Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 42

Ελεωνόρα

Το πρωί φτάνει και σηκώνομαι απευθείας από το απαλό στρώμα του κρεβατιού, σπεύδω κουτσαίνοντας ελαφρά να φτάσω στην τουαλέτα πλένομαι, χτενίζομαι και άλλο τόσο γρήγορα γυρίζω πίσω στο δωμάτιο να ντυθώ μιας και σε λίγο θα είναι εδώ η Αλίκη! Γιατί τόση βιασύνη θα μου πείτε... μα σήμερα θα βγω με τον Μάξιμο, εντάξει, δεν είπαμε πως είναι ραντεβού ή κάτι τέτοιο απλά θα τον συνοδεύσω, αλλά ξέρετε πόσο καιρό έχω να βγω με άντρα; Ουουουου, ας μη το πιάσουμε αυτό το θέμα θα ξημερωθούμε! Ύστερα, μου έχει κινήσει την περιέργεια εδώ και καιρό, ειδικά χθες το βράδυ αυτό το αύριο που επιτέλους ξημέρωσε τι μου επιφυλάσσει. Τι να έχει ετοιμάσει;

Κατεβαίνω στον κάτω όροφο και βρίσκω μόνο την Ελένη, η μητέρα μου με πληροφορεί πως πριν λίγο πήγε με τον Γιάννη στο σπίτι να πάρει κάποια πράγματα που χρειάζεται και σε λίγο θα είναι πίσω... ο Μάξιμος πάλι, δίχως να την ρωτήσω μου λέει πως ακόμη κοιμάται και μιας και είναι Σάββατο ίσως αργήσει λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο. Δεν είναι ανάγκη να αναφέρω την κόρη μου, ξέρω πως τα Σ/Κ και στις διακοπές κοιμάται ώρες το πουλάκι μου λες και την προηγούμενη νύχτα είχε δουλέψει σκληρά το πουλάκι μου.

Πάνω στην ώρα χτυπάει το κουδούνι, λέω στην Ελένη πως πάω να ανοίξω και καλωσορίζω την Αλίκη η οποία όσα πάει και ομορφαίνει περισσότερο. Της πηγαίνει η εγκυμοσύνη πάρα πολύ και το πρόσωπο της έχει γλυκάνει περισσότερο, λένε πως όταν ομορφαίνεις στην εγκυμοσύνη κάνεις κορίτσι... αχ μακάρι να έχει κοριτσάκι! Τα αγόρια βάσανα είναι, γλυκά βάσανα μεν, αλλά παραμένουν βάσανα. Την φιλώ σταυρωτά και της ζητάω να με περάσει μέσα, με πληροφορεί όμως έχουμε αρκετό τρέξιμο οπότε μη χρονοτριβώ...

«Ελένη... δεν θα μείνουμε τελικά! Θα βγούμε...» λέω στην Ελένη η οποία διαμαρτύρεται πως έφτιαξε ολόκληρο πρωινό.

«Καλά... ένα κρουασανάκι με γέμιση πραλίνα δεν θα το αρνηθώ!» σχολιάζει η Αλίκη παίρνοντας δύο και όχι ένα όπως σχολίασε.

«Καλέ... τελευταία τι όρεξη είναι αυτή; Σε φοβήθηκε το μάτι μου...» είπε η Ελένη και γέλασα μαζί της.

«Καλά... να το συνηθίσεις!» της είπα προτού φύγουμε «...και που είσαι, αυτό που μόλις κατάλαβες μη το πεις πουθενά!» της ζητάω αφού γούρλωσε τα μάτια της. Γυναίκα παιδί μου, αρκεί μια λέξη για να τα πιάσει όλα στον αέρα!

«Που θα πάμε;» ρωτάω την Αλίκη μόλις βγούμε έξω από το σπίτι...

«Για αρχή...» το βλέμμα της σκαλώνει «...ο Λουκάς.» ψιθυρίζει και ακολουθώ το βλέμμα της.