Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 25

Ελεωνόρα

Σε κάθε πρεμιέρα το άγχος κάνει την εμφάνιση του! Αυτές οι ανησυχίες που κάθε φορά στροβιλίζουν στο μυαλό, οι μικρές αμφιβολίες που όσο βρίσκομαι στο καμαρίνι τρυπώνουν στο μυαλό και με βασανίζουν για το αν θα μπορέσω να ανταποκριθώ στο σχήμα όπως επιθυμώ, αν ο κόσμος θα μείνει ευχαριστημένος και θα θελήσει να μας ξανά επισκεφτεί και άλλα τόσα πολλά... τα οποία τριγυρίζουν στις σκέψεις μου, μα ευτυχώς καταρρίπτονται με μιας μόλις πατήσω το πόδι μου στην πίστα και ακούσω τα χειροκροτήματα, αλλά και τα σφυρίγματα των θαμώνων. Όλα σβήνουν, χαράζεται στη μνήμη μου όλο αυτό το σκηνικό το οποίο σε κάνει και περήφανο για εσένα, για τα άτομα που συνεργάζεσαι και τους κόπους που έχεις καταβάλει για να γίνει όλη αυτή η δουλειά! Αγαπάω την δουλειά μου, το μόνο που με θλίβει ύστερα είναι οι ώρες που χάνω από τη ζωή της κόρης μου, διότι ακόμη και αν κάνω αυτό που μου αρέσει, όσο καλές απολαβές και μια αξιοπρεπή ζωή και αν έχω χάνω αρκετές σημαντικές στιγμές από το παιδί μου... δεν είμαι δίπλα της όσο με χρειάζεται! Τα καλοκαίρια μου τα αφιερώνω σε εκείνη, μα το ξέρω, το καταλαβαίνω πως δεν είναι αρκετό... πρέπει να είμαι εκεί, δίπλα της, όμως πως;

Το ελαφρύ χτύπημα στην πόρτα με βγάζει από τις σκέψεις μου... Θαρρώ πως είναι ο Λουκάς για να με ενημερώσει πως σε λίγη ώρα πρέπει να είμαι έτοιμη διότι βγαίνω, σηκώνομαι από την καρέκλα μου και δένω την ρόμπα μου ζητώντας να περάσουν. Αν ήμουν κινούμενο σχέδιο αυτή την στιγμή από την έκπληξη τα μάτια μου θα είχαν πεταχτεί προς τα έξω όπως και το σαγόνι μου θα ήταν ίσα με το πάτωμα στην όψη του Μάξιμου να στέκεται κάτω από την κάσα κοιτώντας με εξεταστικά από πάνω έως κάτω... κάνοντας με να νιώθω άβολα. Αμάν πια αυτός ο άνθρωπος... παρεμπίπτοντος είναι αρκετά κομψός και εμφανίσιμος μέσα στο λευκό t-shirt μπλουζάκι του, με το γκριζωπό σακάκι από πάνω, αλλά και το μαύρο παντελόνι να αγκαλιάζει με όμορφο τρόπο το κάτω μέρος του σώματος του.

«Να περάσω;» με ρωτάει και απορώ το γιατί, έχει ήδη μπει μέσα...

«Νομίζω πως βρίσκεσαι ήδη μέσα.» ανασηκώνω το φρύδι μου και γελάει κλείνοντας την πόρτα πίσω του.

«Έχεις ένα δίκιο...» σχολιάζει και στριφογυρίζω τα μάτια μου.

«Λοιπόν, σε τι οφείλω την επίσκεψη σου;» αναρωτιέμαι.

«Ήρθα να σου ευχηθώ καλή αρχή στην πρεμιέρα σου...» λέει και κάθεται στην πολυθρόνα απέναντι από την τουαλέτα ομορφιάς...