Het Blauwe Licht

H.26 Ondernomen Tochten

Het was donker, heel donker. Rocco was zonder te stoppen zo snel hij kon de donkere onweerswolk ingevlogen. Marth had met alle macht geprobeerd zijn draak om te draaien, maar het was hem helaas niet gelukt...

Marth begon zich lichtelijk zorgen te maken, hoe moest hij nou terugkeren? Waarschijnlijk was meester Dragon allang weer teruggekeerd naar de kasteel tuin...

Als er écht een storm op komst was zou hij zo snel mogelijk terug moeten keren, als hij in de lucht zou blijven kon het nog wel eens gevaarlijk worden....

*

Na veel gezeur en gedoe had Kaya het opgegeven, Nori had haar zin gekregen. Kortom, ze mocht mee. Nori was haar tas al aan het inpakken. Ze was echt Super enthousiast, ze ging eindelijk weg!

Ze stopte kleding, voedsel en nog een paar andere prulletjes in haar tas. Kaya had haar er een aantal keer op moeten wijzen dat het waarschijnlijk een lastige en gevaarlijke tocht zou worden, helaas bleef Nori denken dat het een soort "vakantie" zou zijn...

"Hoe komen we hier eigenlijk weg?" Vroeg Kaya terwijl ze toekeek hoe Nori nog wat extra onnodige spullen in haar tas stopte.

"Maak je geen zorgen, vanaf hier lopen er duizenden tunnels onder de grond door naar buiten. We komen vast wel buiten uit!" Zei Nori terwijl ze eindelijk klaar was met inpakken.

"Wat?! Bedoel je dat je de weg naar buiten helemaal niet kent?!" Riep Kaya verbluft.

Beledigd keek Nori Kaya aan. "Eeehh.. Jawel... Ik weet alleen niet welke tunnels waar uitkomen... Maar zoals ik al zei, we komen wel buiten."

En zo stapten ze samen de duistere ondergrondse tunnels in, op weg naar het natuurlijke licht en de frisse buitenlucht.

*

Vanaf het grote balkon keek Koningin Celia al een tijdje lang naar het luchtgevecht tussen Marth en meester Dragon. Toen ze meester Dragon plots op de binnenplaats zag landen, was ze verbaasd.

Zo snel ze kon haastte ze zich naar de binnenplaats. Zou er soms iets mis zijn gegaan?

"Is Marth al teruggekeerd?" Vroeg meester Dragon ongerust zodra hij Koningin Celia in het oog kreeg.

"N..-nee..." Antwoordde de Koningin bezorgd.

Meester Dragon had al zoiets verwacht, maar alsnog schrok hij enorm. Waar kon hij zijn? Hij moest vóór de onweersbui begon veilig geland zijn, anders kon het nog gevaarlijk worden....

Ze konden niets anders doen dan wachten.... Wachten tot Marth veilig terug kwam...

*

In de grote zwarte onweerswolk onweerde het al. Nog steeds vloog Rocco met Marth op zijn rug door de pikzwarte lucht.

"Rocco, alsjeblieft, probeer ergens te landen!" Schreeuwde Marth zo hard hij kon. Met moeite kon hij boven het onweers kabaal uitkomen, nu maar hopen dat Rocco ook naar hem zou luisteren. Wat was er toch met hem aan de hand? Rocco had zich nog nooit zo vreemd gedragen...

Gelukkig, dacht Marth. Blijkbaar had Rocco hem begrepen want hij begon langzaamaan te dalen en vaart te minderen. Helaas kon Marth nergens een plek vinden waar Rocco zou kunnen landen.

Logisch, ze zaten in een grote onweers wolk... Maar zoals Meester Dragon altijd zei: "Niets is wat het lijkt!" Dus beef Marth doorzoeken naar een plek waar ze mogelijk zouden kunnen landen.

Al snel ontdekte Marth iets, het was een ronde, witte toren. Door zijn helderwitte kleur was hij duidelijk zichtbaar in de donkere omgeving.

Plots werd de lucht verlicht door een heldere bliksemschicht. Nog net op tijd wist Rocco de schicht te ontwijken!

"Wooow! Dat scheelde niets!" Zei Marth Bang maar gefascineerd tegelijk. Rocco kon de spanning van zijn berijder duidelijk voelen, want ook hij, de draak die normaal zulke woeste weersomstandigheden wel gewend was, was nu gespannen.

Gefrustreerd begon Rocco nog lager te vliegen, maar hij hield zijn neus in de lucht. Hij was iets op het spoor, dat was duidelijk.

Maar wat?

*

Kaya en Nori zwierven ondertussen al een tijdje lang door de ondergrondse tunnels. Kaya, die altijd al een liefhebber van de Natuur was geweest, keek gefascineerd in het rond. Op de donkere tunnelwanden ontdekte ze oude tekeningen en onleesbare inscripties.

Nori, die dit al zo vaak had gezien, stapte stevig door. "Weet je zeker dat we buiten uitkomen? Het word steeds warmer hier, betekend dat niet dat we dieper de grond in gaan?" Had Kaya na een tijdje lang gelopen te hebben gevraagd.

Nori had het ook gemerkt, maar antwoordde resoluut: "We komen hier wel uit, ik woon al zolang als ik me kan herinneren hier onder de grond, ik weet hier vast de weg wel. Het kan niet moeilijk zijn..."

Kaya zuchtte diep. Tja ze zouden hier vast wel een keer uitkomen. Maar wel een keer duurde Kaya te lang. Ze hadden niet veel tijd en moesten nu echt opschieten.

Kaya had haar plannetje al een tijdje geleden samen met Marth en Ethan uitgedacht. Helaas was hun plannetje een beetje veranderd door de situatie op het kasteel...

Als ze eenmaal bij Marth aan zou komen, had ze hem veel uit te leggen...

Heel veel...