Mafyanın Esiri

sevgi cemberi

Merhaba guzel okuyucularim,
Yeni bolum biraz gec geldi bunun icin uzgunum... Artik haftada bir bolum yayinlayacagim. Bu yuzden cumartesi gunleri yeni bolum gelecek..
Umarim bu bolumude begenirsiniz.. Oylarinizi ve yorumlarini eksik etmezseniz sevinirim.. Opuldunuz hepiniz :))

İyi okumalar...

Ofke ve sinirle karisik adimin seslenilmesiyle basimi cevirdim.
Duydugum ses tanidikti ama suan tanimamayi isterdim.
Tum vuducumu buyuk bir korku sararken Yigit'i gozlerinden alev cikarirken gordum. Yutkunmak istedim ama olmuyordu.

Kerem'in beni hala kucaginda tuttugunu farkedince hafifce kipirdandim.

Yigit hizla bize ilerlerken Kerem, gayet rahatti. Tabi neden rahat olmasin. Yigiti tanimiyor ki.. Onun acimasiz psikopat bir mafya oldugunu bilse oda korkardi herhalde.

Dusuncelerimden ayrilip karsimda deliye donmus olan Yigite baktim.

Kerem, beni yavasca indirince rahatlamistim. Ama ayagimi yere basamiyordum. Hala aci veriyordu.

Hizla kolumu kavrarken Yigite baktığımda Kerem'i bakışlarıyla öldürüyordu. Hicbirsey soylemeden arkasini donup beni suruklemeye basladiginda agzimdan kucuk bir ciglik cikmisti. Cunku canim fazlasiyla yanmisti.

"Yigit, dur lutfen!"

Beni duymamazliktan gelmeye devam edip yuruyordu hatta yurumek denilemezdi buna... Suruklemekti basbayagi..

Canimin acisini umursamadan beni cekistirirken kurtarici bir el bilegimi kavramisti. Ben olayin saskinligindayken Yigit arkasini dondugunde ofkeyle yumruk atmisti.

Gozlerim yuvalarindan cikacakmis gibi acilmisti. Nasil bu kadar acimasiz ve duygusuz oluyordu. Kerem bana sadece yardim etmisti. Simdi ise benim yuzumden Yigit ona vurmustu.

"Ne yaptin sen Yigit?" diye bagirip yere dusen Kereme bakmak istedim ama her zamanki gibi Yigit izin vermemisti.

"Gormuyor musun kizin canini yakiyorsun? Birak onu!" dediginde Kerem, olayin daha fazla buyumesini istemiyordum. Boyle giderse Yigit kotu seyler yapabilirdi. Aciklarsam durumu anlar diye konuya girmeye calistim.

"Yanlis anladin Yigit. Kerem bana sadece yardim ediyordu." dedigimde

"Ne yardimi lan!! Kucaginda nasil bir yardim ediyor sana!" diye kukrediginde korkmadan gozlerine baktim. Korkacak birseyim yoktu. Yanlis birsey yapmamistim zaten..

"Okuldaki birkac cocuktan kurtardi beni ama dusup bacagimi incittim ve yuruyemiyordum. Kerem'de kucagina alip arabaya kadar tasiyacakti."

Hicbirsey soylemeden Kereme dogru bir adim attiginda onune gectim. Onu durdurabilecegimi biliyordum en azindan dusunuyordum. Gozlerime tehdit eder gibi bakti. Soylediklerimin dogru olup olmadigindan emin degildi.

"Tamam!" diye duz bir cevap verdiginde sasirmistim. Boyle bir hareket beklemiyordum. Yine de bu beni mutlu etmisti. Bana guvenmisti degil mi? Yani guvenmiyor olsa inanmazdi.

Bana tutmam icin elini uzattiginda Kereme baktim yardima ihtiyaci var mi diye ama basiyla onayladiginda sorun olmadigini anlamistim. Yigitin uzattigi ele birkac saniye baktiktan sonra elini tuttum. Yurumeye basladigimizda bu sefer daha kibardi. Canim acimasin diye yavas ilerliyorduk.

Arabaya geldigimizde yavas adimlarla bindim. Yigit arabayi calistirdiginda aklima gelen seyle kendime kizmistim.

Asya'yi unutmustum. Suan ne haldeydi acaba. Onu kandirdigimi ya da ihanet ettigimi dusunuyor olabilirdi. İcimdeki yangin daha da alevlenirken arabanin camini actim. Derin bir nefes alirken ne yapmam gerektigini dusundum. Ama aklima birsey gelmiyordu. Kafamin icindeki dusuncelerle catismayi birakip Yigite dondum. Belki sorularimin cevaplari asik oldugum adamdadir diye..