Het Blauwe Licht

H.70 Op hetzelfde pad

Vermoeid opende Ethan als eerste zijn ogen. Toen hij een lading fel licht over zich heen kreeg wist hij niet hoe snel hij ze weer moest sluiten.

Kaya was de eerste die merkte dat Ethan weer was bijgekomen en wist niet hoe opgelucht ze zich nou eigenlijk voelde. Het was meteen alsof er een grote last van haar schouders viel. Ze voelde weer een sprankje hoop in haarzelf opkomen.

"Zolang je er zelf nog bent, is er altijd hoop."

Verschrikt keek Kaya om haar heen. Hoorde ze dat goed?

"Wees niet geschokt, Kaya. Het is slechts mij, De Mysteries Der Magie!"

Het boek! Het denk-sprak weer met haar! Maar waar was het nu?
Ze keek om haar heen en zag toen al snel dat het op een kastje, naast Nori lag.
Natuurlijk! Nori had het boek, ondanks zijn koppigheid van daarstraks, met haar meegenomen!

Ethan had zijn ogen ondertussen weer langzaam geopend. Nu probeerde hij ze steeds een stukje verder te openen en zo te wennen aan het licht dat in de kamer scheen.
Toen hij zijn ogen eenmaal had laten wennen aan het licht, keek hij naar Nori.

"Nori... Is ze oké...?" Vroeg hij aarzelend.
Meester Dragon was degene die hem antwoordde. "Ik ben bang dat zij er iets erger aan toe is dan jij, makker." Sprak hij hem toe.

Ethan had Kaya begroet met een vriendelijke glimlach. Hij probeerde rechtop te gaan zitten, maar voelde zodra hij dit wou doen een stekende pijn in zijn borstkas.

"Het is een wonder dat jullie zo'n val hebben overleefd..." Zei Meester Dragon terwijl hij zich de situatie nogmaals voor de geest haalde.

"Graag gedaan..."

Meteen keek iedereen op.
Het was aan Meester Dragon om de vraag te stellen. "Hoorden jullie dat ook?" Vroeg hij.
Iedereen knikte.
"Het boek." Zei Kaya, waarop Meester Dragon haar vreemd aankeek.

"Inderdaad. Ik was helaas niet op tijd om jullie helemaal te redden, maar ik heb mijn best gedaan de val af te remmen. Helaas waren jullie net iets te zwaar voor mij alleen..."

"Wat is dit?!" Vroeg Meester Dragon die er niets van begreep. Het was het boek zelf dat hem een antwoord verschafte.
"Ik, meester Dragon, ben het boek, 'De Mysteries Der Magie'. Ik laat mij horen doormiddel van denk-spraak. Zo kan ik zelf bepalen tot wie ik mij richt. Want zeg nou zelf, niet iedereen hoeft te horen wat ik zeg, en bovendien zijn er niet veel mensen die van een boek verwacht dat het spreekt! Ik zou nog eens iemand laten schrikken als ik dat deed!"

Alsof je dat nu niet doet. Dacht Meester Dragon bij zichzelf, maar helaas vatte het boek deze opmerking op.
"Ik dat geval spijt het mij u te hebben laten schrikken! Maar geef toe, zou u niet meer zijn geschrokken van een echt pratend boek?"

Meester Dragon antwoordde met een zucht. Hij besloot om maar niet verder op het vreemde boek in te gaan. Toch zette het hem aan het denken. 'De Mysteries Der Magie'... Waar had hij dat eerder gehoord? Was dit niet... Was dat boek niet een van de bronnen van een van de rijken...?

Meester Dragon probeerde zich het gesprek van daarstraks te herinneren. Kaya en Mevrouw Griffheart waren hem naar binnen gevolgd. Hij had hen hier, naar Ethan en Nori gebracht. Daarna hadden ze samen gepraat over de situatie waar ze zich in bevonden.

Het was overduidelijk. Kaya en Marth waren de beste vrienden van elkaar. Maar dat niet alleen... Samen waren ze tot de conclusie gekomen dat ze ongeveer op hetzelfde pad zaten. Kaya had alles wat er vanaf het begin tot nu toe was gebeurd verteld. Meester Dragon had aandachtig naar haar geluisterd.

In het begin voelde hij zich stom. Hij had haar gevraagd naar haar amulet. Hij had haar gevraagde of ze het nog steeds droeg. Kaya had hem daarbij vreemd aan gekeken en gereageerd met: "Hoe weet u van mijn amulet?