Het Blauwe Licht

H.62 Vals beschuldigd

Daar waren ze dan, de knispel stallen. Mevrouw Griffheart moest bukken om door de opening te kunnen komen en kon toen ze binnen waren nog maar net recht overeind staan.
Haast alles was hier laag, dit kwam niet alleen omdat het allemaal ondergronds was, maar ook omdat de inwoners van dit rijk meestal klein waren.

Afkeurend hield ze haar neus dicht. "Bah! Hadden jullie niet beter een plek kunnen kiezen die niet zo stonk?" Mopperde ze terwijl ze haar best deed niet in iets vies te stappen.

Niemand reageerde verder op haar. Nori en Ethan stonden nog steeds samen bij Ritsu toen Kaya en mevrouw Griffheart de stallen binnenkwamen.

"Goed. Laten we meteen gaan!" Kwam mevrouw Griffheart ter zake.
Nu keek iedereen haar aan.
"Verteld u ons dan eerst maar eens waar we eigenlijk naartoe gaan." Zei Ethan terwijl hij haar niet aankeek, maar in plaats daarvan zich volledig richtte tot Ritsu.

Vragend keek ze hem aan. "Hoezo? Ik denk niet dat dit het juiste mome-"
Ethan liet haar niet eens uitpraten, met zijn eigen commentaar onderbrak hij haar haar zin.
"Gewoon. Als we echt op een reis gaan wil ik op z'n minst weten wat ons doel nou precies is en waar we nou eigenlijk precies naar op weg zijn." Antwoordde hij kalm.

Mevrouw Griffheart zuchtte diep. "Goed. Ik zal het vertellen, maar zodra we buiten zijn."
Ethan wou hier nog op reageren, maar daar kreeg hij helaas geen tijd meer voor. Buiten de stallen hoorde hij stemmen. Mannen stemmen.

Vlug maande hij iedereen tot stilte. Hij legde zijn vinger op zijn lippen en liep langzaam richting de uitgang. Hij hoopte erachter te komen waar de mannen het over hadden, maar kon niet veel van hun gesprek verstaan.

Hij besloot zich hier verder ook niet meer mee te bemoeien. Ze moesten hier nu snel weg, voordat iemand erachter zou komen dat hij weg was.
Zo stil als hij kon pakte hij alle spullen die hij nodig had om de Knispels te zadelen.

Hij besloot er slechts twee mee te nemen, zijn eigen knispel, Ritsu en Kann, een van de oudere Knispels van zijn vaders patrouille orde.

Toen de Knispels waren gezadeld en Ethan alle spullen bij elkaar had geraapt vertrokken ze meteen.
Ethan besloot de reis samen met Nori af te leggen op de rug van Ritsu, Kaya zou de reis samen met Mevrouw Griffheart op de rug van Kann afleggen.

Ethan wachtte tot het stil was. Pas toen hij er helemaal zeker van was dat er niemand meer in de gangen van de grotten aanwezig was gaf hij de anderen een teken dat ze konden vertrekken.

Op naar...

*

Nog steeds had de persoon aan de andere kant van de deur zijn pols stevig vast. Marth had zich inmiddels overgegeven aan de trekkende hand met zijn scherpe nagels. Het duurde niet erg lang of de persoon aan de andere kant zou hem met grof geweld door de kier in de deur trekken.

Integendeel, dit gebeurde niet. In plaats daarvan verslapte de grip en werden de nagels uit zijn polsen gehaald.
Even dacht Marth dat dit een afleiding was, of een soort stilte voor de storm, maar toen voelde hij weer iets.
Het was een zachte aanraking, voorzichtig streelde er iemand over de wond in zijn hand. De aanraking voelde ijskoud, maar daarmee ook erg verkoelend aan.

Er werd iets gemompeld aan de andere kant van de deur, het ware voor Marth vreemde woorden, het leek wel een spreuk.
Waarschijnlijk was dat het ook...

Een pikzwarte schaduw kwam onder de deur door en mengde zich met de schaduw van Marth. Zijn schaduw verkleurde langzaam van zwart naar donkerpaars en groeide. Hij groeide zo groot dat hij tot aan het plafond reek en zich uiteindelijk losmaakte van Marth.
Het ding leefde.
En slokte hem op.

Even voelde hij niets meer, maar al snel zag hij vreemde, vage dingen voor hem voorbij flitsen. En toen... Toen was het donker...

Een rilling ging door zijn lichaam, maar deze keer niet van de kou...
Moeizaam opende hij zijn ogen om ze daarna meteen weer te sluiten. Toen hij ze vervolgens weer probeerde te openen hield hij een hand voor zijn ogen, tegen het felle zonlicht.