Μη σου τύχει #Wattys2016

Κεφάλαιο 15

Ελεωνόρα

Την ίδια μέρα, λίγο πριν το μεσημέρι έχουμε ήδη φτάσει στην Αθήνα. Εγώ, μένω πίσω με τον Άκη να με συνοδέψει και η μητέρα μου διακριτικά απομακρύνεται με την Αρετή για να αποφύγουν τα φλας των δημοσιογράφων που πέφτουν βροχή, αλλά και τις κάμερες οι οποίες σπεύδουν να καλύψουν την άφιξη μου μετά από την ''περιπέτεια'' που πέρασα. Απαντάω γρήγορα ένα «Είμαι καλά.» και με την βοήθεια του αδερφού μου αποφεύγω το τσούρμο το οποίο μας ακολουθεί μέχρι να μπω στο μαύρο τζιπ με τα φιμέ τζάμια. Μόλις το όχημα ξεκινήσει αφήνω ελεύθερη μια ανάσα, πόσο απεχθάνομαι τους δημοσιογράφους... πόσο απεχθάνομαι το γεγονός του ότι τους αρέσει να ασχολούνται με όλα εκτός από την επαγγελματική ζωή ενός καλλιτέχνη.

«Πολύ συμπαθητικός αυτός ο Αγγελόπουλος...» κάποια στιγμή σχολιάζει ο Άκης και γυρίζω να τον κοιτάξω έκπληκτη.

«Έλα μου;» τον ρωτάω πεταρίζοντας τα βλέφαρα μου.

«Λέω, πολύ συμπαθητικός χαρακτήρας... Από το λίγο που συνομιλήσαμε τουλάχιστον μου φάνηκε πολύ θετικός και ανοιχτός σε πολλά θέματα!» μου απαντάει και σμίγω τα φρύδια μου.

«Τι εννοείς;» συνεχίζω ρωτώντας τον.

«Αφού τον ευχαρίστησα και τα κλασικά που σε βοήθησε...» ναι, αλίμονο «...αρχίσαμε να μιλάμε για επαγγελματικής φύσεως θέματα. Με ρώτησε για το αντικείμενο σπουδών μου, σε ποιο έτος είμαι, πότε τελειώνω και τα κλασικά και αν αναλογιστώ το ενδιαφέρον που μου έδειξε αδερφούλα μάλλον μόλις πάρω το πτυχίο θα έχω στρωμένη δουλειά μόλις γυρίσω πίσω.» λέει με χαρά στη φωνή του. Απορώ βέβαια αν θα τον θυμάται αύριο ο Μάξιμος και τα όσα συζήτησαν... όμως δεν λέω τίποτα, δεν θα του χαλάσω την ελπίδα.

«Μπράβο Άκη μου...» λέω χαμογελώντας.

«Επίσης...» είναι διστακτικός και τον παροτρύνω να συνεχίσει «...με όλο το θάρρος έτσι; Δεν θα μου θυμώσεις...» επιμένω να με ρωτήσει και ότι δεν θα του θυμώσω «...μήπως τρέχει με εσένα και εκείνον κάτι; Ξέρεις, πιο προσωπικό!» γουρλώνω τα μάτια και πνίγομαι από την ερώτηση του. Σταματάει το όχημα στην άκρη του δρόμου και χτυπάει απαλά τη πλάτη μου «Ο Χριστός Ελεωνόρα, ο Χριστός...»

«Πας καλά; Τι ερώτηση είναι αυτή;» τον ρωτάω αμέσως.

«Καλά, καλά, συγνώμη...» λέει στα γρήγορα.

«Μη σε ξανά ακούσω να το λες... ελπίζω να το κράτησες επίσης για τον εαυτό σου και να μην το είπες σε κανέναν άλλο.» να μας βγει και το όνομα στα καλά καθούμενα από το ίδιο μας το αίμα!