Het Blauwe Licht

H.68 vanuit de hemel

"Nog een klein stukje! Je kunt het Kann!"
Nog even en dan was het hem gelukt. Dan zou hij het hebben gehaald! Maar helaas, het leek erop dat ze het niet meer gingen halen.
De warme luchtstromingen bleken verloren te gaan en Kann kon hen niet meer langer in de lucht houden.
In de hoop nog door te kunnen zweven had hij zijn vleugels wijd uitgespreid, maar geen enkele luchtstroom die daar nu nog onder kwam.

Even bleek hun hoop verloren te zijn, ze zouden neerstorten!
"We moeten straks springen!" Had Mevrouw Griffheart willen roepen.
Maar toen, precies op dat moment, schoot er iets reusachtigs met volle snelheid langs hen heen. De windvlaag die dit reusachtige wezen met zich meebracht was genoeg om hen weer op het juiste spoor te krijgen.

Opgelucht haalden beide berijders weer adem. Gelukkig. Ze zouden niet hoeven springen!
Kaya leunde nog steeds voorover. Ze streelde Kann voorzichtig, in de hoop hem zo gerust te stellen.
"Nog even volhouden vriend," fluisterde ze hem voorzichtig toe. "we zijn er bijna!"

En zo was het, binnen de kortste keren stonden ze op de reusachtige wolk waarop het Kasteel gevestigd was.
Kann had helaas niet genoeg energie meer gehad om op de binnenplaats van het Kasteel te landen. Inplaats daarvan stonden Kann, mevrouw Griffheart en Kaya nu samen voor de groteske poort die hen naar de binnenplaats zou leiden, als hij werd geopend dan tenminste...

Kaya was, zodra ze waren geland, meteen afgestapt en had zich meteen bekommert om Kann. De Knispel hoeste moeizaam kleine as deeltjes uit. Ook ademhalen ging benarder dan ooit. Het zou niet lang meer duren voor hij het bewustzijn zou gaan verliezen.

"Wat moeten we doen!?" Riep Kaya in paniek naar Mevrouw Griffheart.
Mevrouw Griffheart stond al voor de poort die naar de binnenplaats zou leiden. "Ehm... Gewoon kloppen denk ik?" Antwoordde ze, terwijl ze bedachtzaam naar de reusachtige poort tuurde.

"Nee, dat bedoel ik niet! Ik heb het over Kann! We kunnen hem hier toch niet laten liggen?!"
Mevrouw Griffheart keek even achterom. Nee. Dat kon inderdaad niet. Ze mocht Knispels dan maar vieze beesten vinden, maar ze zou hem niet zomaar aan zijn lot over kunnen laten.

"Nee, dat kunnen we niet." Antwoordde ze dan ook, waarna ze vervolgde met: "Laten we aandacht proberen te trekken, zodat ze de poort voor ons openen. Daarbinnen aan het hof is vast wel iemand die hem kan helpen."

Kaya knikte instemmend. "Goed dan." En met veel moeite liep ze van het lijdende beest weg, hopend hulp voor hem te kunnen krijgen.

~*~

Ritsu was op een gegeven moment het zilvere wezen weer kwijt geraakt. Nu was hij, nog steeds erg wild en de bevelen van zijn baas negerend, een heel stuk hoger de lucht in gevlogen.
De aswolken waren hierboven al wat weggetrokken, dus was dit de ideale plek voor Ritsu om weer een spoor van het wezen te kunnen oppikken.

Al snel bleek hij zijn doel weer te hebben gevonden. Hij was wild, door het dolle heen, en hoe Ethan hem ook probeerde te kalmeren en bij te sturen, het lukte hem niet. Ritsu negeerde alle bevelen van zijn baas. En zo kwam het dus dat Ritsu als een speer neerdaalde. Hij had een stijle duik naar beneden genomen en het lukte hem nu zelfs niet meer om zichzelf tegen te houden!

Oftewel...

Ze stortten neer!

~*~

Meester Dragon was nu ook op het hof aangekomen. Hij had moeite gehad met Rocco inhouden voor de landing. Met een flinke knal waren ze dan ook op het betegelde wolken oppervlak terecht gekomen. De grond was langzaamaan iets naar beneden gezakt. De wolk waarop het kasteel stond werd nu ook steeds zwakker en zwakker...

Zodra een aantal knechten, die zich op dat moment op de binnenplaats bevonden, Rocco en Meester Dragon zagen, waren ze er met volle vaart op af gesneld.
Ondanks de ruige landing was Rocco nog steeds uit zijn doen. Met moeite kon Meester Dragon uit het zadel van Rocco zijn rug afkomen. Een aantal knechten moesten hem te hulp schieten.