Kaya is 14 jaar oud en woont in het zwaluw dorp, een klein afgelegen dorpje, gelegen in het MiddelRijk in de wereld Helyssiann.
Haar leven veranderd totaal als haar moeder plots met de koning van het grote rijk trouwt. Kaya word een echte prinses, n...
Marth liep stevig door. Hij begon het al snel erg koud te krijgen...
Marth hield zijn hand boven zijn ogen en keek de verte in. Het leek wel alsof hij een soort muur zag, maar deze rijkte niet tot het plafond. Het leek eerder op een soort van barricade van met ijs bedekte stenen....
Hoopvol dat hier misschien de uitgang was, rende Marth naar de barricade toe. Eenmaal bij de barricade aangekomen ontdekte Marth dat het wel meer was dan één 'barricade'...
Het was een heel doolhof!
Marth was niet van plan het doolhof zomaar te gaan betreden. Hij wist immers niet waar hij heen moest en kon zo dus makkelijk verdwalen. Voordat hij het doolhof zou betreden, besloot hij te proberen om over de wanden heen te kijken.
De wanden van het doolhof waren erg hoog en liepen bovendien bovenaan uit in een scherpe punt. Marth probeerde omhoog te klimmen, maar helaas lukte dit niet. Om de stenen die samen de wanden van het doolhof vormden, zat een dun laagje ijs. Telkens als Marth dus omhoog probeerde te klimmen gleed hij weg.
Na een tijdje geprobeerd te hebben gaf hij het maar op... Hij zou het doolhof dus op goed geluk door moeten zien te komen...
Marth haalde diep adem, dacht nog eens goed na over waar hij aan begon en stapte vervolgens het doolhof in.
Eenmaal in het doolhof begon de grond langzaamaan steeds heviger te trillen. Het leek wel alsof er een korte aardbeving plaatsvond...
Marth keek om zich heen om te kijken of hij uit kon vinden waar het geluid vandaan was gekomen. Binnen de kortste keren was hij erachter.
Hij draaide zich om en zag dat de plek, die daarnet nog de ingang van het doolhof was geweest, was afgesloten met een reusachtige steen die was bedekt met een dikke laag ijs.
Snel rende Marth terug naar de plek waar zonet nog de ingang was geweest, maar helaas, het leek wel of deze al jarenlang vast zat gevroren...
Hij kon nu niet anders, hij moest het doolhof door...
*
Ondertussen had Ethan iedereen bijeen geroepen. Samen waren ze naar zijn favoriete plekje in het kasteel gegaan: Het bergbalkon.
Het bergbalkon dankte zijn naam aan het uitzicht dat het gaf: Prachtige hoge bergen gevolgd door kalme dalen. Ethan genoot altijd van dit plekje, het gaf hem de rust en de kans om tot zichzelf te komen. Ook was dit zijn lievelings plek omdat het het enige stukje buitenlucht in hun rijk was.
Bijna het hele EdelsteenRijk lag onder de grond, behalve dit stukje. De enige die toegang hadden tot het bergbalkon waren de Koninklijke families en hun belangrijke gasten. Voor de rest was niemand in het hele EdelsteenRijk, of een burger uit een ander rijk, ooit op het balkon geweest.
Ethan had door de hofhouding een aantal relaxte stoelen neer laten zetten. Elk voor ieder van hun, zelfs voor het boek was er een stoel!
Zwijgend nam iedereen plaats. Nori was het die de stilte verbrak. "Sorry, maar zouden we misschien mogen weten waarom we hier zijn..?" Vroeg ze nieuwsgierig.
Ethan keek naar Kaya, zij bevestigde zijn blik met een simpel knikje. "Jullie zijn hier vandaag bijeen gekomen omdat ik iets van mijn kennis met jullie wil delen." Sprak Ethan.
Meteen betrok Nori's gezicht. "Dus eigenlijk zijn we hier voor een of ander filosofisch praatje dat je waarschijnlijk voor een van je lessen met ons moet houden?" Kakelde Nori ineens tussen door.
Ethan lachte om Nori's opmerking, Kaya lichtte haar verder toe: "Nee Noor, Ethan zegt dat hij waarschijnlijk meer weet over de Kamoji dan we tot nu toe weten."
Nori keek Ethan en Kaya omstebeurt eigenwijs aan. "Dus uwe prinselijkheid beweert dat hij meer over de Kamoji weet dan iemand van zijn eigen volk?"
Ze was Ethan duidelijk gewoon aan het uitdagen. Hij had dit door en antwoordde nonchalant met "Ja." Waarna hij Nori met een ondeugend lachje aankeek.
Kaya snapte niet wat die twee hiermee probeerden te bereiken en kwam dus maar even tussen beide. "Eeeh... Ethan, zou je misschien zo vriendelijk willen zijn om te beginnen... We weten niet hoeveel tijd we nog hebben..."
Ethan schrok op, maar herpakte zichzelf snel weer. "Natuurlijk." Antwoordde hij waarna hij zijn langdradige verhaal begon.
* Marth had het ijskoud. Als hij hier nog levend uit wou komen moest hij snel dat doolhof door!
Plotseling hoorde hij een vreemd geluid. Het leek wel of er iemand kwaadaardig lachte... Marth kreeg er de rillingen van.
Hij keek daarom ook om zich heen om te kijken waar het geluid vandaan kwam. Dit was jammmer genoeg niet zo simpel. De kwaadaardige lach echoede door de reusachtige, met een laag ijs bedekte ruimte.
Plots ging de lach over in een stem. "Welkom in de kerker!" Marth keek om zich heen maar kon de eigenaar van de stem niet in het oog krijgen.
"Wie ben je? Laat je zelf zien, jij lafaard!" Riep Marth uitdagend terwijl hij niet echt precies wist waar hij heen moest kijken.
Weer hoorde hij de mysterieuze lach door de ruimte echoën. Weer kropen de rillingen hem over de rug. Brrr...
"Wel, als je me dan zo graag wilt zien..." Hoorde Marth de stem zeggen zodra hij was uitgelachen. Plotseling zag Marth een vlugge schim over het doolhof schieten om vervolgens op een grote rotspunt te landen.
Zonder enige moeite balanceerde de man op een rotspunt van de in een punt aflopende doolhof wand. "Zo, hier ben ik dan, is dit wat je zo graag wilde?"
Boos keek Marth de man aan. Eigenlijk wil ik je gezicht wel eens zien! Had Marth willen antwoorden, maar hij deed dit toch maar niet. In plaats daarvan vroeg hij: "Waarom heb je me hierheen gebracht?!"
Weer begon de man te lachen. "Waarom? Laat me het je uitleggen." Zei de mysterieuze man.
Die stem.... iets daarin kwam hem gewoon zo bekend voor...
"Jij, kleine snotaap, bent de persoon die het zwaard uit het hart hebt getrokken." Marth keek de man argwanend aan. "En?" Vroeg hij. "En ik ben de bewaker van dat zwaard." Antwoordde de man. Nog steeds bleek Marth het niet helemaal te snappen.
"Laat het me je verder uitleggen..." Zei de man terwijl hij een diepe zucht slaakte.
