Het Blauwe Licht

H.51 Verbroken?

Uitgerust werd Meester Dragon wakker. Rocco lag nog steeds beschermend om hem heen en hield de warmte om hem heen vast. Uitgerust rekte hij zich uit en stond meteen waakzaam op.

Recht voor hem prijkte het reusachtige ijsdoolhof. Als hij er alleen al naar keek kwam het gevoel dat hij een aantal jaar geleden had gevoeld weer terug.
Het was een gevoel van angst, heimwee en... nog iets... het was een vreemd gevoel, een gevoel dat moeilijk te omschrijven viel...

Rustig ademde hij diep in en stapte vervolgens op de ingang van het doolhof af. Rocco snoof ineens hard en maakte een hoog fluitend geluid.

Meteen draaide Meester Dragon zich om en zag Rocco als een zielige puppy die wist dat hij achtergelaten zou gaan worden zijn kant op kijken.
Ineens besefte hij wat de draak hiermee bedoelde. Hij kon niet mee het doolhof in, daar was hij te groot voor. Eroverheen gaan lukte ook niet, aangezien de ijswanden van het doolhof tot aan het plafond reikten.

"Het spijt me jongen..." Zei Meester Dragon terwijl hij Rocco geruststellend over zijn kop aaide. "Ik ben bang dat onze wegen zich hier scheiden..."

Rocco begon bij deze woorden alleen maar zieliger te kijken. Als een jong katje begon hij de Meester spontaan kopjes te geven.
Meester Dragon was bang. Niet alleen voor het doolhof, maar ook bang om Rocco alleen achter te laten of terug te laten vliegen naar het kasteel.

Rocco was de jongste draak in de koningklijke Draken luchtvaart en had nog maar zelden zelfstandig op pad moetten gaan.
Meester Dragon twijfelde. Wat moest hij doen?

Met een schuin kopje keek Rocco de meester vragend aan. Hij wachtte zo te zien ongeduldig op zijn orders.

"Vlieg terug naar het kasteel m'n jongen." Besloot Meester Dragon uiteindelijk. "Ik zal de belangrijkste spullen voor mijn individuele reis uit de zadeltassen halen zodat jij vrijer en lichter bepakt terug kunt vliegen."

Rocco keek lichtelijk getreurd. Het was alsof hij duidelijk probeerde te maken dat hij niet terug wou naar het kasteel, hij wou actie ondernemen! Hij wilde helpen!

Meester Dragon zag de teleurstelling in Rocco's ogen, maar speelde er meteen op in.
"Het spijt me jongen, maar ik kan je nu echt geen opdracht geven..."

Teleurgesteld keek de Draak de meester aan.
Voor de laatste keer keken ze elkaar aan, draaiden zich vervolgens allebij om en vervolgde zo beide hun reis.

*

Koningin Celia was die ochtend al vroeg begonnen aan haar dagelijkse bezigheden. Met moeite probeerde ze in haar werk kamer zelfstandig een aantal zaken op orde te brengen. Helaas kon ze haar hoofd er maar moeilijk bijhouden...

Telkens dacht ze weer aan Marth... En aan Dragonius... En aan die man en de verzegelde kamer...
En niet te vergeten, aan wat ze in de kerkers verborg...

Meteen voelde ze zich weer schuldig. Wat kon ze nu nog doen? Kon ze de tijd maar terug draaien...

Plots werden haar gedachtes onderbroken door een voorzichtig geklop op de deur.
"M... Majesteitte..? Bent u hier..?" Klonk er vanachter de deur.
Het was Siërra.

"Kom maar binnen..." Zei de Koningin met een diepe zucht. Siërra maakte onhandig een kleine buiging.

"Wat is er nu weer...?"

Siërra voelde zich een beetje ongemakkelijk, met moeite kreeg ze de woorden uit haar mond.
"H... Het is m... me gelukt de deur te o... open..." Stotterde ze.
Bang voor de reactie van haar Koningin deed ze een stapje achteruit. Je wist maar nooit hoe ze zou reageren...

"Echt waar!?" Riep de Koningin verrast uit terwijl ze van haar stoel sprong.
Siërra wist niet goed hoe ze moest antwoorden, dus knikte ze alleen maar.