Het Blauwe Licht

H.59 Hopelijk geen "iemand"

"Waar komt deze gang vandaan?!" Riep Nori verbaasd uit. Meteen was ze weer helemaal afgeleid en had ze alle spullen die op Ethan's bureau lagen achter haar gelaten.

"Dit is slechts een van de geheime gangen in dit paleis. Ik ben een van de weinige die deze gangen nog gebruikt en er het bestaan vanaf weet." Zei Ethan terwijl hij wenkte dat Kaya en Nori de gang in moesten lopen.

De gang werd om de zoveel meter verlicht met een paar roodgloeiende fakkels. Je zou dus niet kunnen zeggen dat het er erg donker was, maar toch... Het gaf Kaya geen goed gevoel. Wie weet hoelang deze gang al dicht zat en wat er zich allemaal in schuil hield?

Ethan zag de twijfel op haar gezicht en gaf haar een van de roodgloeiende fakkels die aan de muur hingen. Voorzichtig pakte ze deze van hem aan en liep vervolgens achter Nori de gang in. Ethan sloot de rij af, hij moest de gang achter hen nog afsluiten.

Toen het zware werk verricht was, konden ze vertrekken. De gang was zorgvuldig afgesloten en er was niet eens meer te zien dat er een opening in de rotswand was geweest.

"Waar komt deze gang eigenlijk uit?" Vroeg Kaya, die in het midden van de rij liep.
"Goeie vraag, dat ligt eraan. Als we bij de splitsing links gaan komen we uit in de stallen, als we rechts gaan komen we uit in een nog groter gangenstelsel dat ik helaas niet goed genoeg ken om er nu doorheen te gaan..."

"Ik neem aan dat we dan dus bij die splitsing linksaf gaan?" Vroeg Nori, die vooraan in de rij liep en hiermee, op aansturing van Ethan, de rij door de tunnel leidde.

"Ja, vanuit daar kunnen we weer elke kant op die we willen." Bevestigde Ethan waarna de splitsing al in zicht kwam en ze, zodra ze er pal voor stonden, de linker gang in liepen.

"Maar hoe zit het dan met Mevrouw Griffheart? Zij moet ook mee, zij is immers degene die heeft besloten dat we op reis moeten. Daarnaast is zij ook de enige die weet wat onze bestemming zal zijn...." Merkte Kaya op. Toen ze van Ethan even geen reactie kreeg, keek ze naar achteren. Ze zag aan zijn gezichtsuitdrukking dat hij nadacht. "Wat als ik nou in de stallen blijf, dan halen jullie Mevrouw Griffheart op om vervolgens samen met haar naar de stallen toe te komen."

"Akkoord." Stemde Nori, met een kleine glimlach op haar gezicht meteen in. Maar daar bleken Kaya en Ethan niets van te merken.

Het was eventjes stil, maar al snel verbrak Kaya de stilte met een heldere opmerking. "Wacht eens even... Jullie hebben hier stallen...? Maar wat voor een dieren houden jullie daar dan? Ik neem aan dat het niet handig is om ondergronds paarden te houden, dus hoe zit dat?"

Ethan lachte. "Nee, het zou inderdaad niet handig zijn hier paarden te houden. Daarom hebben wij hier ook een ander soort wezens die voor dezelfde doeleinden gebruikt kunnen worden als paarden."

"O. Wat voor een wezens zijn dat dan?" Vroeg Kaya nieuwsgierig.

"Knispels"

Even leek het alsof ze hem verkeerd had verstaan, maar al snel had ze door dat dit niet het geval was. "Knispels? Wat zijn dat nou weer?" Vroeg ze uit verbazing dus maar.

Even leek Ethans aandacht te zijn getrokken door iets dat zich voor hen bevond, maar gaf toen al snel antwoord op Kaya haar zojuist gestelde vraag. "Daar zal je snel genoeg achter komen, we zijn er."

*

Na het hele ceremonie gedoe leek iedereen blij en opgewonden te zijn. De duistere kappen bleven af, waardoor er een honderdtal aan grijze wolvenoren te zien was.

Nog steeds snapte Marth niet goed wat er aan de hand was. Hij was terug...? Um... Ging dit wel over hem? Vergisten ze zich niet? Zagen ze hem soms voor iemand anders aan?
Hij had werkelijk geen idee en hij durfde het ook niet zo goed te vragen, niet dat hij daar de tijd voor had. Telkens werd hij weer door lange gangen geleid of in andere kamers opgenomen.