Het Blauwe Licht

H.40 Merkwaardige voetsporen

Marth liep stevig door. Zijn cape begon nu ook niet echt meer te helpen tegen de kou....
Telkens weer zag hij zijn spiegelbeeld in de puntige ijswanden weerkaatsen. Hij kreeg het er automatisch nóg kouder van.

Langzaam en verkleumd dwaalde hij wat door het reusachtige ijs doolhof. Marth had werkelijk geen idee waar in het doolhof hij zich nou precies bevond. Hij hoopte alleen maar dat hij hier zo snel mogelijk weg kon....

Het ijsdoolhof gaf hem de rillingen. Dit kwam niet alleen omdat hij het ijskoud had, maar ook omdat er een overheersende, kille stilte over het doolhof hing...

Alle gangen en paden leken op elkaar. Marth kon dus niet weten of hij rondjes liep of niet. Het enige waaraan hij soms kon afleiden of hij er al geweest was, waren zijn eigen voetsporen die licht aftekende in het ongeveer 5 millimeter dikke sneeuwlaagje dat over de grond verspreid lag.
Ook kwam hij af en toe wat oude, ronddwalende spullen, of erger nog, wat oude ronddwalende botten in de gangen tegen.

Het was zo stil in het doolhof dat Marth zich op een gegeven moment allemaal illusies voor de geest begon te halen.
Telkens weer hoorde hij de schelle, duistere lach van de mysterieuze man door het doolhof galmen. Hij wist dat dit niet echt was, hij verbeeldde het zich maar...
Maar toch...

Nee. Snel schudde hij de gedachte die hij zonet had gehad van zich af en liep met alle kracht die hij nog in zich had verder.

Al snel kwam hij bij een splitsing aan. Zijn gevoel zei hem dat hij links moest gaan. Dit kwam meerdendeels omdat er op het rechter pad een paar merkwaardige voetsporen in de sneeuw aftekende en Marth niet zo graag in aanraking wou komen met het wezen waarvan deze voetsporen waren...

Hij was dus ook vol overtuiging het linker pad in geslagen. Maar het duurde niet lang voordat hij weer terugkeerde naar de positie waar hij zijn keuze het linker pad in te slaan had gemaakt.

Toen Marth het linker pad in was geslagen was het zwaard hevig in zijn schede gaan trillen en was het opeens zo warm geworden dat het leek alsof het in brand stond!

In de hoop niet levend te verbranden had hij het zwaard vlug uit zijn schede getrokken en op de grond gesmeten.
Het dunne sneeuwlaagje onder het zwaard veranderde al snel in een klein plasje water.
Marth wachtte rustig af tot het zwaard weer was afgekoeld en hij het weer in de schede kon stoppen,
Maar dit gebeurde immers niet...

Zo snel als Marth kon, dook hij opzij. Het zwaard, dat zonet nog op de grond had gelegen, had zich nu in de ijswand vlak achter hem geboord.
Het zwaard bleek wel een eigen wil te hebben...!

Voorzichtig liep Marth naar het zwaard toe, voelde of het al afgekoeld  was en greep het vervolgens stevig beet met als doel het uit de ijswand te trekken.

Helaas lukte het hem niet om het zwaard uit de ijswand te trekken... Nee inplaats daarvan trok het zwaard zichzelf met Marth er nog aan vast uit de ijswand!
Met een harde "plof!" landde hij, met het zwaard nog stevig in zijn handen geklemd, op de grond.

"Eindelijk...." Zei Marth terwijl hij een diepe zucht slaakte. Eindelijk was het zwaard weer afgekoeld, maar toen Marth weer op adem was gekomen en het zwaard vervolgens in zijn schede wilde stoppen, trok het hem mee de rechter gang in.

De gang met de merkwaardige voetsporen...

*

Ondertussen was Ethan verder gegaan met het vertellen van zijn verhaal.
"Zo nieuwsgierig als ik was, volgde ik hem in alles. Toen we dus een vervolg studie moesten kiezen, ging ik hem ook achterna."

"Waarom zou je dat doen?" Vroeg Nori terwijl ze verveeld met haar haar zat te spelen.
Op een gegeven moment begon Kaya zich een beetje aan Nori te ergeren. "Nori, als je nou eens ophoud met al die vragen te stellen komen we misschien ook nog eens verder!"

Nori zuchtte diep. "Oke dan..." Zei ze uiteindelijk instemmend.

Ethan haalde nog eens diep adem en vertelde weer verder. "Als vervolgstudie koos hij voor de edelsteengeschiedenis en de edelsteenkunst. Zoals ik dus al zei deed ik hem na. Ik koos dus ook voor die studie."

"In de studie edelsteengeschiedenis ging het vooral over de Kamoji... In het begin snapte ik er niet erg veel van, maar nu..." Ethan pauzeerde en wierp een blik op het boek en de Kamoji. Hij dacht terug aan wat Kaya hem had verteld, over het hof dat plotseling was versteend en alles wat Nori haar al over de Kamoji had verteld...

*

Nog steeds hield Marth het zwaard stevig vast. Met volle vaart trok het zwaard hem mee de gang in om zich vervolgens in de dichtstbijzijnde tegenover staande muur te planten.

Het was net zoals in de vorige gang was gebeurd; het zwaard zat vast in de ijswand en trok na een tijdje zichzelf, met Marth eraan vast, uit de wand.

Met een klap landde hij weer op de grond. Toen hij eenmaal op was gestaan vroeg hij zich af waarom het zwaard hem nou juist deze gang in had getrokken.

Nog steeds zag hij de voetsporen van het voor hem nog onbekende wezen in de sneeuw aftekenen.
Weer kreeg hij de rillingen bij het zien van de voetsporen.

Wat voor een wezen zou daar achter schuilgaan? Ondertussen dat Marth het spoor door het doolhof volgde, fantaseerde hij over wat voor een wezen het zou kunnen zijn.

Het zwaard had hij ondertussen al weer in de schede gestopt. Eigenlijk had hij dat beter niet kunnen doen, want des te verder hij het spoor volgde, hoe onrustiger het zwaard werd...
Het trilde op een gegeven moment zo hard, dat Marth het vast moest houden, anders was het perplex uit de schede geschoten!

Plots hoorde Marth een vreemd geluid. Het leek wel alsof hij iets of iemand hoorde snurken...
Het was een verschikkelijk hard gesnurk, het moest wel van iets héél groots komen...

Het gesnurk werd steeds harder naarmate Marth het spoor verder volgde. Hij moest nu dus wel dichtbij zijn....
Het geluid gaf hem de rillingen, maar tijd om daar over na te denken had hij niet. Hij had het namelijk veel te druk met het in de hand houden van het zwaard dat elk moment zijn eigen weg zou kunnen gaan.