να παίρνει μια δυνατή αναπνοή.

«Όχι Μάξιμε, δεν ενοχλείς... δεν κοιμόμουν, είχα κάτι δουλειές. Τι με θέλεις;» μου απαντάει και ρωτάει ταυτόχρονα.

«Να... θα ήθελα... το τηλέφωνο του σπιτιού της Ελεωνόρας.» του ζητάω.

«Ναι... μισό λεπτό!» μου λέει και προσπαθώ να δω που τα το σημειώσω, σταθμεύω στην άκρη του δρόμου ενώ ανοίγω παράλληλα σινιάλο. Βρίσκω το μπλοκ μου και περιμένω... «Σημειώνεις;» αναρωτιέται.

«Ναι πες μου...»

«Λοιπόν... σου δίνω πρώτα το σταθερό και μετά το κινητό ώστε αν δεν την βρεις στο ένα να έχεις το άλλο, αν και απορώ γιατί δεν έψαξες στα χαρτιά της δισκογραφικής τα έχεις και τα δύο κατοχυρωμένα εκεί, τέλος πάντων...» σχολιάζει και συνειδητοποιώ πως έχει δίκιο, αλλά που μυαλό ο βλάκας, με εκείνη το έχω χάσει... «210....... Και το κινητό της 69........» μου τα λέει και τα σημειώνω.