Het Blauwe Licht

H.65 Definitief het einde

"Waar bent u van plan ons precies naartoe te brengen in het LuchtElvenRijk?" Vroeg Ethan, die van het begin af aan al heel wat vragen had gehad, maar zich een beetje gegeneerd begon te voelen door zijn eigen overvloed van vragen.

Mevrouw Griffheart twijfelde even of ze wel antwoord moest geven op deze vraag, maar besloot dat uiteindelijk toch maar te doen. Ze zou immers alleen maar meer argwaan onder haar metgezellen trekken als ze dit niet zou doen.
"Het kasteel. Dat is onze bestemming. Ik heb daar een aantal belangrijke contacten, mensen die ons waarschijnlijk verder kunnen helpen."

"Dat laatste heeft u al eens eerder gezegd." Merkte Ethan op.
Hè. Eigenlijk ergerde ze zich dood aan deze jongen. Hij wist te veel en door zijn nieuwsgierigheid zou hij als maar meer te weten komen. Niemand bleek daar echt moeite mee te hebben, behalve mevrouw Griffheart dan.

Nori had hier al helemaal geen moeten mee. Nog steeds iets of wat bang dat ze van de rug van de Knispel af zou vallen hield ze haar armen stevig om Ethans middel. Zo zaten ze al de hele weg, al vanaf dat ze waren vertrokken. Nu maakten ze al aardig voort.

Het duurde, voor Kaya's gevoel, dan ook niet lang meer voor ze de juiste hoogte in de bergen hadden bereikt. Al snel was het zover voor de Knispels om hun vleugels uit te slaan.

Nori ging nog ietsje dichter tegen Ethan aanzitten. Deze reageerde hier iets of wat ongemakkelijk op, kon Kaya aan zijn gezicht aflezen. Zelf maakte ze zich ook klaar om op te stijgen. Stevig greep ze de teugels en veiligheidsriemen van Kann vast. Zonder problemen sloegen de Knispels hun vleugels uit, sprongen van de berg af en stegen zodoende op.

Daar gingen ze dan.
Op maar het LuchtElvenRijk.

*

"De jongen, hij was hier."
Meteen werd zijn aandacht door deze opmerking getrokken. De jongen... Bedoelde hij daar Marth mee?
Waar hij eerst nog van de man weg wilde lopen, wilde hij nu met alle geweld blijven staan.

Was het waar? Was Helyssiann echt in gevaar? En hoe wist deze man dat? Was hij te vertrouwen? Iemand die zich Darconomium noemt en rondloopt in een zwart gewaad komt nou niet bepaald vertrouwd over...

"Hij was hier, voor het zwaard. Toen ik hem tegen het lijf liep op het hof van koningin Celia, dacht ik eerst dat hij een irritante bemoeial was, iemand die zich met mijn zaken kwam bemoeien om alles daarna aan iemand anders door te spelen..."

"Dat had u fout. Voor een Wetenschapper en filosoof denkt u nou niet bepaald goed na. Ik weet wat u hebt gedaan toen u hem tegen het lijf liep. U heeft hem verwond, aan zijn schouder." Bracht meester Dragon licht geïrriteerd uit. Als het aan hem lag, nam deze man vreemde beslissingen.

"Ja, mijn excuses daarvoor. Ik had niet verwacht dat de legendes zouden kloppen. In eerste instantie dacht ik dat hij voor u werkte, maar later kwam ik er al snel achter dat hij nieteens op de hoogte was van het bestaan van deze tempel en dergelijke. Toen wist ik dat hij nooit voor iemand kon werken. Als dat zo was geweest hadden ze hem op z'n minst op de hoogte gebracht van de zaken. Naarmate ik door had dat hij het zwaard had ontdekt en het op vreemde weize op hem reageerde, wist ik dat hij het was."

"Het?" Herhaalde meester Dragon argwanend. Het kwam voor hem over alsof Marth werd beschreven als een simpel gebruiksvoorwerp. De manier van praten van de man gaf hem een negatieve indruk. Wat was zijn punt nou precies?

"U kent de legendes, neem ik aan?" Vroeg Darconomium aan Meester Dragon zodra hij zijn verbijsterde gezicht ontdekte.
"U bedoelt de echte? Ja, ik ben een van de weinigen die hiervan op de hoogte is." Antwoordde hij terwijl hij zich het verhaal zonder moeite weer voor de geest kon halen.
De zwaarden, de leiders van de volken, de Duystere Koning... Hij wist alles, maar hij had een zwijgplicht. Het verhaal moest geheim blijven, voor het geval dat er iemand was die bereid was op zoek te gaan naar de zwaarden en de krachten die er nodig waren om de Duystere Koning weer te doen ontwaken...