Het Blauwe Licht

H.36 Avontuur in de tunnels

Kaya, Nori en het boek bevonden zich nog steeds in de ietwat verlichte tunnels. Het boek voelde nog steeds de aanwezigheid van iets of iemand...

Zo snel ze konden liepen ze door. Het boek was erg bezorgd... Als ze nu werden aangevallen zou het niet goed met hen aflopen....

Helaas zat het hen niet echt mee... Nog voordat het boek zijn gedachtes opzij had geschoven kwam er iets groots nee, iets reusachtigs op hen af!

Het boek draaide zich om om te zien wat er op hen afkwam. Ook Nori draaide zich om om te kijken wat er was. In eerste instantie zagen ze niets...

Maar al snel begon de aarde te beven! Er kwam nu echt iets op hen af, en het was niet bepaald klein!

Kaya, Nori en het boek waren niet van plan te gaan wachten op het gevaarte. Zo snel ze konden rende ze door de tunnels, totdat...

Het liep dood!

Ze konden niet verder en ook niet terug!

Wat moesten ze nu?

*

Nog steeds wandelde Ethan door de vertrouwde, met edelstenen bezette tunnels. Hij dacht nog steeds aan de mysterieuze vrouw...

Even had hij het idee om haar in de tunnels op te gaan wachten, maar al snel zette hij dit idee uit zijn hoofd.

Niet alleen omdat het onbeleefd was maar ook omdat hij plotseling iemand hoorde gillen!

Snel rende Ethan naar de plek waar hij het geluid vandaan had horen komen. Even stond hij stil.

Hij stond nu recht voor de ingang van de AardwurmTunnels....

Heel Even twijfelde hij of hij wel naar binnen moest gaan, maar al snel werden zijn twijfels overspoeld door het idee dat daar, in de AardwurmTunnels iemand waarschijnlijk in nood was!

Dapper rende hij de tunnels in. Op zoek naar de persoon die in nood was.

*

Marth had de zoektocht naar zijn tegenstander opgegeven. Vlug rende hij naar Rocco toe, hij wou hier zo snel mogelijk weg.

Meester Dragon zou nu vast al wel terug zijn gekeerd naar het kasteel... Zouden ze hem ondanks de storm zijn gaan zoeken...?

Met deze gedachtes in zijn hoofd kwam hij uiteindelijk bij Rocco aan. Stilletjes lag de reusachtige draak op de koude, natte vloer van de grote duistere zaal.

"Kom jongen, laten we hier gauw weg gaan!" Sprak Marth de draak toe.

Verbaast keek de draak de jongen aan. Hij gromde wat in zijn eigen vreemde drakentaal.

Marth kon dit niet verstaan en keek Rocco verwonderd aan. "Wat is er jongen?" Vroeg hij hem.

Weer brulde de draak iets, ook probeerde hij te bewegen. Helaas lukte hem dit niet....

Wanhopig probeerde Rocco aan Marth duidelijk te maken dat hij zich niet meer kon bewegen. Marth snapte hier helaas niets van...

Plotseling sperde Rocco zijn ogen wijd open. Wild snoof en brulde hij, het was Marth duidelijk dat Rocco hem nu probeerde te waarschuwen voor iets.

Behoedzaam sloop Marth om de draak heen om te kijken of de man en zijn draak misschien nog wel ergens te bekennen waren.

Jammer genoeg kon hij het niet goed zien. Dit kwam niet alleen omdat het binnen in de grote zaal erg donker was, maar ook omdat grote blokken puin voor hem de weg versperde.

Plotseling hoorde Marth een suizend geluid, gevolgd door een stekende pijn in zijn hals.

Hij was vast door iets geraakt!

Nog snel probeerde hij zich om te draaien om te kijken wat hem had geraakt en waar het vandaan kwam, maar hij was niet snel genoeg.

Terwijl hij zich omdraaide werd het zwart voor zijn ogen en voelde hij niets meer....

*

Nori had zo hard ze kon gegild zodra ze het grote, lange, glibberige wezen dat met een vaart op hen af was gekomen zag.

Kaya had haar oren stevig dichtgedrukt toen Nori had gegild, maar ondanks dat had ze nu last van haar oren en was haar hoofdpijn nog erger geworden!

Alleen hadden ze nu geen tijd om zich daar zorgen om te gaan maken...

Een gigantische, lange, glibberige Aardwurm bevond zich recht tegenover hen, en hij zag er erg hongerig uit!

Ondanks dat de Aardwurm blind was wist hij dat Kaya, Nori en het boek recht voor hem stonden. Dit kwam omdat hij hen aanwezigheid kon voelen, en nog erger, hij kon hen ook ruiken!

Aardwurmen verslonden alles wat eetbaar was. (en zelfs alles wat niet eetbaar was!)

Het hoefde maar op hun pad te verschijnen en ze verslonden het. Niets was hen te groot of te smerig. Dit kwam vooral omdat ze een reusachtige bek hadden en als er dan nog steeds iets niet in paste, konden ze hun kaken zo ver als ze maar wouden uitklappen!

Ook hadden aardwurmen geen tong, hierdoor proefde ze helemaal niets van wat ze allemaal naar binnen schrokten! Wel hebben ze erg scherpe tanden, ik zou dus maar oppassen!

Nori had ondertussen zo snel ze kon haar verroeste dolk getrokken. Dreigend hield ze het oude stuk ijzer nu voor zich uit, hiermee hoopte ze de wurm op afstand te houden.

Helaas hielp dit niet echt... Langzaamaan kwam de wurm dichter en dichterbij...

Kaya had zich ondertussen ook nuttig geprobeerd te maken. Snel zocht ze in een van de tassen of ze iets kon vinden waarmee ze vuur zou kunnen maken.

Helaas kon ze in alle haast niets vinden... Ook viel het haar op dat er aan de tunnel wanden geen fakkels meer hingen. Waarschijnlijk waren ze de verkeerde tunnel in geslagen...

Nu was de wurm erg dichtbij, als hij nu zijn mond open zou sperren en een grote hap zou nemen, zouden Kaya, Nori en het Boek alle drie heerlijk worden opgepeuzeld.

Nori voelde zich machteloos, net zoals Kaya... Ze konden nu echt niets meer doen... De wurm sperde zijn reusachtige bek ver open, klaar om zijn tussendoortje naar binnen te werken...

Kaya, Nori en het boek sloten hun ogen en bereidde zich al voor om opgegeten te worden...

Plotseling slaakte het beest een ontzettend hoge kreet. Niemand durfde te kijken. Waren ze dood?

Kaya was de eerste die voorzichtig een oog durfde te openen. Ze keek eens goed. Het beest lag roerloos voor hun voeten.

Was hij dood?

Voorzichtig opende Kaya nu ook haar andere oog en keek om haar heen om te zien wat er gebeurt was.

Ze zag een soort smerige groene vloeistof uit de wurm komen en al snel had ze de oorzaak gezien.

Middenin het slijmerige beest stak een zwaard.

Iemand had hen gered....

Kaya keek om haar heen of ze hun held ergens kon vinden.

En ja hoor, daar stond hij dan, even verderop in de tunnel met zijn witte blouse vol groene vlekken:

Ethan!