Mafyanın Esiri

Hayal kirikligi

Merhaba okuyucularim,
Yine yeni bir bolum daha.. Bu bolumu severek yazdim ve hersey biraz hizlandirilmis gibi oldu. Ama bunun sebebini ileriki bolumlerde anlayacaksiniz.
Oy ve yorumlarinizi bekliyorum.
İyi okumalar :))

Nefes'in agzindan

Yuzume vuran sicaklikla gozlerimi araladim. Gunes simsicacik bir sekildeydi. Gulumsuyordu sanki.. Hep sevdigim gibiydi. Ben ise o cok sevdigim yesil cimlere uzanmis temiz havayi soluyordum.

Yattigim cimlerden biraz dogrularak oturdum. O kadar huzurluydum ki sanki hep boyle olmayi beklemistim. Bedenim ve ruhum kendini bu sessizlige birakmisti. Doganin o muhtesim fisiltisi kulaklarimdaydi.

Bir anda gokyuzu karardi. Ne oldugunu bile anlamamistim. Hemen korkuyla ayaga kalktim. Etrafima korkuyla bakarken genis cember sekilde oyuklar olusmaya basladi. Korkudan bagiramiyordum bile. O sesi duyana kadar sessizligim devam etti.

"Nefessss"

Yigit'ti bu. Neredeydi ama. Goremiyordum.

"Yigitttt nerdesinnn"

"Burdayim Nefess. Dikkatt etttt Nefesss"

Dediginde ayaklarimdaki toprak butunu parcalara ayrildi. Refleksle tutunmaya calistim. Suan ucurumdan asagiya sarkıyordum. Asagiya bakamayacak kadar korkuyordum.
Yigitin sesini duydum. Dayanmami soyleyen sesini. Ellerim yavasca kayiyordu. Artik yolun sonuna gelmistim. Vucudum daha fazla dayanamiyordu. Kendimi bilinmez bir bosluga birakacaktim.

Korktugum ölüm degildi aslinda. Kendime bile itiraf edemedigim gercegimdimdi. Yigitti. Onsuz kalmaktan korkuyordum. Kendimi birakma noktasina gelmisken ellerimden bir guc yakaladi beni. Kafami kaldirip baktigimda o doyumsuz gozlerine bakamadigim acimasiz mafya karsimdaydi. Bakislari ilk karsilastigimiz zamandaki gibiydi. Hicbirsey soylemeden beni yukariya cekti.

Suan etrafimda yasanan olaylara ilgimi veremiyordum. Yigitle birbirimize hicbirsey soylemeden bakiyorduk. Ama gitmem gerekiyordu.

Biliyordum. Gitmeliyim. Ama kalbim kalmayi istiyordu. Kalmali miydim, gitmeli mi?? Bana aci cektiren birinin yaninda ne yapmam gerekirdi ki..

Hicbirsey soylemeden arkami dondum ve yurumeye basladim.

"Gitme Nefes" yigit bunu fisiltiyla soylemisti. Durdum. Dusundum.
Daha ne kadar beklemeliydim. Geriye döndum ve beni kendine hapiseden adama baktim.

"Gitmeliyim Yigit, zaman geldi"

"Kall, beni birakma "

"nedenn"

"cunkuu..."

"sebebi yok degil mi Yigit, ben,ben senin icin hicim bunu biliyorum"

Daha fazla konusmaya gerek yoktu. Gidecektim. Arkami dönmüş gidecekken Yigit elimden tutup kalbine goturdu. Bu da neydi simdi. Niye boyle birsey yapmistiki.. Saskin saskin yuzune bakiyordum.

"Seni seviyorummm Nefes" soyledigi bu soz beni hem paralara ayirmis hem de geri birlestirmisti.

Kalbi ellerimin altindaydi. O kadar hizli atiyorduki. Benim kalbimde hizlanmisti duyduklarim karsisinda.
Asik oldugum adam bu askin tek tarafli olmadigini soyluyordu suan.

Ben ne yapmaliydim peki.. Bende seviyorum demeli miyim? Yoksa beni tehdit edip yaninda zorla tutmak isteyen adamdan uzak mi durmaliydim? Sonra yasadiklarim geldi gozumun onune. Cektigim acilar, hayal kirikliklari.. Artik mutlu olmanin zamani gelmisti galiba.. Ne olursa olsun askini haykir diyordu kalbim.. Kalbimi dinlemeliydim. Zamani gelmisti ve bende oyle yaptim. Soylemem gereken kelimeleri soyledim. Korkusuzca ve haykirmak istercesine