Het Blauwe Licht

H.47 steeds een stapje dichterbij

Nogmaals bekeek Siërra het sleutelgat. "Echt waar Majesteitte, het is Magie, kan niet missen..."
Koningin Celia mompelde iets onverstaanbaars, ze was nog steeds een beetje boos door de opmerking die Siërra had gemaakt. Dacht ze nou echt dat zij zoiets zelf zou doen?!

Kwaad balde ze haar vuisten. "Die vent..! Die vent kan me de pot op! Ik vond hem in het begin al een naar mannetje, maar nu begint hij mij echt te irriteren!"
Siërra probeerde haar koningin gerust te stellen door een hand op haar schouder te leggen, maar zonder enige aandacht aan haar te besteden mopperde Koningin Celia gewoon door.

"Als ik hem...! Als ik hem te pakken krijg! Dan... dan..!" Uit woede kwam ze niet meer uit haar woorden. Siërra keek haar aan en zei vervolgens kalm: "Ach koningin toch, weet u wat, als u nou eventjes tot rust komt zoek ik wel een manier om deze deur te openen."

De Koningin zuchtte. "Oké dan... Als je het maar niet verknald! En waarschuw me als het je is gelukt!"
"Ja uwe majesteitte." Antwoordde ze met een buiging, waarna koning Celia naar haar kamer vertrok.

Net nadat koningin Celia was vertrokken bedacht Siërra zich opeens iets. Waarom had de Koningin de deur niet gewoon met haar eigen magie geprobeerd te openen?

Koningin Celia liep nog door de gang en dacht toevallig aan het antwoord op die vraag. Waarom had ze de deur niet met haar eigen magie geprobeerd te openen? Wel, daar was een erg logische verklaring voor:

Als zij met haar magie tegen het magische zegel op de deur was gegaan had het haar erg kunnen verzwakken en als het een uitermate sterk zegel was geweest had het haar magie zelfs van haar af kunnen nemen!

Wat probeerde die man hiermee te bereiken?

*
Ondertussen liepen Kai en Marth op een slakkengangetje door het doolhof. Alle energie die ze daar straks hadden gehad was nu al weer verdwenen.
Ook hadden ze geen enkel benul meer van tijd. Was het avond? Of misschien middag? Ze hadden werkelijk geen idee.

Wat ze wel wisten was dat ze moesten opschieten, aangezien de kou nu echt zijn intrede nam... Het leek wel of het met de minuut kouder werd...

Na, voor Marth's gevoel, een half uur gelopen te hebben, voelden ze een sprankje hoop opkomen. Dit gebeurde niet zomaar, het kwam doordat ze plots een warme luchtstroom op voelden komen!

Met alle energie die ze nog in zich hadden renden ze op de warmte af. Hadden ze nu eindellijk de uitgang van dit ijskoude doolhof gevonden? Of was het maar schijn?

*

"....Dus... ik ben dat meisje waar je het over had...?" Stamelde Nori wat voorzichtig.
"Ja Nori, dat was jij. Ik weet het nog goed, die ondeugende blik in je ogen zou ik nooit meer vergeten!" Zei Ethan waarna ze beiden in de lach schoten.

Even keek Nori Ethan in zijn ogen. Ze zag iets, iets dat ze nog nooit eerder had gezien...
"Kun je het je weer herinneren?" Vroeg Ethan aan Nori om haar gestaar te hinderen.
"Het spijt me, maar nee, ik kan het me niet herinneren..."

"Goed, dan zal ik het je vertellen..."

"Het is een hele tijd geleden, maar ik herinner me het nog als de dag van gisteren... Oke... Ik weet niet alles meer..." Zei Ethan. Nori lachte. Door de manier van vertellen van Ethan dacht ze ver terug aan toen haar vader haar nog verhaaltjes vertelde voor het slapen gaan.

Nori had niet opgemerkt dat Ethan al was begonnen met vertellen. Door haar gedachtes had ze het eerste deel van zijn verhaal gemist en viel ze zomaar ineens binnen.
"...-was ik weggelopen uit het kasteel, op zoek naar mooie edelstenen. Toen ik iemand hoorde snikken stond ik meteen paraat, wie huilde daar? Kon ik er iets aan doen?"

Ethan hield even een adempauze. "En toen?" Vroeg Nori om het niet op te laten vallen dat ze het eerste deel gemist had.
"Toen, aan het einde van de gang, vond ik jou. Je huilde en snikte terwijl je opgekruld in een hoekje van de tunnel zat." Weer stopte Ethan. Hij begon te lachen. Nori keek hem vragend aan.

"Ik zou dat gezicht dat je trok nooit meer vergeten! Je ogen stralen nog precies diezelfde gloed uit als toen!"
Nori wist niet goed hoe ze hier op moest reageren. Moest ze gevleid zijn van deze opmerking of had Ethan een andere reactie van haar verwacht?

Ethan vervolgde zijn verhaal. "Toen je mij zag was je meteen heel blij. Nou ja, eigenlijk was je gewoon blij iemand te zien...."
"In ieder geval, je omhelsde met meteen en smeekte me je terug te brengen naar je moeder, maar ja, ik was op dat moment niet veel ouder dan jou en ik had ook geen idee wie jou moeder was... Bovendien was ik zelf ook weggelopen uit het kasteel, dus dan zou het vreemd zijn als ik plots met jou terug zou keren..."

Nori stond nog steeds aandachtig te luisteren. Wat Nori en Ethan beide niet in de gaten hadden was dat ze al een tijdje in de gaten werden gehouden...

Om het hoekje van de deur die naar het grote balkon leidde luisterde Kaya en de vrouw aandachtig mee.

*

Ondertussen was Meester Dragon hoog in de lucht naar zijn bestemming gevlogen en veilig aangekomen.

Het was donker in de verlaten tempel. Meester Dragon moest oppassen dat hij niet struikelde over het puin dat door de instorting van het dak op de grond terecht was gekomen.
Hij tastte wat om zich heen in het duister, hopend dat hij iets kon vinden waar hij zich aan vast kon klampen om zijn evenwicht te bewaren.

Helaas was dit niet zo simpel. Vooral niet toen hij plots een hard geluid hoorde dat de grond hevig deed trillen. Het leek wel of er iemand heel hard had gebruld, maar het was niet zomaar een brul geweest, nee Meester Dragon herkende deze brul. Het was de brul van Rocco en zo te horen scheen hij hulp nodig te hebben!

Vlug zocht Meester Dragon naar iets brandbaars of iets anders dat licht zou kunnen geven. Al snel had hij dat gevonden, of beter gezegd het had hem gevonden!

Toen Meester Dragon een groot stuk hout voor een nis in de muur had verwijderd, vlogen er duizenden lichtgevende motten uit die de gehele tempel meteen verlichte!

Het zag er werkelijk prachtig uit, Meester Dragon kon zijn ogen niet geloven! Niet alleen omdat het zo mooi was, maar ook omdat hij had gedacht dat deze eeuwenoude lichtgevende motsoort al jarenlang was uitgestorven.

Nu hij eindelijk kon zien waar hij liep, zag hij ook in wat voor een situatie Rocco zich bevond. Rocco lag bedolven onder het puin!

Meester Dragon schoot hem zo snel mogelijk te hulp.
Hiermee wist hij zeker dat Marth hier nog moest zijn of moest zijn geweest....