Het Blauwe Licht

H.29 Fladderende lettertjes

"Nori... Het spijt me... Ik wou niet..." Stamelde Kaya.

"Je wou niet wat?" Vroeg Nori chagrijnig. Nog steeds zat ze met haar armen over elkaar op de grote rots.

"Ik...- Ik weet het niet... Sorry." Zei Kaya. Nori keek haar vragend aan. Wat had dit gestamel nou weer te betekenen?

"Ik weet gewoon niet wat ik moet doen... Iedereen op het hof is versteend, ik heb ze achteloos achter gelaten, mijn paard met mijn belangrijke spullen is weg, wij zitten hier ondergronds in deze tunnels vast én ik heb jou in dit hele gezeur meegesleept!"

Nori keek Kaya aan. "Nee, ik heb mezelf in dit hele 'gezeur' meegesleept. Jij probeerde mij nog tegen te houden..."

Kaya zuchtte nogmaals. "Kom op, als we hier blijven komen we ook niet veel verder, laten we op goed geluk wat rond gaan lopen..." Sprak Kaya terwijl ze haar hand naar Nori uitreikte.

Nori pakte Kaya's hand beet en sprak: "Goed plan!"

*

Ondertussen, ver, ver boven hun galoppeerde Scarlet door het duistere, BarreWoud. Waar was ze beland? Het enige wat er nu nog in haar hoofd omging was; Hoe kom ik hier weg? En, Waar is mijn berijder?

Er waren al drie dagen voorbij gegaan en nog steeds had Scarlet haar berijder en de uitweg van dit woud nog niet gevonden...

Het zadel met haar zadeltassen begon Scarlet erg te irriteren. Kon het maar heel eventjes losgemaakt worden...

Helaas was er niemand in de buurt die het knellende zadel los zou kunnen maken. Als de zadeltassen wat lichter gemaakt konden worden zou het ook al een hele opluchting zijn. Dacht Scarlet bij haarzelf.

Scarlets buik rommelde, ze had honger. Dat was ook wel logisch want het enige wat ze de afgelopen dagen had gegeten was wat opgedroogd gras...

Nergens In de wijde omgeving was iets voedbaars te vinden. Zou er misschien nog iets in de zadeltassen zitten? Scarlet draaide haar nek zo ver mogelijk naar de zadeltassen toe met als doel deze open te maken.

De eerste paar keer lukte het niet, maar na een aantal keer proberen lukte het Scarlet de tassen open te maken en de inhoudt er uit te gooien.

Instinctief keek Scarlet of er iets eetbaars tussen Kaya's spullen zat. Ze zag een paar kleren, een oud boek...

Met haar snuit schoof Scarlet de kleren en het boek aan de kant en ontdekte...

Een groot stuk brood!

Scarlet kon niet wachten om te gaan eten, ze had zo'n honger! Zo snel ze kon schrokte ze het grote stuk brood op.

Ondertussen dat Scarlet gulzig van het brood at, probeerde iemand, of beter gezegd iets ongezien weg te komen.

Het grote oude boek genaamd "De mysteries der magie" fladderde voorzichtig van het paard vandaan.

Hij ging op zoek naar zijn eigenaar.

*

Ethan liep relaxed over het strand. Genietend snoof hij de zoute zeelucht op. Van het geluid van de zee en het warme zand tussen zijn tenen kon hij altijd goed tot rust komen.

Voorzichtig liep Ethan een klein stukje het water in. Nu besefte hij pas écht hoe erg hij van de zee hield en hoe erg hij deze had gemist. Niet dat hij lang weg was geweest...

"Goedenavond jonge prins..." Hoorde Ethan plots een zachte stem achter hem zeggen.

Vlug draaide Ethan zich om. Achter hem stond de zojuist gearriveerde "gast."

*

"Rocco! Keer om!" Riep Marth tegen zijn draak. De draak luisterde weer niet, hij bleef de zwarte draak met zijn berijder achtervolgen.

Wat was er toch allemaal aan de hand?!

Vliegensvlug vloog de zwarte draak door de pikzwarte lucht. Rocco kon de zwarte draak amper bijhouden. Dit kwam niet alleen omdat de draak erg snel was, ook kwam dit voornamelijk door zijn zwarte kleur, hierdoor was de draak goed gecamoufleerd in de pikzwarte lucht.

Waarschijnlijk hadden de Zwarte draak en zijn berijder niet door dat ze gevolgd werden. Met een grote omweg vlogen ze naar de grootste grijs-witte toren die er in de omgeving te vinden was.

Door een groot gat in het dak vlogen ze naar binnen. Rocco bleef op een afstandje de toren in de gaten houden.

Het duurde erg lang voordat de man en de draak terug keerden. Na een tijdje lang gewacht te hebben waren ze nog steeds niet terug gekeerd...

Het gebouw was erg groot, misschien hadden de draak en zijn berijder via een andere uitgang het gebouw verlaten?

Waarschijnlijk dacht Rocco hetzelfde. Voorzichtig vloog hij naar het grote gat dat zich in het dak van het gebouw bevond en maakte zich klaar om te landen.

Het was erg donker in het gebouw, nergens was ook maar één enkel lichtpuntje te zien. De grote Ramen die in de muren zaten lieten ook niet veel licht naar binnen. Dat was ook niet zo vreemd, het was buiten nog steed Super donker.

Gelukkig voor Marth was Rocco, zijn zilverdraak bij hem. Met zijn glimmende zilveren schubben verlichtte hij een deel van de grote ruimte. Rocco kon nog lang niet de hele ruimte verlichten met zijn helder zilveren schubben. Nee, de ruimte waarin Marth en zijn draak zich bevonden was veel ste groot om helemaal verlicht te worden.

Nog steeds keek Rocco onderzoekend om zich heen. Al snel draaide hij zich om en wees Marth op een licht blauw schijnsel dat ver, achterin de ruimte zijn vage schijnsel toonde.