Τυχαία βρέθηκαν ναυαγοί...
Εκείνη κινδύνεψε να πνιγεί από τα θηριώδη κύματα και εκείνος έτρεξε να την βοηθήσει.
Οι σχέσεις τους από την αρχή τεταμένες. Οι ιδεολογίες και τα πιστεύω τους δεν συναντιούνται πουθενά, εκείνος είναι ένας άνθρωπος με εντελ...
Με δυσκολία ανοίγω τα βλέφαρα μου, τα μάτια μου είναι θολά και με πονάνε από το δυνατό φως του ήλιου που πέφτει πάνω τους. Τρεμοπαίζω αρκετές φορές τα βλέφαρα μου για να συνειδητοποιήσω πως βρίσκομαι στην άκρη μιας παραλίας με το κύμα να με χτυπά και να με βρέχει. Σηκώνομαι έντρομη και στέκομαι στα πόδια μου, παραπατάω όμως από την ζάλη που με χτυπάει απότομα. Κοιτάζω τριγύρω έντρομα, το μόνο που βλέπω είναι μεγάλα βράχια να με περικυκλώνουν και κάποιοι θάμνοι σχεδόν ξεραμένοι να τα πλαισιώνουν. Η καρδιά μου πάει να σπάσει. Το μυαλό μου ανατρέχει στα τελευταία γεγονότα που μπορεί να θυμηθεί και δεν είναι άλλα από αυτά στο σκάφος του Λουκά όπου λιαζόμουν όταν απροσδόκητα ξέσπασε μπόρα και όλοι πανικόβλητοι τρέξαμε για να μπούμε μέσα στη μικρή καμπίνα όμως γλίστρησα και έπεσα μέσα στο νερό. Θυμάμαι να παλεύω με τα κύματα τα οποία ήθελαν να με καταπιούν με λύσσα όταν δύο χέρια με έφεραν στην επιφάνεια... Κάποιος θέλησε να με σώσει. Το βλέμμα μου αναστατωμένο περιπλανιέται για άλλη μια φορά στην παραλία όταν πέφτει πάνω σε ένα ηλιοκαμένο ανδρικό σώμα το οποίο βρίσκεται αναίσθητο στην ακρογιαλιά.
Δίχως δεύτερη σκέψη δίνω εντολή στα πόδια μου να τρέξουν προς το μέρος εκείνο, παρόλο που αισθάνομαι έναν έντονο πόνο σε όλο μου το κορμί καταφέρνω να φτάσω και να γονατίσω μπροστά από το ανδρικό σώμα και να το γυρίσω ανάσκελα με την καρδιά μου να κοντεύει να σταματήσει από τον φόβο του μήπως δεν τα έχει καταφέρει. Όταν δω το πρόσωπο του τον αναγνωρίζω, είναι ο νεαρός άνδρας που πριν λίγες ώρες με σύστησε ο Λουκάς, είναι ο φίλος του ο Μάξιμος Αγγελόπουλος... Πιάνω τον καρπό του για να του ελέγξω τον σφυγμό, έχω δει στις ταινίες πως έτσι το κάνουν όμως δεν είμαι δα και τόσο σίγουρη πως μπορώ να καταλάβω και πολλά, για αυτό διαφεύγω στην άλλη λύση όπου τοποθετώ το μεγάλο δάχτυλο και τον δείκτη στον λαιμό του για να ελέγξω εκεί αν υπάρχει σφυγμός. Ανακουφίζομαι αμέσως, Δόξα τον Θεό υπάρχει σφυγμός. Όμως, θα πρέπει να έχει καταπιεί αρκετό νερό υποθέτω... Κοίτα να δεις που από τραγουδίστρια γίνομαι πρωταγωνίστρια εκείνης της Αμερικάνικης σειράς με τους ναυαγοσώστες. Είμαι τραγική, τι κάθομαι και παρομοιάζω τις καταστάσεις; Ο άνθρωπος μπορεί να πεθαίνει!
Θεέ μου, βοήθησε με σε παρακαλώ! Σφυγμό έχει, παρατηρώ πως αναπνέει πράγμα που σημαίνει πως δεν κινδυνεύει... τι άλλο χρειάζεται για να ξυπνήσει; Τον σκουντάω ελαφρά και ευελπιστώ να δω έστω και μια αντίδραση από μέρους του, όμως δεν κάνει απολύτως τίποτα. Εισπνέω μια γερή δόση αέρα και αποφασίζω να του δώσω το φιλί της ζωής και αυτό το κάνουν στις ταινίες, λογικά θα τον βοηθήσει. Ανασηκώνω το σαγόνι του και πιέζω ελαφρά το κεφάλι του προς τα πίσω ώστε να ανοίξει η αναπνευστική οδός, προσέχω όμως μη τυχόν και φράξει από την γλώσσα του και ελέγχω ταυτόχρονα για τυχόν φύκια ή χώματα που θα μπορούσε να έχει καταπιεί. Κλείνω τη μύτη του και προσαρμόζω τα χείλη μου καλά επάνω στα δικά του αφήνοντας αμέσως μια εμφύσηση στο στόμα του και αμέσως μετά την πρώτη και δεύτερη...
Τα χέρια του αγκαλιάζουν τους γλουτούς μου και με βάζουν από κάτω του, το σώμα του εγκλωβίζει το δικό μου και τα χείλη του με μεγάλη μαεστρία προσπαθούν να παραπλανήσουν τα δικά μου ώστε αυτά να ακολουθήσουν τους ρυθμούς του. Το μυαλό μου έχει μυρμηγκιάσει και το κορμί μου έχει παραλύσει από τούτη την απρόσμενη κίνηση... με τα δάχτυλα του αγγίζει το πηγούνι μου, απομακρύνει τα χείλη του από τα δικά μου και με κοιτάζει έντονα στα μάτια κάνοντας με να ανατριχιάσω από το ανοιχτό γαλάζιο χρώμα τους και το έντονο αυτό βλέμμα που θα ορκιζόμουν ότι μου βάζει φωτιά.
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
«Άνοιξε το στόμα σου...» ψιθυρίζει...
Νομίζω ότι τα αυτιά μου βουίζουν, τι ακριβώς συμβαίνει αυτή την στιγμή;
Τα χείλη του καλύπτουν ξανά τα δικά μου και αυτή την φορά συστήνονται και δίνουν ρεσιτάλ... η γλώσσα του αγκαλιάζει και παραπλανεί την δική μου η οποία μαγεύεται και χορεύει έναν καινούργιο χορό ο οποίος της αρέσει. Ανοίγοντας όμως τα μάτια μου ξανά συνειδητοποιώ τι κάνω και τρομοκρατούμαι, δίχως δεύτερη σκέψη ακουμπάω τα χέρια μου στο στέρνο του και τον απομακρύνω από πάνω μου για να σηκωθώ και να σταθώ στα πόδια μου ντροπιασμένη από την πράξη μου. Ένα στραβό χαμόγελο παρατηρώ στα δικά του χείλη όταν και ο ίδιος σηκωθεί και τον κοιτάζω απορημένα...
«Ήθελα από την πρώτη στιγμή που σε είδα να δοκιμάσω την γεύση των χειλιών σου.» λέει χυδαία και φουντώνω. Βάζω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου σταυρωτά και χτυπώ νευρικά το δεξί μου πόδι...
«Είσαι ανάγωγος...» λέω με νεύρα.
«Και τα στήθη σου... έτσι όπως πιέζονται με κολάζουν.» συνεχίζει και με ωθεί στα άκρα.
Αυτός ο άνθρωπος είναι ανώμαλος, γοητευτικός μεν, αλλά ανώμαλος.
«Είσαι ανώμαλος και ανάγωγος.» τον χαστουκίζω.
Γελάει... τελικά, είναι ανάγωγος, ανώμαλος και μαζοχιστής.
«Κάτω από αυτό το γλυκό και σεμνό προσωπείο μάλλον κρύβεται μια αγριόγατα...» σχολιάζει και δεν θα κάτσω να του δώσω άλλη σημασία.
«Άντε μου στο διάολο!» του λέω με νεύρα.
Ύστερα κάνω μεταβολή και απομακρύνομαι με την ελπίδα λίγο πιο πέρα από αυτή την παραλία να υπάρχει κάποιο χωριό στο οποίο θα μπορέσω να τηλεφωνήσω και να ενημερώσω πως είμαι καλά...
