Het Blauwe Licht

H.48 Verliefd!?

Vlug probeerde Meester Dragon, met behulp van zijn eigen draak, al het puin van Rocco af te ruimen.
Helaas was dit makkelijker gezegd dan gedaan.
Grote brokken puin hadden de grote draak overmeesterd. De kans was klein dat hij er zonder enige verwondingen af zou komen...

Na een tijdje lang puin geruimd te hebben was Rocco eindelijk vrij. En zoals Meester Dragon al had verwacht was hij er niet zonder verwondingen af gekomen...
Zijn linker achterpoot was verwond, hij lag voor een deel open en stond niet meer recht. Maar dit was niet het enige, op meerdere plekken van zijn lichaam had hij schaaf- en brandwonden.

Rocco hield zich sterk, hij gaf geen kik. Toen Meester Dragon en zijn draak al het puin hadden verwijderd haalde hij een groen, lichtgevend flesje uit zijn tas. Voorzichtig opende hij het flesje waar meteen een zuurgeurige groene damp uitwelmde.
Voorzichtig nam hij iets van de inhoud en smeerde dit op een aantal van de wonden van Rocco.

Het groene spul prikte. In het begin probeerde de draak te ontsnappen, maar al snel had hij door dat het voor zijn eigen bestwil was en bleef hij zo rustig mogelijk liggen. Gelukkig was er niets met zijn vleugels aan de hand, hij zou dus nog wel weg kunnen vliegen.

Door Rocco in deze staat te zien werd Meester Dragon alleen maar ongeruster over de staat waarin Marth zou kunnen verkeren. Maar dat niet alleen, er schoten hem vele vragen te binnen, zoals, 'Wie heeft dit gedaan?' En 'Waarom heeft die persoon dit gedaan?' Of nog beter: 'Wat houd dit eigenlijk precies in?'

Meester Dragon had geen idee, maar wat hij wel wist was dat hij gauw op onderzoek uit moest gaan en Marth zo snel mogelijk moest vinden.

*
Het duurde een hele tijd voordat Ethan klaar was met zijn verhaal over zijn eerdere ontmoeting met Nori. Kaya en de vrouw die de moeder van Nori bleek te zijn stonden al die tijd aandachtig te luisteren. Het verhaal was bijna tot zijn einde gekomen en Nori en Ethan leken elkaar steeds aardiger te gaan vinden. Het was alsof die twee voor elkaar gemaakt waren!

"...Dacht ik dat ik je nooit meer zou zien... Maar blijkbaar..." Ethan lachte verlegen. "Blijkbaar had ik het mis." Nori was nu ook een beetje verlegen geworden. Lag het aan haar of was Ethan... Anders? Het voelde alsof ze hem al jaren kende, als een broer die ze nooit had gehad.

of toch niet? Was het meer dan dat?

Ethan lachte. "Ik weet nog goed hoe boos mijn ouders en de hele hofhouding waren toen ik terug was en jij weer veilig thuis was! Ik heb daarvoor ook wel erg op m'n kop gekregen, vooral toen ik door bleef zeuren over het feit dat ik je nog eens wou ontmoetten kleurden ze witheet van woede!

Nori wist niet goed wat ze over al deze dingen moest zeggen. Naast het feit dat ze nog steeds een beetje boos was over de plotselinge verschijning van haar moeder had ze zich nog nooit zo fijn gevoeld.

"Ooit... Ooit droomde ik ervan om een held te worden..." Sprak Ethan plots uit het niets. Wat was dit nou weer? dacht Nori. Waar ging dit gesprek heen?!

Even bleef Ethan stil. "Ach, laat ook maar..." Nori was maar al te nieuwsgierig naar wat hij had willen zeggen, maar helaas durfde ze er niet naar te vragen.

Kaya en Nori's moeder stonden nog steeds in stilte te kijken naar het tafereel dat zich tussen Nori en Ethan afspeelde.
"Kijk dan hoe lief!" Fluisterde Nori's moeder zachtjes. Kaya wist niet zo goed wat ze ervan moest denken, dus zei ze maar niets.

Het boek, dat nog steeds in de leren tas zat die Nori bij haar droeg, voelde de aanwezigheid van Nori's moeder en werd meteen weer loodzwaar.
Nori kon nog maar net haar evenwicht bewaren om niet te bezwijken onder het zware gewicht van het boek.

Ethan had door dat ze ineens een beetje wiebelig werd en greep haar ter ondersteuning bij haar schouder. Voor Kaya en Nori's moeder gaf dit een ander beeld dat het eigenlijk was. Het leek wel alsof Kaya en Nori's moeder samen naar een romantisch toneelstuk keken.

Vol spanning wachtte de twee af wat er zou gebeuren, maar net toen Ethan en Nori wat dichter bij elkaar waren gaan staan, fladderde het boek uit Nori's tas, recht op Kaya af!

Iedereen schrok van elkaar op. Ethan en Nori wisten niet hoe snel ze verder van elkaar af moesten gaan staan. "Hoe lang staan jullie hier al!?" Riep Nori terwijl ze knalrood kleurde.
"Eehhh..." Zenuwachtig probeerde Kaya een antwoord te vormen. Gelukkig werd ze gered door Ethan die het gesprek meteen op een ander onderwerp wist te krijgen.

"Zoals u ziet, en misschien ook wel hebt gehoord, heb ik met uw dochter gepraat." Zei hij terwijl hij zich naar Nori's moeder richtte. "Zou u ons nu van uw zaken op de hoogte kunnen brengen?" Vroeg hij uiteindelijk, maar hier kreeg hij geen antwoord op. De vrouw bleek geconcentreerd te zijn op iets anders.
Het was het boek.

Het boek had een einde gemaakt aan "het gesprek" van Nori en Ethan, maar daarmee ook de aandacht van de vrouw getrokken.
Ze keek verrast.
Was ze nou soms blijer om een boek te zien dan haar enige dochter, haar eigen vlees en bloed?!

"De Mysteries Der Magie" Sprak ze haast magisch met haar zachtaardige stem.

Bij het horen van deze woorden met dit stemgeluid klapte het boek weer dicht en verstarde. Met een klap viel het op de grond en werd het weer ijskoud.
Wat was dit? Was dit een vorm van angst?

*
Kai, Scar en Marth naderden en ontdekten al snel de bron van de warmte.

"Is dat wat ik denk dat het is?!" Riep Marth triomfantelijk uit terwijl hij een groot portaal naderde. "Zijn dit..?"

"Een Magische-transportatiezone!" Maakte Kai Marth's zin af.
Ze waren zo enthousiast over deze ontdekking dat ze hun verdere zaken en problemen totaal vergaten. Ook de kou bleek totaal vergeten te zijn.

"Moeten we..? Moeten we er gewoon doorheen lopen?" Vroeg Kai die zich duidelijk nogal zenuwachtig voelde. Eindelijk, na een tijd die wel een eeuwigheid geduurd leek te hebben was het zo ver, hij kon hier weg!
Dat hoopte hij in iedergeval...

"Ik weet het niet." Onderbrak Marth zijn gedachten. "Laten we gewoon proberen er doorheen te lopen.."

Geschokt keek Kai hem aan "En wat als dat fout gaat?!" Vroeg hij met wijd open gesperde ogen.
"Dan eehh... Dan is het jammer..?" Stamelde Marth niet bepaald zeker.

Kai en Marth keken elkaar aan, ademden diep in en stapten vervolgens, gevolgd door Scar, het fel lichtgevende warmgloeiende portaal in.