Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 67

Ελεωνόρα

Το αεροπλάνο προσγειώνεται στο αεροδρόμιο της Ίου, η Αρετή σε όλη την διαδρομή δεν σταμάτησε να μου μιλάει... είτε θα αναφερόταν στο τι θα κάνουμε στο νησί μόλις φτάσουμε είτε στο γεγονός του ότι θα μπορούσε να είχε έρθει μαζί μας και ο Μάξιμος. Παίρνω και μαθήματα από την κόρη μου βλέπω, τέλεια! Όσον αφορά το τελευταίο θα το ήθελα όμως και εγώ, θα μπορούσε να έρθει μαζί μας, δεν ήταν αναγκαίο να μείνει ολόκληρο το μήνα, αρκούσαν λίγες ημέρες... δεν του το ζήτησα όμως, δεν ήθελα να φανώ ότι τον πιέζω ή χειρότερα τον πνίγω. Αν το ήθελε και εκείνος θα το είχε προτείνει από μόνος του. Απλά εγώ τον βλέπω διαφορετικά και τον χρειάζομαι, ενώ εκείνος απλά με θεωρεί διαφορετική και μόνο από όσες έχει γνωρίσει. Δεν είναι ερωτευμένος μαζί μου, δεν πρόκειται να με ερωτευτεί και ποτέ...

Μόλις παραλάβουμε τις αποσκευές μας από την ειδικό χώρο βγαίνουμε από το αεροδρόμιο στην μπροστινή πλευρά όπου μια πιάτσα ταξί εξαπλώνεται μπροστά μας... ζητώ από τον πρώτο οδηγώ να μας οδηγήσει στην Χώρα και πιο συγκεκριμένα του δίνω την διεύθυνση όπου το συγκρότημα με τις μικρές βίλες βρίσκεται. Μου το σύστησε η Αλίκη, είχε λέει έρθει πριν κάνα δύο χρόνια με τον Λουκά και είχαν μείνει απόλυτα ικανοποιημένη και από το προσωπικό, αλλά και από τον χώρο. Μου υποσχέθηκε μάλιστα κατά τον Δεκαπενταύγουστο να έρθει και εκείνη για λίγες μέρες... να ηρεμήσει και να μου κάνει παρέα. Ο Λουκάς πάλι είναι εξαφανισμένος, ένα περιστασιακό τηλεφώνημα κάνει που και που για να πει πως είναι καλά... υποθέτω πως θα έχει ανέβη στην Αλεξανδρούπολη, όπου η μητέρα του ζει μα δεν παίρνω και όρκο. Η Αλίκη με την στάση που κρατάει έχει θυμώσει και πεισμώσει... δεν την βλέπω να διατεθειμένη να του πει για το παιδί και αυτό με αγχώνει, με φοβίζει καθώς τα πράγματα περιπλέκονται μεταξύ τους αρκετά.

«Φτάσαμε.» η φωνή του οδηγού με ξυπνάει από τις σκέψεις μου.

Κατεβαίνω πρώτη και ακολουθεί η Αρετή η οποία δεν αφήνει το χέρι μου. Ο οδηγός αφήνει κάτω τις αποσκευές και τον πληρώνω... με κοιτάζει κάπως παρατεταμένα και για να μην υπάρξουν περαιτέρω ερωτήσεις παίρνω τη μικρή και τα πράγματα για να απομακρυνθώ, μπορεί και να με αναγνώρισε. Μπαίνοντας μέσα στο οίκημα φορτωμένη με τις αποσκευές και την Αρετή ανά χείρας παρατηρώ την φυσική ομορφιά του μέρους, αλλά και τις μικρές βίλες οι οποίες είναι η μια λίγο παραπέρα από την άλλη. Ένας νεαρός άνδρας μόλις μας βλέπει εμφανίζεται μπροστά μας χαιρετώντας μας... του λέω το όνομα μου και απευθείας τσεκάρει την λίστα του. Η διαδικασία ύστερα είναι απλή, μας πήρε τις αποσκευές και μας οδήγησε στην βίλα την οποία είχα νοικιάσει...