Het Blauwe Licht

H.69 onverwacht bezoek

Een beetje vertwijfeld stond hij voor de grote poort. Moest hij hem openen? Tja, waarom ook niet? Anders zou hij er niet achter komen wie of wat er aan de andere kant stond.

Als hij het goed hoorde kwamen er stemmen vanachter de poort vandaan... Met een beetje moeite kon hij het geluid van de binnenplaats wegdenken en zo proberen te luisteren wat de stemmen aan de andere kant nou precies zijden.

"Weet u zeker dat ze ons zullen horen?"
"Rustig maar, ze horen ons vast wel. Hè! Normaal hoort hier toch altijd een of andere poortwachter te staan!?"

De stemmen klonken hoog, het moesten dus wel vrouwen stemmen zijn. Een van de stemmen kwam hem bekend voor, al kon hij zich nu niet voor de geest halen wie er bij deze stem hoorde en waarvan hij de stem kende...

Na nog een paar seconden geluisterd te hebben besloot hij de poort toch maar te openen. De stemmen klonken niet bepaald drijgend, dus het kon vast geen kwaad.
Zodra hij de poort had geopend werde zijn ogen zo groot als schoteltjes. Daar, voor hem stond een oude vriendin van hem. Maar dat was niet het enige... Die oude vriendin van hem had nog iemand anders bij haar, iemand die hij, ookal was het zoveel jaar geleden, in één oogopslag herkende. Kaya!

Zij herkende hem vast niet. Omdat Dragonius oook niet te veel argwaan wou trekken, probeerde hij zijn blik van haar af te wenden en richtte hij zich dan ook als eerste tot die oude vriendin van hem. Vrolijk begroette hij haar met een omhelzing. "Griffheart! Lang niet gezien! En u heeft een gast meegenomen zo te zien! Wat brengt u beiden hier?" En met dat hij het haar vroeg, zag hij een paar meter verderop de bewusteloze Knispel liggen.

"O nee..." Fluisterde hij ongerust bij het zien van de Knispel. "U ook al...? Ik neem hierbij aan dat die andere twee bij u horen?"
Kaya had meteen haar oren gespitst. Andere twee? Bedoelde hij daarmee soms Ethan en Nori? Waren Ethan en Nori hier?!

Mevrouw Griffheart glimlachte. "Ook goed om jou weer eens te zien, Dragonius! Zo te horen ben je geen steek veranderd! Nog steeds alsmaar meteen op de ernstige zaken inspelen en het vrolijke achterwegen latend!"

Dragonius lacht schramper. "Tja, het zij zo, u bent anders ook niet veranderd! Nog altijd brutaal en de ernstige dingen het liefst achterwegen latend!" Speelde meester Dragon op haar in.

Kaya bekeek alles vanaf de zijlijn. Was dit die "vriend" die Mevrouw Griffheart had bedoeld? Bepaald vriendelijk tegen haar leek hij niet...
"Dus," onderbrak meester Dragon Kaya haar gedachten. "Wie is uw metgezel?" Vroeg hij aan Mevrouw Griffheart terwijl hij vriendelijk naar Kaya glimlachte.

Eigenlijk zag het er best raar uit. Meester Dragon was een grote, stoere, breed uitziende man. Hij had lang, zwart, bijna donkerblauw, haar dat hij in een knot op zijn hoofd droeg. Door zijn harnas en wapen uitrusting leek hij haar ook erg sterk. Ook zijn gezicht zag er erg uit als dat van een echte strijder. Over een van zijn ogen liep een groot litteken en de wenkbrauw boven zijn linkeroog was gedeeltelijk weggebrand. Kortom, hij zag er niet bepaald uit als de eerste de beste vriendelijke man die je voor de geest zou kunnen halen.

"Dit?" Zei mevrouw Griffheart terwijl ze haar hand op Kaya's schouder legde en haar een stukje vooruit duwde. "Dit is Kaya, of moet ik zeggen, Prinses Kaya van het Middelrijk. Ze zegt dat ze een goede vriend is van Marth, die jongen die onlangs is opgenomen door Koningin Celia."

Meester Dragon keek op. Hoorde hij dat goed? Prinses Kaya?! Verbaasd en licht beschaamd maakte hij een diepe buiging voor haar. "Aangenaam, Prinses Kaya. Mijn naam is, zoals u misschien al wel vernomen hebt, Dragonius. Maar u mag mij meester Dragon noemen."

Kaya die zich hiervoor nog erger schaamde, sprak de meester hierop dan ook meteen toe.
"Aangenaam, meester Dragon. Maar alstublieft, sta op, wees uzelf en spreekt u mij alstublieft gewoon aan met je! Ik mag nu dan een prinses zijn, maar dit soort plechtigheden hoef ik niet en heb ik daarnaast ook niet verdient..."