Het Blauwe Licht

H.7 Middag met de Koning

Kaya en Marth stonden nog steeds samen bij te praten over van alles en nog wat, maar hadden ondertussen niet door dat ze al een tijdje lang in de gaten werden gehouden door een mysterieus persoon... Vanuit de schaduw hield deze hen stilletjes in de gaten. Het steegje waar ze instonden was erg smal, als er nog een persoon aanwezig was geweest zou dit meteen duidelijk zijn geweest. Deze persoon hield zich wel erg goed stil, alsof hij de schaduw zelf was...

Ze hadden niets door, samen hadden ze de grootste lol. Helaas kon Kaya haar volgende zin niet afmaken. Hardhandig werd ze door een wachter bij haar schouders beetgepakt en met een nogal overdreven uitziende actie meegesleurd. Met alle kracht die ze in zich had probeerde ze zich te verzetten tegen de wachter die haar mee probeerde te sleuren, maar helaas, niets leek te helpen. Had ze die stomme jurk nou ook maar niet aangehad! Dat ding knelde verschrikkelijk, ze kon amper normaal ademhalen! Helaas werd ze nu meegesleurd, ze moest wel toegeven aan de kracht van deze wachter...

"Ik zal er zijn!" Hoorde ze Marth nog roepen. Hierna hoorde ze niets meer van hem, aangezien ze hardhandig een hoek om werd getrokken.

~*~

Toen ze terug reden naar het Kasteel, kon Minessa maar niet ophouden met opscheppen over haar vriendje: Prins Ethan van het EdelsteenRijk. Haar ouders konden maar niet ophouden over hoe ongerust ze waren geweest nadat ze was weggelopen. "Er had je wel iets ergs kunnen overkomen!" Had haar moeder ongerust gezegd. Kaya vond het allemaal maar onzin, ze stond tenslotte alleen maar met een vriend te praten! Bovendien had haar moeder hier ook geen problemen mee gehad als ze nog gewoon in het dorp hadden gewoond. Waarschijnlijk had ze dan nu aan een werkstuk met Marth gewerkt. Dan was al deze opschudding er niet eens geweest. Ze zou wensen dat alles weer zo was als vroeger, in plaats daarvan stapte ze nu een geheel nieuw leven binnen. Zonder haar beste vriend, Marth... Gelukkig kwam hij vanavond ook naar het feest, dan konden ze samen bijkomen van alles.

Tenminste dat hoopte ze...

~*~

Toen ze terug waren op Kasteel Hoogzucht werden er al voorbereidingen voor het feest getroffen. Iedereen op het hof was bezig met zijn of haar aangewezen taak en rustte niet voor deze was volbracht. Eenmaal in de grote hal van het kasteel, kwam Frederic op de koninklijke familie aflopen. Het leek alsof hij hen wat wou zeggen.

"Welkom terug op het kasteel uwe majesteiten!" Begon hij plechtig, terwijl hij een diepe buiging voor hen maakte. Al snel sprak hij verder. Ik heb een geweldig idee. Wat als u nu eens iets met de kinderen gaat doen? Ik bedoel dat u, Koning Roland iets met Juffrouw Kaya gaat doen en u, Koningin Alina, iets met Juffrouw Minessa en heer Zack gaat doen. Zo leren jullie elkaar beter kennen en kan de rest van de hofhouding de rest van de voorbereidingen van het feest treffen!"

Eerst hadden de koning en koningin elkaar nadenkend aangekeken, maar al snel hadden ze elkaar instemmend toegeknikt. Frederic was blij dat de Koning en Koningin zijn voorstel hadden goedgekeurd en ging met een grote glimlach op zijn gezicht verder met de rest van zijn werk.

Voor ze het wisten waren ze al opgesplitst. Minessa en Zack besloten hun nieuwe moeder een rondleiding te geven door het kasteel en haar te laten zien waar zij voornamelijk de tijd mee dode. Koning Roland, die al een beetje doorhad wat voor een "dame" Kaya was, besloot haar mee te nemen naar de Kasteeltuin en de paardenstallen. Samen liepen ze met een laag tempo door de prachtige tuinen van het paleis. Met moeite probeerde Koning Roland een gesprek met Kaya aan te knopen.

"Dus... Kaya..." Probeerde Koning Roland.

"Inderdaad, het is hier prachtig." Antwoordde Kaya uit het niets.

Met een verbaasde blik keek hij haar aan. "Hoe wist je wat ik wilde vragen...?" Vroeg Koning Roland terwijl hij haar nog eens goed in zich opnam. Kon dit meisje soms gedachten lezen? Nee, dat was het vast niet. Rustig wachtte hij haar antwoord af.

Kaya had door dat hij een antwoord van haar verwachtte en verklaarde toen: "Nou ja, het is vrij simpel, u kent mij niet goed genoeg om iets anders te vragen, dus dan is het best logisch dat u mij iets over deze plek vraagt."

De koning was onder de indruk van die opmerking. Zijn eerste indruk van dit meisje was blijkbaar verkeerd geweest. Een ding was een feit, ze zou altijd een echte dorpsmeid en daarnaast ook nog eens haarzelf blijven. Het feit dat ze nu een prinses was zou daar niets aan veranderen. Hopelijk zou ze wel snel aan de jurken en andere dingen wennen. Hopelijk zou het beeld van dit meisje in een jurk ook een beetje bijtrekken, je kon duidelijk zien dat ze dit niet gewend was.

Rustig liepen ze door de kasteel tuin door naar de stallen. Ze kwamen van alles tegen. In vormen gesnoeide heggen, marmeren beelden, vele bloemen en water spuitende fonteinen. Toen ze bij de stallen aankwamen was er niemand anders te zien. De enigen aanwezigen in de stallen bleken de paarden te zijn, totdat Kaya en Koning Roland een snurkend geluid uit een hoek van het gebouw hoorden komen.

Tot hun verbazing lag de stalmeester in een hoek op het stro te slapen. Blijkbaar was hij heel moe. Had hij soms een drukke nacht gehad? Of was hij gewoon heel lui? Hij snurkte heel hard en sliep waarschijnlijk heel diep, want toen Koning Roland hem probeerde te wekken, werd de stalmeester niet wakker.

Kaya zag een emmer water in een hoek staan en aarzelde geen moment. Ze pakte de emmer met water en gooide deze over de stalmeester heen. De stalmeester stond verschikt op, toen hij de koning zag staan maakte hij meteen een diepe buiging.

"U... Uw... Uwe majesteit.... Sorry voor dit ongemak..... Het zal niet meer gebeuren..." Verontschuldigde de stalmeester zichzelf met een knalrood hoofd.

"Dat is maar te hopen!" Sprak de koning op strenge toon, maar het leek de Stalmeester niet zo veel te doen, want vol aandacht had hij zich tot Kaya gewend.

Met een diepe buiging stelde hij zich netjes aan haar voor. "Aangenaam, mijn naam is Bokkus, Bokkus de stalmeester." Sprak hij tot haar met een vreemd accent. Toen hij weer overeind kwam en Kaya een hand wou geven, was ze al bij een van de paarden gaan staan. Met een tevreden glimlach keek hij toe hoe ze het zwarte paard over zijn kop aaide.

"Dit is Scarlet," Begon hij trots terwijl hij naast Kaya kwam staan. Vol voldoening klopte hij liefkozend op de rug van het paard. "Scarlet is een van de weinige paarden zonder eigenaar." Maakte hij zijn zin af.

De Koning keek de stalmeester bedachtzaam aan en fluisterde vervolgens iets in zijn oor. De stalmeester glimlachte breed en knikte hier vervolgens bevestigend op. Kaya was zo gefocust op het paard dat ze pas doorhad dat er iets gaande was toen de Koning plots voor haar neus stond. Voor het eerst keken ze elkaar recht in de ogen aan. Aan Koning Rolands gezicht kon Kaya opmerken dat hij haar iets wou zeggen en al snel verkondigde hij haar het nieuws.

"Maak kennis met je nieuwe paard, Scarlet!"