Het Blauwe Licht

H.57 "Hij is teruggekeerd!"

"Goed... Dan is het nu tijd om te gaan..." Sprak Mevrouw Griffheart Kaya en Nori toe.

Nori's ogen werden zo groot als schoteltjes. "Wat!? Nee! We kunnen toch niet zonder Ethan gaan!?" Riep ze beduusd uit.

"Het spijt me, maar we hebben nu geen tijd meer te verliezen..." Zei mevrouw Griffheart met een duidelijke uitdrukking van Spijt op haar gezicht.

Helaas voor haar was Kaya het ook niet met haar eens en verkoos ze de kant van haar vriendin, Nori.
"Dus we laten hem nu zomaar achter?! Nu hij eenmaal hierin verwikkeld is vind ik niet dat we hem zomaar achter kunnen laten! Hij hoort bij ons! En bovendien, zou u dit ook doen als we in een noodsituatie terecht zouden komen? Zou u dan ook zeggen, 'laat hem maar achter' en dan ook nog van ons denken dat wij dat gaan doen?"

Nori keek haar vriendin ondersteunend maar ook verbijsterd over haar relaas aan.
Ook mevrouw Griffheart leek onder de indruk te zijn, maar helaas was dit niet genoeg.

"Ik kan er ook niets aan doen..." Ze zuchtte diep en draaide haar rug naar de twee meiden toe. Ze dacht na, maar voor ze een beslissing kon nemen sprak Kaya al voor Nori en haarzelf.

"Goed dan, maar dan gaan wij ook niet mee."

Maar dat kon niet, dacht mevrouw Griffheart bij haarzelf. Zonder Kaya en haar amulet was dit alles een onondernomen tocht!

"Weet je wat..." begon ze voorzichtig. "...Ik ga niet graag tegen de bevelen van een koning in, maar als jullie binnen een half uur een oplossing kunnen vinden om hem mee te smokkelen vind ik het best."

"Oké." Stemde beide tegelijk in terwijl ze elkaar aankeken.
Ze gingen op zoek naar een oplossing om Ethan mee te krijgen.

*

Scheuren waren ontstaan in het ijs. Het geluid was zo hoog en afgrijselijk dat zelfs het ijs het niet compleet hield.
Toen Meester Dragon weer bij was gekomen waaide het. Maar het waaide niet zomaar, nee de wind woei zo hard dat het net een orkaan leek.

Het was net alsof hij zich in het oog van een tornado of zoiets dergelijks bevond. Hij moest moeite doen om overeind te komen en al helemaal om in evenwicht te blijven.
Het helse gegil was over gegaan in het hoge suizen van de wind, die blijkbaar loeihard om hem heen circelde.

Hij kon geen kant op.

In de hoop een oplossing op zijn probleem te vinden bekeek hij het tornado achtige ding eens goed.
Tot zijn verbazing kwam hij er al snel achter dat dit niet zomaar een storm in een glas was, nee in het tornado ding bevonden zich...
Gezichten?
Spierwitte gezichten met vlammende, maar ook levenloze doffe ogen.

Het zag er best eng en luguber uit.
Meester Dragon moest nu goed oppassen, want het oog van de tornado waar hij zich middenin bevond leek steeds kleiner te worden.

De wind sleurde hem alle kanten op op het kleine oppervlak waar hij nu nog op stond. Met zijn zwaard in de aanslag hield hij de langswaaiende gezichten in de gaten. Hij hoopte maar dat er niets zou gebeuren, dat de storm gauw weer zou gaan liggen. Het is en blijft wind, wat kan er gebeuren? Dacht hij bij zichzelf, ondanks dat hij het niet helemaal eens was met zijn eigen gedachte...

Het oppervlak waar hij nu op stond was nu nog maar ongeveer dertig centimeter breed, hij kon zich dus nog maar moeilijk bewegen... De tijd drong, het oppervlak werd steeds kleiner.

Met zijn ogen volgde hij de gezichten met hun diep vlammende doffe ogen. Het werkte haast hypnotiserend.

Plots sloeg de duistere ronddraaiende wind over in iets blauws...
Het leek wel... Water?
Hoge golven begonnen zich boven de Meester op te stapen, zo hoog dat ze hem in één keer weg zouden kunnen vagen.
En dat gebeurde ook.
Met een hoge snelheid vielen de golven op hem neer. Een naar gevoel van angst bekroop hem, een gevoel dat hij jaren geleden diep in zichzelf had weggestopt in de hoop het nooit meer te hoeven voelen. Het was hetzelfde gevoel dat hij die ene avond had gehad. De avond waarop hem alles wat hem lief was was afgenomen.

Er ontbrak alleen nog iets.

En precies op dat moment werd de gehele ruimte overspoeld door een hard gebrul.

*

Zoals de oude wijze man had gesproken, zo gebeurde het.
Op een groot donkerpaars satijnen kussen werd het zwaard naar het midden van de zaal toegebracht. Het zwaard glom erg mooi in de fel stralende hemelse zon. Ook was er niets meer van het bloed dat op het lemmet was gekomen meer te bekennen. Het leek wel of het een zeer kostbaar voorwerp was, haast heilig zoals het werd behandeld.

De man die het zwaard op het kussen naar het midden van de zaal had gebracht boog diep voor de oude man en Marth toen hij hem het zwaard aanrijkte.

Marth die niet goed wist wat er ging gebeuren staarde met een verbaasd gezicht naar deze hele vertoning.

"Alstublieft, neem het zwaard, Marth van het LuchtElvenRijk." Sprak de man op eerbiedige toon.
Marth die niet goed wist hoe hij hierop moest antwoorden besloot zonder te antwoorden maar te doen wat de man van hem vroeg.

Toen hij zijn arm uitstrekte om het zwaard te pakken viel de hele zaal stil.

Ondanks dat hij het zwaard al zo vaak in zijn handen had gehad, voelde hij nu lichte zenuwen opkomen. Waarom was dit? Wat was hier aan de hand?
Zonder echt te weten wat voor een nut het had om bij het toekijken van al deze mensen het zwaard vast te pakken deed hij wat hem gevraagd werd.

Hij greep het zwaard stevig bij het heft vast, tilde het vol trots op en hield het in het licht.

Het zwaard scheen helder blauw in het goudgele zonlicht. Trots keek de oude man naar hem en het zwaard. De andere aanwezigen keken verrast, haast geschokt. sommigen slaakten een zucht van verlichting.

Voldaan knikte de man Marth toe om vervolgens diep voor hem te buigen. De andere aanwezigen in de zaal volgde al snel zijn voorbeeld. Één voor één ontdeden ze zich van hun kap en bogen diep voor hem.

Marth stond verbaasd te kijken naar dit tafereel. Wat gebeurde hier? Waarom boog iedereen ineens voor hem? Het enige wat hij had gedaan was een zwaard vastgepakt...
Was dat dan zo'n moeilijke opgave?

Hij keek zijn ogen uit. Een stuk of honderd wolvenoren waren nu zichtbaar. Het voelde vreemd, maar toch ook wel vertrouwd. Zo veel respect had hij nog nooit gehad!

Na een paar minuten, die wel eeuwen leken te duren, stond de oude man weer op en sprak: "Hij is teruggekeerd!"
Waarna de zaal in een hevig gejoebel en gejuich uitbarste.

*

Het was duister. Bijna overal waar ze nu kwam was het duister. Het enige wat nu nog een beetje licht gaf was het blauw van de magische vlinder.
Helaas gaf deze ook niet veel licht meer, het insect leek met de minuut zwakker te worden.

Ze moest opschieten.

Als ze te laat zou zijn was al haar werk voor niets geweest. Dan zou hij vast niet blij zijn...

Wie weet wat haar dan nog te wachten stond...?

*

Hier was hij dan, nog steeds bevond hij zich in het ijsdoolhof en bekeek hij de situatie van bovenaf. Hij had nu veel dingen voorbij zien komen, een jongen met een wolf-achtig wezen, een meester met een draak en dan die Prins, Marth... Die jongen die hij hiernaartoe had gelokt. Die jongen die het zwaard na al die jaren uit het hart had weten te trekken...

Zijn hypothese was dus waar.
Zijn hypothese was nu een conclusie. Dit was goed nieuws, zijn onderzoek dat in eerste instantie onbegonnen leek, was nu toch nog tot stand aan het komen. Langzaam maar zeker leken de puzzelstukjes op hun plek te vallen. Hij had zijn extra studie niet voor niets middenin afgelast.

Van alle dagboeken die hij tot nu toe bij had gehouden zou dit de succesvolste worden. Eindelijk zou er ergens een verklaring over dit alles te vinden zijn! Eindelijk kon hij zijn debuut maken, zou hij hiermee zijn plaats aan het hof van Koning Roland terug kunnen winnen? Zou hij hem kunnen overtuigen?

Hij zou hem nu in ieder geval niet tegen kunnen houden, wat de vorige keer dus wel het geval was. Dacht hij dat hij eindelijk een beetje vaart begon te maken met zijn onderzoek, gooide die Roland die zichzelf Kóning mocht noemen weer roet in het eten!

"In de conditie waarin hij zich nu bevind kan hij mij tenminste niet tegen houden. Wel doet het mij pijn zulke maatregelen, in samenwerking met de getalenteerde Koningin van het LuchtElvenRijk, te moeten treffen. Maarja, wie is hier nou de zogenoemde wetenschapper-filosoof? Ik zal er alles aan doen mijn doel te bereiken en de eeuwen oude verhalen te verklaren. Dat is mijn doel en ik zal niet rusten voor ik het heb bereikt!"