Mafyanın Esiri

Baykuş!

Yiğit'in Ağzından,

Sessiz...

Soğuk...

Hissiz...

Şuan onsuz öyle hissediyordum.

Benden uzakta, acılarla boğulduğunu biliyordum.

Kalbim, çektiği acıları hissediyordu.

Ne kadar yaralandığını, neler hissettiğini biliyordum.

Ama yine de elimden birşey gelmiyordu.

Olanları açıklamak çok zordu.

Bunu yapmam gerekiyordu.

"Böyle davranmayı bırakmalısın."

Sesi duyduğum yöne çevirdim kafamı.
Egemen, kapının önünde durmuş bana bakıyordu. Ben ise, elimde tuttuğum viski şişesine..

Canımı yakan bu acıyla, şişeyi tekrar dudaklarıma götürdüm ve kafama diktim. Bir kaç yudum aldıktan sonra şişeyi sertçe duvara fırlattım.

"Yapamıyorum! Nefes alamıyorum! Benden uzaklaştığını hissediyorum ve buna dayanamıyorum!" dedim bağırarak. Gözümden birkaç damla düştüğünde hemen elimle sildim.

Bu, ikinci gözyaşı dökmemdi. İkisi de beni terk ettiği zamanlardı.

Hayatımın en acı, en yaşanmaz anlarıydı.

Diğerine engel olamamıştım ama bu defa beni bırakmasını ben sağlamıştım.

"Kardeşim yapma böyle, sen isteyerek yapmadın. Mecburdun buna!" dedi Egemen, kolunu omzuma koyarak.

Evet, mecburdum.

Ama onu hayal kırıklığına uğrattığımı düşünüyordu.

Haklı da zaten..

"Yaşadığı herşeyin sebebi benim! İçindeki acının, döktüğü gözyaşının, herşeyin sebebi benim!" diye bağırdım.

"Sen onu korumak istedin. Doğru olanı yaptın, yoksa diğer türlüsünü kabul etmezdi zaten.." dedi.

Sözlerini bitirdiğinde telefonu çalmıştı. Egemen, elini cebine götürüp telefonunu çıkardı.

"Murat arıyor kardeşim." dedi bana ve sonra aramayı cevapladı.

"Alo.." dedi ve bekledikten sonra,

"......"

"Tamam. İkisi de iyi mi?"

"........"

"Tamam sen ayrılma oradan, gözünü dört aç!" diyerek telefonu kapattı.

"İkiside iyi ve güvende." dedi Egemen.

"Nerede kalıyorlar." dedim elimde tuttuğum kağıt parçasına bakarken.