Het Blauwe Licht

H.41 Hulp uit een onverwachte hoek

"De rede dat iedereen op het hof is versteend is me duidelijk." Zei Ethan terwijl hij wachtte tot er iemand verder zou vragen.
Dit gebeurde dan ook. Kaya was het die nieuwschierig vroeg "Hoe?! Heeft dit te maken met de Kamoji?!" Vroeg ze verbaasd.

"Ja, het heeft inderdaad te maken met de Kamoji. Er is geen twijfel over mogelijk." Zei Ethan beslist.
Geen twijfel over mogelijk, dacht Nori. Hoe kon het dan dat zei er niets vanaf wist? Zij stamde immers van de Kamoj af. Was het vreemd dat ze het dan niet wist?

Nori werd opgeschud uit haar gedachte toen Ethan zijn verhaal plots vervolgde. "Kaya, je vertelde me dat je de dag dat je een prinses werd van koning Roland een deel van de Kamoji hebt gekregen?"
Kaya knikte bevestigend.

"Je vond het als tweede verkregen deel erg lijken op het eerste verkregen deel, dus zette je deze, bij volle maan, aan elkaar vast. Dit vormde toevallig de gehele Kamoji. De krachten van dit mystieke voorwerp werden door de aanwezigheid van het boek én de volle maan meteen in werking gezet, maar dan op een verkeerde manier."

Nu was het Nori die verbaasd keek. "Hoezo op een verkeerde manier? Was er ook een andere manier geweest dan?"

Ethan, die erg verbaasd was dat Nori dit niet wist antwoordde meteen. "Wel, tijdens het combineren van de twee stukken moet er ergens in de buurt iets zijn geweest dat de ballans precies op dat moment heeft verstoord. Hierdoor heeft de Kamoji een soort van automatische versteningsspreuk ingeschakeld om Kaya voor enig gevaar in de buurt te beschermen...."

Nadenkend staarde Kaya naar haar amulet en vervolgens naar het boek dat uit zichzelf onrustig zijn eigen bladzijden omsloeg. "Wie of wat zou dat onbalans gecreëerd hebben dan...?Waarom ben ik niet versteend? En hoe verklaar je de plotselinge verdwijning van mijn moeder, Koning Roland, Prinses Minessa en Prins Zack dan?"

Ethan moest een beetje lachen. "Ho, ho, niet zo veel tegelijk! Rustig aan, ik kan de meeste van je vragen beantwoorden, maar nog steeds niet allemaal!"

Ethan haalde eens diep adem en begon vervolgens met het uitleggen van wat hij wist.

"Ten eerste, heb ik werkelijk geen idee wie dat onbalans gecreëerd kan hebben... Wat ik wel weet is dat jij niet bent versteend omdat je verbonden bent met de Kamoji en het boek. Deze hebben hun krachten gebundeld om jou te beschermen. De andere mensen aan het hof hadden deze bescherming niet waardoor zij wel zijn versteend. Ik weet alleen niet hoe het kan dat de koning, koningin, prinses Minessa en prins Zack zijn verdwenen..."

"Heb je enig idee waar ze zouden kunnen zijn?" Vroeg Nori aan Kaya.
Lang dacht Kaya na, maar kwam uiteindelijk met de conclusie dat ze werkelijk geen idee had.

Weer viel haar blik op het boek dat nogsteeds onrustig was. Ze bespeurde ook dat Ethan er niet helemaal bij was met zijn hoofd. Het leek wel of hij ergens door werd afgeleid...

"Zelfs ik heb nu een aantal vragen..." Zei Nori. "Ja Noor, dat weten we, jij hebt altijd vragen!" Speelde Kaya op haar in.
"Nee Kaya, deze keer ben ik serieus. Ik heb het gevoel dat we iets over het hoofd zien... Iets heel belangrijks... Ik denk..." plots werd Nori onderbroken door een zachtaardige vrouwenstem.

"...Dat jullie daarvoor verder de geschiedenis in moeten. En ik kan daarbij helpen."

*
Neeee! Had Marth nog willen roepen, maar het was al te laat. Met volle vaart schoot het zwaard uit de schede, recht op een reusachtig, wit, wolf- tijgerachtig wezen af.

Dit moest het wezen zijn waarvan die merkwaardige sporen en dat harde gesnurk waren geweest. Het kon niet anders, of wel?
Marth had geen idee, maar wat hij wel wist, was dat hij zich stil moest houden....

Toen het zwaard uit de schede was gevlogen, had het zich in de ijswand die zich achter het wezen bevond gevestigd. Het wezen was hierna opgehouden met snurken, Marth wist dus niet of hij het wezen had gewekt of niet...

Nu had hij een probleem... Ook al zou het wezen nog slapen en hem niets doen, hij moest het zwaard terug halen...
Wat als het wezen plots wakker zou schrikken? Zou het hem dan verslinden?

Snel schudde Marth deze gedachte uit zijn hoofd en begon langzaamaan dichterbij te sluipen...
Met een bonkend hart van angst, ging hij het gevaar tegemoet.

*
Toen de storm eenmaal was weggetrokken, had Meester Dragon zo snel hij kon zijn draak gezaddeld om aan zijn zoektocht naar Marth te beginnen.

Ook koningin Celia was erg bezorgd en had een aantal hulptroepen ingeschakeld om hem op te sporen.

Als je zo'n zware storm als deze wist te overleven was dat een wonder, vooral als je de leeftijd had van Marth, dacht meester Dragon bij zichzelf.
Meester Dragon kon er voluit met ervaring over spreken, hij had immers al vele hevige stormen doorstaan. Toch deed hij dit niet graag. Hij hield zij ervaringen liever voor ziczelf...

Vooral de herinnering aan die ene storm...
Die ene storm had zijn leven totaal veranderd...

Hij wist nog goed, hoe hij op acht jarige leeftijd zijn ouders en zijn jongere zusje was verloren.
Het was de ergste avond van zijn hele leven geweest.
Zo erg, dat hij het beeld van zijn jongere zusje, die zijn arm net te laat vast probeerde te grijpen, nog nauwkeurig op zijn netvlies stond...

Elke avond als hij naar de zee kijkt, komt weer dat vreselijke beeld terug van een meisje dat hopeloos naar enige houvast zocht in de woeste, koude zee.
Hij had alles gedaan om haar te redden, maar tevergeefs, niets was hem gelukt.

De draak waarmee ze rezen was achteloos doorgevlogen. Hij had nergens enige aandacht aan besteed.
Hij had de draak bevolen, gesmeekt, zelf aardig gevraagd om terug te keren, maar niets had geholpen.

Hij was in tranen uitgebarsten. Hij had zolang doorgehuild dat zijn traanbuizen op een gegeven moment helemaal droog stonden.

Hij had niet goed geweten wat hij moest doen. Hij was te bang geweest om achterom te kijken, maar hij had het te erg gevonden om niet te kijken...
Toch had hij gekeken, maar wenste nu dat hij dat nóóit had gedaan.

Hij was hetgeen dat hij het meeste liefhad in één nacht verloren...