Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 65

Ελεωνόρα

Το θράσος και το ύφος αυτής της γυναίκας με εξόργισε! Πως τολμάει να απαιτεί να δει το παιδί της, στην τελική δεν έχει καν λόγο να τον αποκαλεί έτσι... αφού ποτέ δεν τον νοιάστηκε, ποτέ δεν στάθηκε δίπλα του πραγματικά ως μητέρα. Μπορεί να είμαι λάθος που της επιτίθεμαι φραστικά και της ζητάω να απομακρυνθεί καθώς δεν έχει κανένα δικαίωμα να βρίσκεται εδώ, μπορεί να μην έχω δικαίωμα να υπερασπίζομαι τον Μάξιμο... μα αισθάνομαι την ανάγκη να το κάνω. Να τον υπερασπιστώ, άλλωστε και εκείνος έχει κάνει τόσα πολλά για εμένα τα οποία δεν τα ξεχνάω αντίθετα τα θυμάμαι και θα τα θυμάμαι ευγνωμονώντας τον.

«Δεν έχετε απολύτως καμία θέση εδώ...» προσπαθώ να συγκρατηθώ.

«Και εσύ ποια είσαι που θα μου πεις τι θα κάνω;» ο θυμός χρωματίζει τη φωνή της.

«Σίγουρα δεν είμαι ανεπιθύμητη εδώ πέρα όπως εσείς!!!» αν δεν ήταν ο Στάθης ανάμεσα μας σαν τοίχος... ή μάλλον σαν ασπίδα προστασίας μου σίγουρα αυτή η γυναίκα θα μου είχε χιμήξει.

«Βλέπω οι τρόποι σου είναι μηδαμινοί, απορώ τι σου έχει βρει ο Μάξιμος... αλλά είμαι βέβαιη πως τον έχεις τυλίξει με τα κόλπα σου.» με εξωθεί στα άκρα... μετά βίας συγκρατούμε.

«Θα σας το ζητήσω για τελευταία φορά. Φύγετε από εδώ προτού ζητήσω να σας βγάλουν με το ζόρι.» είμαι απόλυτη.

Δεν προλαβαίνει να ειπωθεί τίποτα άλλο μεταξύ μας, η πόρτα του δωματίου ανοίγει από πίσω μου και ο Μάξιμος εμφανίζεται... τον κοιτάζω χαμένη, ο τόνος της φωνής του όταν ρωτάει τι συμβαίνει είναι απότομος και τρομαχτικός. Η ματιά του μόλις εντοπίσει τη μητέρα του είναι θολή, άγρια και σκοτεινή. Σίγουρα αισθάνεται πολλά άσχημα συναισθήματα για την γυναίκα αυτή, μα από την άλλη... μπορώ να διακρίνω στο γαλάζιο των ματιών του και μια μικρή στάλα ελπίδας, έστω και αν αυτή είναι μικρή. Ίσως ο μικρός Μάξιμος που κρύβει ακόμη στην καρδιά του να την αγαπάει ακόμη, μα ο πλέον ενήλικος άνδρας... προσπαθεί να εξοντώσει κάθε συναίσθημα. Μόλις τον πλησιάσω τον ρωτάω γιατί σηκώθηκε, αγνοεί την ερώτηση μου και με ρωτάει τι συμβαίνει, γιατί φωνάζω. Του λέω πως δεν είναι τίποτα, πως ο Στάθης θα οδηγήσει την κυρία στην έξοδο... ο Μάξιμος το μόνο που κάνει είναι να πει στον Στάθη να κάνει αυτό που ξέρει και ύστερα μπαίνουμε μέσα στο δωμάτιο.

Την επομένη βρίσκομαι με την Αρετή από νωρίς στο σπίτι του Μάξιμου, εκείνος σίγουρα θα με περιμένει στο νοσοκομείο μα η μικρή ήταν ανένδοτη στα όσα και αν της υποσχέθηκα. Μόλις η Ελένη ανοίξει την πόρτα και αγκαλιάσει τον Μάξιμο το πρόσωπο της μικρής μου φωτίζεται, για αυτό και μόλις ο Μάξιμος εμφανιστεί μπροστά μας τρέχει στην αγκαλιά του με εκείνον να έχει γονατίσει για να τον φτάσει... μορφάζει από τον πόνο και ταράζομαι από τον φόβο μη τον τραυματίσει περισσότερο. Επικρατεί ένας μικρός ψίθυρος μεταξύ τους όσο εγώ συζητάω με την Ελένη, παραξενεύομαι και η αλήθεια είναι πως η περιέργεια μου γεννιέται για το τι μπορεί να λένε αυτοί οι δύο. Τους πλησιάζω και τους ρωτάω τι λένε, όταν ο Μάξιμος μου πει τι του ζήτησε τα χάνω... κοιτάζω λοξά την Αρετή και έχει ζωγραφισμένο ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη, τα μάτια της λάμπουν. Ωραία...

Ο Μάξιμος μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο, πράγμα το οποίο δεν ικανοποιεί τη μικρή μου ηλιαχτίδα, ύστερα με φιλάει και στα δύο μάγουλα μα και πάλι η κόρη μου δεν είναι ικανοποιημένη ώσπου ζητάει να με φιλήσει όπως στις ταινίες. Τα χάνω... αυτό το παιδί δεν μου έχει μοιάσει καθόλου!!!

Το μεσημέρι καθόμαστε όλοι στο τραπέζι για να γευματίσουμε το υπέροχο κοκκινιστό της Ελένης, γευστικότατο είναι. Η Αρετή κάθεται δίπλα μου ενώ ο Μάξιμος βρίσκεται στην κεφαλή της τραπεζαρίας, η Ελένη απέναντι μου και ο Λεωνίδας δίπλα της ο οποίος είναι... ευδιάθετος και χαμογελαστός κοιτάζοντας που και που τον Μάξιμο με αγάπη και στοργή ακόμη και αν δεν κατανοεί τι του είναι και τι του έχει προσφέρει.

«Σιδερένιος για άλλη μια φορά αγόρι μου...» σηκώνει το ποτήρι με το κόκκινο κρασί η Ελένη για να κάνει πρόποση.

«Ελένη... αν το ξανά πεις στο τέλος θα γίνει iron man!» σχολιάζει ο Μάξιμος και γελάω... μόνο εγώ βασικά γιατί κανένας άλλος δεν καταλαβαίνει τι εννοεί ο Μάξιμος.

«Τι θα γίνεις; Είναι κακό αυτό;» πανικοβάλλεται η Ελένη.

«Ο Μάξιμος θα γίνει σούπερ ήρωας μαμά;» ναι, το παιδί μου το ρώτησε αυτό... «Τουλάχιστον να γίνει ο spiderman για να βγάζει ιστούς...» η φωνή της ακούγεται ενθουσιώδης «...ή μπορεί να γίνει ο superman ή ο batman...» την κοιτάζω και αρχίζει να πλάθει ολόκληρο σενάριο στο μυαλό της.

Μόλις τελειώσουμε το γεύμα η Ελένη μου ζητάει να ανέβω με τον Μάξιμο στο δωμάτιο του ώστε να τον βοηθήσω να τακτοποιηθεί, να ξαπλώσει και να ξεκουραστεί. Μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο σε κλάσματα δευτερολέπτου έχω βρεθεί μέσα στα χέρια του και τα χείλη του έχουν καλύψει τα δικά μου κόβοντας μου το οξυγόνο. Με πισινά βήματα μας οδηγεί προς το κρεβάτι, ξαφνικά με σπρώχνει και το σώμα του καλύπτει το δικό μου μην αποκολλώντας λεπτό τα χείλη μας... και μεταξύ μας δεν θέλω να το κάνει, θέλω να αισθάνομαι την γεύση του, την απαλότητα των χειλιών του συνέχεια.

«...έτσι φιλιούνται στις ταινίες!!!» η φωνή της Αρετής τρυπώνει στα αυτιά μου.

Ο Μάξιμος απομακρύνεται ελάχιστα από κοντά μου και με κοιτάζει στα μάτια... «Είσαι σίγουρη πως είναι παιδί σου;» αναρωτιέται.

«Ορισμένες φορές έχω τις αμφιβολίες μου...» ψιθυρίζω και ανασηκωνόμαστε.

«Αρετή δεν έχουμε πει πως χτυπάμε την πόρτα;» την ρωτάω.

«Μα χτύπησα...» χαμογελάει πονηρά.

«Τι συμβαίνει;»

«Να... με την Ελένη θα πάμε μια βόλτα, αυτό ήθελα να σου πω και θα έρθει και ο κύριος Λεωνίδας μαζί μας.»

«Ωραία... εγώ και η μαμά σου θα είμαστε εδώ!!!» γελάει ο Μάξιμος.

«Να την αγαπάς τη μαμά μου Μάξιμε!!!»

(Πολλά φιλιά, πολλή αγάπη!!!

Ανέβηκε το πρώτο κεφάλαιο στην νέα μου ιστορία...)